Tja, daar zit ik dan in de zon met een leeg gevoel, maar denkend aan alle herinneringen die ik in al die 28 jaar heb meegemaakt met jou.
Wat ben ik blij jou te hebben leren kennen en wat was jij een oprechte, eerlijke en lieve man, soms een tikkeltje eigenwijs, maar ja dan weet ik ook waar Frank het van heeft, (Sis zei dan altijd "det is der enne vaan Hoeijmakers" en kreeg dan ook altijd de juiste omgangsadviezen mee.
Zo veel herinneringen die ik niet allemaal kan opschrijven maar hier komen er toch een paar.
Als je bij ons was en Frank en ik waren aan het keuvelen dan hield jij me altijd de hand boven mijn hoofd, en dat vond ik altijd wel prettig Wiel.
Wat was je altijd gek met onze honden Maikey en Hoeyke, weet je nog Wiel toen Maikey dood ging, jij had een kistje gemaakt waar hij in kon liggen en samen hebben we hem begraven op de Gortmeule, oja en een kruisje gemaakt met datum geboren en overleden. En vaak zei je dat je nog langs Maikey bent geweest, wat vond ik dit fijn om te horen.
In de tijd dat we nog op huizenjacht gingen vroegen we je ook altijd mee en dat deed je ook en dan had je ook altijd een eerlijke mening, en bij een aantal huizen zei je nog "koop maar dan heb ik ook wat te doen", hi hi bezig bijtje.
Elke dinsdag kwam je bij ons eten, wat vond ik dat fijn, na het eten cappuccino en dan nog gezellig praten over van alles en nog wat. Elke zaterdag maakte ik friet voor je klaar met een frikandel speciaal, wat genoot je hiervan, en wij ook want dan wisten we weer dat het weekend waar je het altijd moeilijk mee had weer voor de helft voorbij was.
7 maart was je nog gezellig op mijn verjaardag en zoals altijd kreeg ik een mooie kaart met inhoud. Niet zomaar een kaart maar een met tekst op mij gericht, het raakte me altijd weer, knap Wiel dat jij daar zo de moeite voor deed.
Tja en dan die bewuste week dat je de maandag ziek naar huis bent gekomen vanuit Vissers. Op afstand hield ik je in de gaten, telefonisch en soms buiten elkaar even zien. Tot de bewuste vrijdag ik je belde hoe het ging, ik kon het niet meer op afstand en ben naar je toe gegaan en naar binnen gegaan samen met Frank. Wiel wat ben ik blij jou het weekend samen met Frank te hebben mogen "verzorgen". `s Maandags moest ik je huisarts bellen en wat vond ik het fijn om erbij te mogen blijven, om je te steunen en ook toen je met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. En dat ik je nog mocht zien op de eerste hulp. Je zei nog toen ik binnen kwam "oh wat fijn om je nog te mogen zien", je had nog tegen de dokter gezegd "mag ik mijn schoondochter ook niet meer zien" waarop ik zei "tada…..hier ben ik, metje Schatkist (tas) van je bij me", (je tas die je overal mee naartoe nam), daar had ik ook nog snel de foto van Sis ingedaan en de verpleegkundige verteld om die foto op je nachtkastje te zetten zodat Sis vlak bij je was.
Wat vond ik het moeilijk om je daar alleen achter te laten maar wel wetende dat het echt wel nodig was maar niet wetende dat je niet meer thuis zou komen.
De week die volgde ben ik met Frank, Eef en Lian naar het kapelke van Genooi geweest en heel veel kaarsjes aangestoken en gebeden voor wat voor jou het beste was.
Toen nog steeds de hoop dat het beter met je zou gaan. Maar toen kwam de vrijdag het vreselijk bericht van de arts, dat viel me echt zwaar!
We mochten je weer zien, we hebben afscheid genomen en elkaar nog dingen gezegd die we wilde zeggen, weet je nog Wiel dat ik je iets moest bekennen en vertelde dat ik een kersenbonbon gepikt had? waarop jij antwoorde "nou megje eet ze maar allemaal op". "nou Wiel ik ben goed bezig, want ze zijn bijna allemaal op".
Wiel voor altijd een mooi plekje in mijn hart.
Wiel een hele dikke knoevel, ook voor Sis en geef Maiyke ook een dikke knuffel.
Tot later wah!!!!!!!!