Heya Wendy,
Wat moet ik zeggen? Er zijn geen woorden voor wat gebeurde met jouw lijf, met jouw leven, met jouw en Alette's geluk.
Wat kan ik zeggen? Eigenlijk heb ik je zo kort en zo weinig gekend. Een weekeinde met Alette in mijn huis, af en toe een etentje met een paar studievrienden. Ik heb nooit deel genomen aan jouw persoonlijk leven en moet het doen met jouw verhalen en gebaren.
Maar jij kwam met Alette. Zij is me zeer dierbaar en jullie samen waren ZO samen, ZO gelukkig. Dus alles wat ik van je weet staat in een decor van dierbaarheid en geluk, dus jij was meteen helemaal goed. Je verhalen, je gebaren, je gedecideerdheid, je levenslust. Heel goed weet ik nog hoe je keek toen je vertelde over jullie verliefd worden: "en toen dacht ik: OH, ze raakt me aan!".
Wat wil ik zeggen? Jouw overlijden komt aan als een mokerslag. De machteloosheid grijpt me naar de keel. Zo graag had ik Alette en jou nog veel gelukkige jaren gegund.
We zullen allemaal proberen goed voor haar te zijn, maar we kunnen jou niet vervangen. Wat zou je trots op haar zijn als je ziet hoe waardig en liefdevol zij nu is.
Als er een hemel is ben jij daar en geniet je van je nieuwe avontuur.
Ik zou me kunnen voorstellen dat het volgende gedichtje bij je past.
Miss me - But let me go
When I come to the end of the road
And the sun has set for me
I want no rites in a gloom filled room
Why cry for a soul set free
Miss me a little - but not too long
And not with your head bowed low
Remember the love that we once shared
Miss me - but let me go.
Lie(f)s, Elizabeth