Dankjewel Warner,

Hoe mooi en fijn om aan terug te denken en nog lang te blijven zingen met mijn zussen Eefke en Yolanda aan de grote tafel in Oegstgeest. Daar waar jij heel wat tijd hebt doorgebracht, al zingend, pratend en delend, gitaar of piano spelend. Wat een bevlogen, bijzondere, creatieve, bezielende, gepassioneerde en ook soms ingewikkeld en apart figuur, was jij zeg! Ik ben je ontzettend dankbaar dat ik je, vooral in mijn jonge jaren, heb mogen meemaken en zie het als een verrijking in mijn leven.
Jij inspireerde mij met je fijne gesprekjes, je eigen authentieke kijk op het leven, de kunst en jouw muzikaliteit en aparte muziek. Want ook later (tussen zo’n 40 jaar tot 4 weken geleden...! ) kwam ik je regelmatig tegen in Leiden en hielden we elkaar op de hoogte van elkaars leven en wat ons bezighield. Ook met Madeleine (tot zes jaar geleden) en zussen hield je contact en werd je een tijd lang onze ‘gezinsvriend’ want we genoten alle vier van het samen tot diep in de nacht, muziek maken, zingen, sjekkies roken, biertjes drinken, zware gesprekken voeren over psychologie, relaties, geschiedenis, geloof en muziek, en lekker lachen of filosoferen over God, liefde en de dood!
Toen jij je tweede liefde Resi ontmoette en trouwde, begon je aan je tweede episode van je leven. Jij als vader van twee zoons en ik als moeder van mijn dochter Jaël, zagen en spraken elkaar wat minder want we verdeelden onze aandacht meer naar onze eigen gezinnen. Ook al woonden we meer dan 30 jaar maar een paar straten van elkaar... maar omdat jij mij en ons natuurlijk elke keer bleef uitnodigen voor al je prachtige producties en voorstellingen die je maakte of aan mee had gewerkt, bleven we elkaar een beetje volgen.
Dus tja, ik voel me zo verdrietig en geschokt dat je er zo opeens niet meer bent om jou dit te kunnen vertellen en je te zeggen hoe dankbaar ik je ben. Echt ontzettend erg dat ik dit niet eerder met je heb gedeeld Warner. Ik had je graag nog eens aan onze tafel gehad
om weer eens lekker bij te kletsen elkaar. Maar heel helaas
dan nu maar.... wel te laat, op deze schriftelijke manier, want je bent er niet meer....! Ik ben te laat, en jij te vroeg gegaan...al voelden we het altijd aan .. dat verbindende, bijzondere lijntje tussen ons zal altijd blijven bestaan in mijn herinnering en vooral mijn hart en leven.
Dank je wel Warner, voor wat jij voor mij betekend hebt.
En natuurlijk ook van Resi, je twee zoons en andere vrienden en kunstenaars die jullie om je heen hadden, heb ik genoten doordat jij al je bijzondere en vaak absurde maar boeiende voorstellingen en composities aan ons liet horen en zien wat er in jou omging.
Wat ben ik blij met de bijzondere vriendschap die we hadden en die ik nooit vergeten zal.
Dankjewel lieve Warner.
Ik zal je missen!

Lieve Resi, Daan en Thije, vrienden, familie en alle nabestaanden wens ik ontzettend veel sterkte, kracht, licht en liefde, met het grote en zware proces om het verlies en gemis van partner, vader, vriend, en maatje Warner, te verwerken.
Laat het verdriet, hoorbaar klinken, het gemis zichtbaar zijn, huil lang en rouw zo lang als nodig blijkt, want alle herinneringen aan Warner blijven bestaan in mij en jullie zelf en leven dus door in gedachten, beelden, geuren, kleuren, en vooral in muzikale klanken!
Vraag steun, deel en deel en deel al je gevoelens om je kracht weer te vinden en het gemis te vullen met liefde en dankbaarheid voor en van iedereen.

Heel veel sterkte Resi, en ik hoop tot ziens in de stad of aan onze grote tafel in Oegstgeest. Je bent altijd heel welkom!

Liefs,
Marleen Eijgenstein.

Ontmoeting en afscheid van Warner

Ik leerde je kennen als meisje van 10 jaar omdat mijn moeder Madeleine Driessen jou ontmoet had. Zij zag jou als bijzonder persoon, als muzikant, en later ook als filosoof, schrijver, kunstenaar en natuurlijk componist!
Jij vroeg haar om mee te komen zingen in jouw eerste muziektheater productie; ‘Antithese’. Een heel bijzonder muzikaal sprookje over de liefde tussen leven en dood.
En toen mijn moeder mij, als jong verlegen meisje, een paar keer mee nam naar het repeteren in het Lak-theater aan het Levendaal in Leiden, nodigde jij mij heel lief en voorzichtig uit om ook mee te doen en dus ook echt op te treden!
Het voelde als een hele eer en wat een bijzonder prachtige rol heb je mij toen gegeven...! Echt heel belangrijk en voor mij op precies het goeie moment! Want mijn zelfvertrouwen en identiteit ontwikkeling kon dat toen heel goed gebruiken.
Ik werd, als ‘stil en klein meisje’ nu als ‘groot en belangrijk’ gezien! Ik kreeg van jou deze kans en het vertrouwen om mezelf te tonen en te stralen op toneel. Jij gaf me zelfs ‘dė verbindende sleutelrol’ waar het koor zong;
‘Een meisje treed naar voren,
voelt de eenheid in hun hart,
en legt hun handen in elkaar als teken van een band...’
Toen stond ik op uit het publiek om de handen van de bovenaardse prinses en onderaardse prins te verbinden, aan t eind van het stuk!
Wat heb kunnen ik stralen en genoten toen, en nog steeds voel ik de waarde van dat bijzondere moment en de ervaring van alle mooie en muzikale mensen die jij om je heen verzamelde. Ook het hele gebeuren in de creatieve, liefdevolle sfeer die er altijd voelbaar was onder elkaar, staat me nog heel goed bij.

Lees vervolg op volgende blad +foto:

Lieve Resi,
Heel veel sterkte in deze verdrietige tijd. Wat een onverwachts groot verlies voor jullie.
Liefs,
Noortje van der Poel

Eigenzinnig

Op zijn zwarte opoefiets

Cowboylaarzen

Mooie vent

Zo herinner ik mij Warner

Een onderdeel van onze jeugd

Ik kan niet geloven dat hij er niet meer is

Zo plotseling

Heel veel sterkte met het moeten missen van jullie lieve vader en man

Lieve groet
Jolan

Londen, 4 aug. 2020

Lieve Resi, kinderen en familie,
De eerste herinnering (van Ike) aan Warner die mij opkomt dateert uit de periode van het LAKtheater en de opera die hij gemaakt had. Peter leerde hem later kennen als broer van Henk.
Als vrienden van Henk en Cora ontmoetten wij jullie vele malen bij zowel verdrietige als vrolijke gebeurtenissen. Altijd hadden we wel een leuk gesprekje en het contact met elkaar voelde vertrouwd. Ook waren Warner en ik op dezelfde dag geboren, 14 mei, alleen ben ik een jaar ouder.
Soms kwam ik hem in Leiden tegen op de fiets en zwaaiden we. De laatste keer dat we hem echt spraken was na de uitvoering van de musical Job. We hadden er bewondering voor dat hij zo’n mooi stuk gecreëerd had.
Wat een schrik en verdriet dat zijn leven zo abrupt is geeëindigd tijdens jullie vakantie in Frankrijk.
Omdat we nu in Londen zijn vanwege het feit dat ons eerste kleinkind deze week geboren zal worden kunnen we niet bij het afscheid aanwezig zijn. De rouwkaart en organisatie van het afscheid vinden we erg mooi, geheel passend bij hoe hij was.
We wensen jullie veel sterkte en denken aan jullie,
Ike en Peter

Warner, als jonge jongen nog, heb ik bijles gegeven. Ik was misschien tien jaar ouder. Lang was het niet nodig. Hij luisterde, geconcentreerd, en besliste zelf wel of hij er iets aan had.
Mooi dat jullie Scheppinkje hebben afgedrukt. Mijn eerste, irrationele reactie was: dit moet Herman Hissink weten. De toneelregisseur van de school, die er al bijna tien jaar niet meer is. Warner werkte met hem aan de ontroerende, onvergetelijke voorstelling 'En verre vingers tien', die het schooltoneel ver oversteeg, gedichten over het kind, een avond als een droom.

Lieve Resi,
Heel veel sterkte.
Jean-Paul van Mierlo