Goedemiddag Edward, Pim, Maarten, Michiel en uiteraard mijn oude maatje Paul,
Ik las de overlijdensadvertentie afgelopen zaterdag in de krant. Ik had kort daarna een afspraak met een relatie van me bij Zorgbakkerij Het Blauwe Hek, een generatiegenoot. "Een buurman van mij waar ik vroeger ben opgegroeid is overleden, Oom Ward". Zo was dat vroeger zei hij, je buren waren oom en tante en vaak met een hechtere band dan 'echte' ooms en tantes. Ze waren er altijd, je kon bij ze binnenlopen door de ,meestal open, achterdeur. Je deelde meestal vreugde en weinig verdriet, want we waren jong en de wereld zag er anders uit. Mee eten, blijven slapen, stiekem met Paul een shaggie roken, mee op een dagje uit, ff bijpraten bij het vissen op karpers of versteld staan dat jullie die karpers ook nog aten, het was allemaal heel gewoon. Tante Bep zat vaak op haar plaats in de stoel en als je kwam kreeg je altijd een snoepje en als ik er later kwam, een kopje thee en een luisterend oor. Vroeger was het bij de familie Van Mieghem meestal drukker dan bij ons. Er gebeurde meestal wel iets. Jullie waren een levendig gezin en ieder had zijn eigen, soms zelfs eigenzinnige invulling van het leven en opvattingen. Vond ik altijd wel interessant en uitdagend. Was het niet altijd eens, maar wel leuk. Als ik op zaterdag binnenwandelde en vader Ward zat achter de piano met een dikke sigaar, was het altijd levendig. Klassieke muziek zelf spelen of opnames luisteren aan een heuse bandrecorder. Nee geen cassetterecorder, een kwaliteits- device, van Sony naar ik meen. Eén plaats was altijd wel heilig en mocht je niet komen. De donkere kamer annex badkamer...Hoe jullie ooit met zijn 5 'en in dat huis hebben kunnen leven, het was ons soms een raadsel. Maar nogmaals, altijd welkom en jullie mogen trots zijn dat jullie zulke ouders hebben gehad in jullie jeugd. Ik weet ook nog dat je vader een hartoperatie moest ondergaan. Hij was denk ik toen net zo oud als ik nu denk ik. Hij vertelde mij later dat hij er emotioneel door geraakt werd. "Ze hebben aan mijn ziel' gezeten zei hij tegen me..Dat vond ik altijd een mooi verhaal en ik vertel het nog wel eens door. Ook weet ik nog goed dat je moeder bij het bruggetje aan de overkant bij de volkstuintjes in de sloot is gekukeld. Hoe ze er uit is gekomen wist ze niet meer, maar dat had ook anders kunnen aflopen toen. Nu zijn ze er beiden niet meer en zo kort achter elkaar moet voor jullie wel een hele schok zijn. Ik ken de details niet, maar, en dat klinkt misschien een beetje direct, en zo bedoel ik het niet, maar het heeft ook wel iets moois in zich zo samen kort na elkaar. Voor mij waren ze altijd 1, Oom Ward en Tante Bep en dat zullen ze altijd blijven. Ik zal er morgen zijn want laat het nu ook 57 jaar geleden zijn dat ik ,samen met ons gezin, zijn komen wonen aan de Rozemarijn. Ik houd de mooie herinneringen aan jullie en jullie ouders, en nogmaals probeer het verlies te verwerken en heb er vrede mee.. groet, Marco Schregardus