Een goede vriend van mij heeft het leven verlaten. Niet omdat hij ruzie met het leven had, maar het leven plotseling ruzie met hem. En wreed als het leven kan zijn, sloopte het mijn vriend, beetje bij beetje, dag na dag, tot hij er genoeg van had en stilletjes van ons is heengegaan.
Eenieder die mijn vriend gekend heeft, zal beamen dat er veel te slopen was, want hij was niet alleen fysiek groot en sterk maar bezat ook een groot hart. Zo’n hart waar je veel van je zorgen in kon storten. Niet dat er dan na eventjes mixen weer een pasklare oplossing uitkwam, maar dat hoefde ook niet, uiteindelijk moet je je eigen zorgen toch vooral zelf oplossen. Soms heb je vooral behoefte aan iemand die gewoon naar je luistert, zonder oordeel maar met empathie. En dat was hij ten voeten uit.
Toen ik hem leerde kennen, was mijn vriend de spil in het web van een groep mensen waar ik me vooral dankzij hem gelijk bij thuis voelde. En tot op de dag van vandaag prijs ik me gelukkig dat ik een belangrijk aantal mensen uit die groep nog steeds tot mijn vrienden mag rekenen. Veel ouder nu, niet noodzakelijkerwijs wijzer maar wel met veel meer ervaring in het leven, kwamen we nog altijd regelmatig samen. Steevast was hij een van de drijvende krachten daarachter, al was de aanleiding daartoe de laatste tijd er één die we niemand toewensen.
Tot op het laatste moment is het fijn geweest elkaar te zien en te ervaren dat dit wederzijds was. Maar bij ieder afscheid realiseerden we ons dat dit zo maar eens de laatste keer geweest zou kunnen zijn. Tot het dat opeens ook was. Gelukkig wisten we dat toen nog niet en hebben we elkaar gedag gezegd, Corona ten spijt, met een knuffel en een kus en de belofte elkaar snel weer te zien. Ik ben diep bedroefd dat ik deze belofte nog één keer kan waarmaken, maar dat mijn vriend helaas door omstandigheden verstek moet laten gaan.
We kunnen niet in de toekomst kijken, we kunnen alleen hopen hoe deze verloopt. En ik hoop dat de geest van mijn vriend nog lang bij ons is en op die manier een drijvende kracht zal blijven achter wat ons met elkaar verbindt en bij elkaar brengt.
Vriend Walter, moge het goed gaan daar aan de andere kant. Ik van mijn kant hoop je daar niet snel te zien maar als het zo ver is, laat het dan zijn om nooit meer afscheid te hoeven nemen.
