Wij zagen Oma Toni bijna dagelijks door ons raam aan de overkant de straat in en uit haar huisje lopen. Of verderop in de straat . Met bewondering spraken we over haar. Onze kleine kinderen konden maar moeizaam bevatten dat deze mevrouw al 96 jaar was. Het prachtig oude raam van haar huis deed ons vermoeden dat daar een geweldige geschiedenis schuil ging.
Toen op 19 maart de politie voor de deur stopte en we haar zelf de voordeur open zagen doen, dachten we dat ze gevallen moest zijn. Er was ons immers helemaal niets opgevallen, en we waren toch veel in de woonkamer en buiten geweest. Hoe is het mogelijk dat niemand iets heeft gezien op klaarlichte dag in onze toch wel levendige straat? En hoe verschrikkelijk is het dat niemand haar heeft kunnen helpen? En hoe ongelooflijk is het dat zij toch nog zelf naar haar huis is kunnen komen? Maar bovenal, wat een ontzettend laffe daad is dit geweest. We kunnen het nog steeds niet bevatten, en dat altijd wel zo blijven. Er zijn ook helemaal geen passende woorden voor, die bestaan gewoon niet. Koude rillingen lopen nog steeds over onze rug.
Mevrouw Heeremans is er niet meer. Wel de familienaam op het raam aan de overkant. En de mooie verhalen, die we door deze tragedie en de media aandacht een beetje beter hebben leren kennen. Er was inderdaad een indrukwekkende geschiedenis aan de overkant van de straat....
Rust zacht mevrouw Heeremans.....Met een traan en toch ook een voorzichtige, bewonderende glimlach zien we u in gedachten nog wel een tijdje in- en uit uw huisje gaan, of door uw straatje lopen.....
Wij wensen de familie en naasten heel erg veel sterkte met dit verlies.