In augustus 1977 stapte Ton op zijn stevige en ferme wijze ons leven binnen, we kwamen bij elkaar in de klas op de Pedagogisch Academie Groen van Prinsterer in Doetinchem. Het was niet erg ingewikkeld om snel aansluiting te vinden bij Ton, hij was vriendelijk, goedlachs, behulpzaam en vooral ook ijzersterk. Een klas heeft eigenlijk altijd een heterogene samenstelling en al vrij vlot in het eerste jaar vormden we samen met Ton, Ruud, Paul (vanaf het 2e jaar Ron) en ikzelf een kaartclubje. Er kwamen stuivers op tafels en we toepten, zwikten en klaverjasten alsof ons leven ervan afhing, groot verdieners zijn we geen van allen geworden, maar alle vrije momenten zaten wij hoe dan ook te kaarten, met drieën, vieren of vijven. Het kaarten, het werd uiteindelijk vooral klaverjassen, hebben we tot aan Corona al die jaren vol gehouden, het werden uiteindelijk kaartavonden waarbij we om en om gastvrouw en gastheer waren en waarbij de dames het leven doornamen en de heren vooral lawaai maakten tijdens het kaarten. De eerste jaren vrijwel maandelijks en in latere jaren, waarbij het organiseren door alle parallelle bezigheden lastiger werd, toch altijd wel vier keer per jaar. De verliezers spekten de pot en die werd jaarlijks verteerd bij een diner ter ‘afsluiting’ van het seizoen. De avonden waren vertrouwd en gezellig, er werd maar heel zelden afgezegd. Wanneer je zo meer dan 40 jaar met elkaar optrekt dan maak je met elkaar ook een en ander mee, je deelt lief en leed met elkaar, verhaalt over mooie en aandoenlijke gebeurtenissen, bespreekt elkaars vreugdes en verdriet. Je houdt er met elkaar nauwelijks rekening mee dat dit ooit ook kan veranderen. De schrik zat er stevig in toen bij Ton longkanker geconstateerd werd en wat waren gelukkig dat de ziekte tot stilstand gebracht kon worden, Corona werd Ton echter fataal.
We herinneren ons Ton als iemand die er onvoorwaardelijk was voor Sanne en zijn vrouw, hij had niets op met klagen of zeuren, deed gewoon liefdevol wat nodig was, technisch en kundig indien nodig. Ton was geen man van grote woorden, gewoon basic met beide voeten stevig op de grond, graag bezig met of in de natuur, helpend bij de molen en zingend in het koor, genietend van de vele tripjes met Doranne en Sanne.
We zijn inmiddels ruim een jaar verder, maar Ton is nog steeds dichtbij, hij zit voor altijd in ons hart.
Albert en Marijke Sluiter