Beste Hannie, overige familieleden,
Een schok toen ik dit hoorde, net als ongetwijfeld voor iedereen die nog niet van zijn ziekte afwist. Ik kende hem al vanaf zijn tienerjaren van Thor, begin jaren 70. Een fantastisch hardlooptalent op de langere afstanden, de 800m, 1500m en 3000m. Een klein, schraal mannetje waarvan je je afvroeg waar hij het vandaan haalde, want hij bleef maar rennen met zijn geweldige longinhoud. We trainden in de bossen van Visdonk en op het Red-Bandsportpark, we liepen wedstrijden in de omgeving, of gingen met de bus verder weg voor competitiewedstrijden. Heerlijk om als sportieve tiener dit meegemaakt te mogen hebben, want in deze periode wordt de basis gelegd voor je verdere leven. Verschrikkelijk veel gelachen toen, want we konden wel goed hardlopen, maar waren ook vrolijke snoeshanen, want we snapten heel goed dat er meer was dan sport alleen. Het verbaast me niets dat dat nu ook op de rouwkaart staat, hoe hij lachte en als opa speelde met iedereen. Want het was niet alleen sporten wat we deden, ook het plezier in de kroeg met vrienden werd toen ontdekt. Vaste prik dat we elkaar elk jaar weer met carnaval tegenkwamen, sterke verhalen ophingen en overal grappen over maakten. Maar zeker ook de serieuze kanten van het leven bespraken zoals de tragedie die hij moest meemaken na het verlies van Jolanda en die altijd in zijn hart is blijven wonen.
Zo zal ik hem altijd blijven herinneren, de vrolijke Tonny, de geweldige hardloper van weleer, de man die altijd wat te vertellen had met een sterk verhaal, een vrolijk of een serieus. Maar nu ineens kan dat niet meer ... De hardloper staat voor altijd stil ... Het zal stiller worden voor mij die hem zo geregeld nog zag in de stad bij allerlei leuke festiviteiten. Maar nog veel stiller zal het voor jullie zijn, de man die zo'n belangrijk iemand was in jullie leven als partner, vader en opa.
Ik wens jullie heel veel sterkte de komende tijd. Laat Tonny voor altijd in jullie harten voortleven.
Kees vd Aarssen
