Beste familie,

Gecondoleerd met het overlijden van Ton, echtgenoot, (schoon)vader en opa.
Heel veel sterkte de komende tijd.

Paul en Greta

Ton,
Toen we een advertentie plaatsten voor een oppas voor Jasper, nu zo’n 35 jaar geleden, kregen we heel veel reacties. Uit de vele reacties vielen jullie, Ton en Nel, ons al op, maar we kozen uiteindelijk toch voor iemand anders. Na twee jaar kwam Lieke in beeld en stopte onze oppas omdat ze zelf ook een tweede kind verwachtte. Op onze oproep reageerden opnieuw een aantal kandidaten, waaronder jullie. Omdat het tussen Nel en Jasper meteen klikte was het voor ons duidelijk: Ton en Nel moesten de oppas worden. En dat zijn jullie 16 jaar gebleven totdat Diede naar de middelbare school ging. Mede dankzij jullie (en Wilfred, Pieter en Margreet) hebben onze kinderen een heel gelukkige jeugd gehad, waar ze ongetwijfeld wel wat over zullen schrijven.
Daarna bleven de contacten bestaan, tijdens de verjaardagen maar ook regelmatig daarbuiten kwamen we regelmatig bij elkaar op bezoek waarbij het altijd supergezellig was. Zo’n 12 jaar geleden heb jij samen met Pieter ons huis nog opgeknapt. Het was een heerlijke tijd.
Toen ging Nel, voor ons plotseling, zo snel achteruit dat ze eerst tijdelijk maar later definitief opgenomen moest worden. Je kampte toen al met de ziekte van Parkinson die je het bewegen soms onmogelijk maakte. Dat weerhield je er niet van om Nel regelmatig te bezoeken en ik ben blij dat wij daaraan hebben kunnen bijdragen. Het pilsje naderhand was als van ouds beregezellig.
In die periode ben je nog een paar keer met de Zonnebloem mee geweest, ik herinner me de tocht door de Zaanse Schans waarbij je s’ochtends echt in een rolstoel moest zitten omdat je helemaal verstijfd was. In de loop van de dag ontdooide je en kon je de lange afstanden tussen de verschillende molens goed afleggen.
Langzamerhand kreeg de ziekte meer en meer de overhand en moest ook jij verpleegd worden.
Ook mocht je niet meer in het verzorgingstehuis van Nel komen en beperkte het contact zich tot een beeldscherm. In het begin konden we je nog wel eens bezoeken maar dat werd door de corona pandemie ook onmogelijk. Via een paar brieven (te weinig eigenlijk) probeerde ik je op de hoogte te houden.
Ton, je hebt een belangrijke bijdrage geleverd aan de fijne jeugd van onze kinderen, je trouw aan Nel is grenzeloos en je humeur was niet kapot te krijgen. We vinden het fijn om je gekend te hebben.

Jan en Annemiek.

Hallo beste familie....

Het was precies 25 jaar geleden dat wij Ton en natuurlijk ook Nel en Margreet leerde kennen tijdens de verrassingsreis van de KCK in 1995. Gedurende deze reis hadden Sonja en ik gelijk een klik en dat heeft geresulteerd in vele jaren gezamenlijk genieten van onze caravans en het maken van vele reizen door Europa.
Samen georganiseerd of met de ANWB of RCN fietsvakanties in Nederland en Frankrijk. Het waren voor ons onvergetelijke gebeurtenissen. In de afgelopen 25 jaar hebben wij volop genoten van elkaar. Ook alle reunies die wij samen met de KCK groep hebben mogen beleven waren geweldig!! Ook alle feestjes in verband met 50 jaar worden - 25 jaar getrouwd zijn en geboortes van kleinkinderen waren een belevenis op zich. Helaas zijn de afgelopen 3 jaar voor zowel Nel als voor Ton zwaar geweest. Aflopende gezondheid met alle daarbij behorende fysieke klachten hebben er toe geleid dat het kontakt nu alleen nog maar bestaat uit kaartjes en berichten van Margreet! Corona heeft ervoor gezorgd dat fysiek kontakt of bezoekjes niet meer mogenlijk waren. Weet in ieder geval dat Sonja en ik Ton nooit zullen vergeten en dat hij in ons hart verder leeft. Wij wensen jullie de komende tijd heel veel sterkte toe om het verlies van jullie vader - broer - opa en vriend een goeie plek te geven. Met liefs Anton en Sonja Spoormakers.

Lieve Ton,

Ik las het stukje van mijn broer Jasper hieronder, en herkende veel van de dingen die ik op wilde gaan schrijven. Wat ben je belangrijk geweest voor ons, die drie dagen in de week dat we bij jullie thuis opgevangen werden vroeger! Ook ik herinner me levendig de rode bus, waarmee je ons regelmatig op kwam halen bij vriendjes en vriendinnetjes door heel Wilnis. En met de caravan naar de camping, met tropisch zwemparadijs! We sliepen dan in de voortent van de caravan, met een lekker kacheltje. Banjer was er ook bij, en ik ging hem vol trots uitlaten rondom de camping.

Ton, ik herinner me vooral hoe warm en geduldig je was. Als Nel ons - terecht - een standje gaf, was jij altijd diegene die suste en relativeerde. Altijd kalm en lief, de wereld zou heel mooi zijn met meer mensen zoals jij. Ik vind het ontzettend moeilijk hoe het lot jullie zo heeft weten te treffen de laatste jaren. We zijn nog een paar keer op stap geweest, samen met Died ergens lunchen en daarna bij Nel langs, maar elke keer zag ik dat het slechter ging, en kwam ik met een steeds grotere brok in mijn keel thuis.

Lieve Ton, misschien is het goed zo, jouw leven is een leven van mensen om je heen, warmte, gezelligheid, liefde, familie, Nel en de (klein)kinderen, niet een leven in een huis, ergens, alleen. Ik had je nog heel graag kennis willen laten maken met ons zoontje Siem, die net geboren is. Maar misschien is dat ook het leven; het komt en het gaat. Je hebt voor altijd een warme plek in mijn hart, en ik zal je nooit vergeten.

Liefs,
Lieke

Nel, en (klein)kinderen,
Gecondoleerd met het verlies van Ton en jullie vader en opa.
Ik wens jullie heel veel sterkte toe om dit verlies een plekje te geven.
Met veel plezier denk ik terug aan de gezellige gezamenlijke kampeervakanties en reünies.
Ton Stekelenburg

Van harte gecondoleerd met het overlijden van Ton en jullie vader en opa, wij hebben Ton en Nel leren kennen via de Paraplu voor de wekelijkse dansles wat heel gezellig was. Wij wensen jullie veel sterkte voor nu en de komende tijd.
Heleen en Piet Hollestelle.

Lieve Ton,

Veel mooie herinneringen heb ik aan jou, als man van Nel, vader van Wilfred, Pieter en Margreet, en als oppasvader voor mij en mijn zusjes. Jij en Nel gaven ons een tweede thuis waar het altijd warm en gezellig was en waar ik met veel liefde op terug kijk.

Jij met je grote rode bus en een sigaar in de mond, zwaaiend naar iedereen die je kende in Wilnis, en ik als klein mannetje naast je, vol bewondering en trots omdat ik naast jou zat in die grote rode bus. Later heb je die sigaar aan de wilgen gehangen en stopte je met roken. Behalve dan die ene keer op het 25-jarige huwelijksfeest van mijn ouders, toen hebben wij samen een sigaar opgerookt. Het was op Nel haar gezicht te lezen wat zij ervan vond.

Als klein mannetje ging ik bij jullie voor het eerst vissen. Bij jullie in de achtertuin, vol vis dat het zat. En als ik dan een visje gevangen had, moest jij, als grote held, die van mijn haakje halen.

Nog een belangrijke jeugdherinnering voor mij: Mee met jullie op vakantie met de caravan, geweldig dat we het vonden. Wat ontzettend lief dat we ook daar zo welkom waren.

En dan die tijd dat jullie zoon Wilfred naast jullie kwam wonen, er werd flink verbouwd in dat oude huisje zonder trap. Ik weet nog dat ik toen mocht helpen en tegen al mijn vriendjes zei dat ik een huis aan het timmeren was. Waarschijnlijk liep ik alleen in de weg, maar mán, wat vond ik dat mooi. Later hebben jullie samen met Wilfred en Heleen op die mooie plek twee prachtige huizen neergezet.

Jaren later kochten Simone en ik een eigen oud huisje. Stiktoevallig herkende de nieuwe buurvrouw mij gelijk: Trees en Harm waren goede vrienden van jullie: jullie blijven een spil in het leven. Jullie zijn nog een aantal keer bij ons geweest voor een borrel en een babbel en ik realiseer me nu dat we dat veel te weinig gedaan hebben.

Weer een paar jaar later, toen Nel verhuisde, heb ik je nog een paar keer opgehaald om samen bij haar op bezoek te gaan. Wat was ik onder de indruk van jullie liefde voor elkaar en jouw wil om bij haar te zijn. En wat deed het mij en de mensen om je heen een verdriet om te zien hoe slecht het ging. Wat hadden we dit ontzettend graag anders gezien.

Lieve Ton, dankjewel voor deze en alle andere mooie herinneringen die je mij gegeven hebt.

Jasper Melsen