Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Ton heb ik jarenlang meegemaakt als geweldige bestuursadviseur en innemende collega. Geen vraag was hem teveel en altijd in een collegiale sfeer, wat een fijn mens. Zijn ziekte wilde hij niet benadrukken, merkte ik toen ik hem uitnodigde om eens een kop koffie te gaan drinken. Bewonderenswaardig hoe hij hiermee omging en op zijn eigen wijze het acceptatieproces heeft voltooid.
Ik wens jou en de jouwen veel sterkte om dit grote verlies te dragen.
Hartelijke groet,
Eefke de Haan, strateeg in BMO, gemeente Leiden

Lieve Ton,
Nooit heb ik iemand zijn gedachten of mening zo goed onder woorden horen brengen als jij deed. Tijdens vakoverleggen of anderszins. Ik kwam nét bij de gemeente werken en vond jou zo welbespraakt. Dat was nog in de tijd dat ik niet durfde te zeggen dat ik vakoverleggen maar belachelijke monologen vond van leidinggevenden. Wat jij zei, tijdens dat soort bijeenkomsten, snapte ik vaak trouwens ook niet. Boven mijn pet. Toch heb ik vaak met je zitten praten, en soms heb ik je geraakt. Had je ineens tranen in je ogen. Ging het over hele persoonlijke dingen. Nu hebben we GVD dezelfde ziekte. Hoe het met mij gaat moeten we maar afwachten. Hoe het met jou is gegaan, hoor ik net. Niet eerlijk Ton. Niet eerlijk. Je had gewoon 80 moeten worden, dat had ik je echt gegund. Een laatste groet van mij.
Inge

Wat een verdrietig bericht. Ik wens je veel sterkte en kracht om uiteindelijk de liefde die jullie deelden in mooie herinneringen in je hart te koesteren.
Liefs Joke