Herinneren is een vorm van ontmoeten…

"Or I may simply be a single drop of rain, but I will remain"


En zo zal het zijn.

Tjesme's ziel blijft voortleven—als een enkele regendruppel, opgenomen in de grote stroom van het bestaan.

Zijn liefde, zijn wijsheid en zijn zachtheid zullen altijd voelbaar blijven: als dauw op het gras in de vroege ochtend, als regen die zachtjes valt, of misschien wel als een plensbui—om ons een beetje te plagen.

Tjesme Louwe werd geboren op een ijskoude winterochtend in januari 1996, in de Anjeliersstraat midden in de Amsterdamse Jordaan. Hij was even bijzonder als zijn naam: Tjesme, een verbastering van het Turkse “Çeşme”—wat bron betekent—met een vleugje Fries. Met zijn komst kwam er een bron van liefde en geluk in ons leven.

Tjesme’s vroege jaren waren gevuld met kleine avonturen, maar vooral met liefde. De kinderboerderij, paaseieren zoeken, leeuwen kijken in Artis, wandelen langs de Amsterdamse grachten—Tjesme vond het allemaal leuk. Hij was dol op water; van babyzwemmen tot aan het golfslagbad, maar vooral de zee. Dieren hadden een bijzondere plek in zijn hart, en hij behandelde ze altijd met zachtheid. Hij was een nieuwsgierig, tevreden jongetje en huilde eigenlijk nooit. Met dat onweerstaanbare glimlachje en de ondeugende twinkel in zijn mooie groen-bruine ogen, móést je wel van hem houden.

Iedereen die Tjesme goed gekend heeft, weet dat hij eindeloos kon praten met iedereen die maar wilde luisteren, over alles wat hem bezighield. Al op jonge leeftijd raakte hij in de ban van filosofie, muziek, kunst, geschiedenis en grote vragen over het leven. Hij werd vaak niet begrepen, maar wie hem wél zag, kon rekenen op een warme, diepe vriendschap en een loyaal hart.

Wie Tjesme zegt, denkt aan gitaar. Vanaf het moment dat hij zijn eerste akoestische gitaar kreeg, werd muziek zijn tweede natuur. Urenlang kon hij zich verliezen in het spelen en het uitproberen van nieuwe akkoorden. Hij had een uitzonderlijk gehoor en bracht zichzelf alles bij, puur op gevoel. Spelen op zijn gitaar bracht hem rust als het chaotisch was in zijn hoofd, maar het was ook een manier om zijn diepste gevoelens te uiten en zich met anderen te verbinden. Of hij nu reggae speelde of een klassieker van Johnny Cash, zijn muziek kwam altijd recht uit het hart. Tjesme met een gitaar in de hand is een beeld dat altijd zal blijven hangen.

Tjesme speelt op Festival Rock Fornelos, Fafe, Portugal in 2014. https://www.youtube.com/watch?v=kf-rh8c8IK8&list=LL&index=156

Tjesme had een uniek gevoel voor humor—satire, (extreem) zwarte humor en absurdistisch; daar konden we elkaar heel goed in vinden. Hij was een echte South Park-fan en samen lachen om die absurde, maar diep maatschappijkritische humor was altijd een feestje, zelfs nog niet zo lang voor zijn dood.

Voor reizen en avontuur was Tjesme altijd te porren. Of het nu een vakantie met familie was of een solo-trip, overal vond hij vrienden en genoot hij van nieuwe ervaringen. Reizen maakte zijn wereld groter en kleurrijker.

Tjesme’s creativiteit was vanaf jonge leeftijd zichtbaar. Samen knutselen, tekenen en schilderen was altijd een feest. Al op de basisschool verraste hij met originele ideeën en ontroerende tekeningen—zoals het portret van een stokoud echtpaar in Hongarije. Zijn eigenzinnige stijl kwam tot uiting tijdens schilderlessen, in grappige striptekeningen en gedetailleerde Warhammer-figuren. Zo tekende hij in de loop der jaren dozen vol—stille getuigen van zijn eindeloze fantasie.

The Lord of the Rings opende voor Tjesme de deur naar een nieuwe, fanatieke hobby: Warhammer. Vanaf dat moment raakte hij in de ban van het verzamelen, bouwen en schilderen van de miniaturen. Met aandacht voor elk detail, eindeloos geduld en creativiteit creëerde hij complete werelden. Het werd een passie die hem niet meer losliet en die hij tot aan zijn dood bleef beoefenen.

De schooltijd was voor Tjesme een uitdaging. Hoewel slim en creatief, paste hij niet goed in het schoolsysteem. Hij voelde zich vaak gefrustreerd door regels die voor hem onlogisch waren, en lesstof die zijn interesse niet had. Veel liever besprak hij grote vragen over het leven, de wereld en de mens met wie het maar horen wilde, dan braaf in de klas te zitten. Ook al zat hij niet lang in de schoolbanken, zijn kennis, inzicht en wijsheid waren opmerkelijk.

Tjesme was een bescheiden mens, die geen hoge eisen stelde aan zijn kleding of leefomgeving. Hij leefde sober en was dankbaar voor alles wat hij kreeg, van een warme maaltijd tot een vriendelijk woord. Ook als hij zelf weinig had, deelde hij het graag met anderen. Daarbij had Tjesme een sterk rechtvaardigheidsgevoel en was hij altijd bereid om anderen te helpen, had een luisterend oor of stak zijn handen uit de mouwen.

Tjesme trok zich weinig aan van conventies. Naarmate hij ouder werd, nam hij steeds meer afstand van onze huisregels en het systeem, en koos hij vastberaden zijn eigen, eigenzinnige weg. Hij had uitgesproken idealen en verlangde naar een andere wereldorde, dichter bij de natuur—iets waar zijn hart echt lag. Tjesme zocht gelijkgestemden en raakte gefascineerd door de wereld van de krakers, culturele vrijplaatsen en de stadsnomaden. Samenwonen onder één dak werd uiteindelijk onmogelijk, en er volgden jaren van een zwervend bestaan. Het ontbreken van structuur, een eigen veilige plek en rust, in combinatie met zijn gevoeligheid en oude pijn, brachten hem ertoe steeds vaker zijn toevlucht te zoeken in verdoving. Zo raakte hij steeds verder verstrikt in zijn verslaving, die in 2021 een dieptepunt bereikte.

Uiteindelijk wist Tjesme, gesteund door zijn beste vriend én door ons, de moed te vinden om het tij te keren. Zijn reis naar Zuid-Afrika en de zware strijd om clean te worden vroegen alles van hem, maar brachten ook hoop op een nieuw begin. Met al zijn talenten en zijn warmte was hij het zo waard om zichzelf te redden. Het is zo jammer dat het zo lang duurde voordat hij dat zelf kon zien. En het lukte—wat waren we trots en blij.

Tjesme begon aan een nieuw hoofdstuk en wist dat herstel niet gemakkelijk zou zijn, maar hij zette alles op alles om het te laten slagen. Het ging lange tijd goed en ik ben dankbaar voor de tijd die we samen doorbrachten in zijn nieuwe woonruimte in Hilversum, waar we genoten van simpele, kneuterige momenten.

Een tijd leek het goed te gaan met Tjesme, maar langzaam, en goed verborgen, ontglipte hij ons weer. Ondanks regelmatig contact, waarin hij opgewekt leek, verdween het gesprek over herstel. Misschien maakten schaamte en het niet willen teleurstellen dat hij niet om hulp vroeg, en keerde hij terug naar het begin van het einde. Het leven voelde zwaar voor Tjesme als gevoelige ziel, en clean zijn betekent niet dat alles meteen goed is—je neemt al je bagage mee en moet het leven weer opbouwen. Verslaving is een onzichtbaar monster dat nooit helemaal loslaat en uiteindelijk verwoest. Het is zo oneerlijk en hij was zo veel meer dan dat.....

Zijn leven kende veel licht, maar ook schaduw. Toch bleef hij trouw aan zijn eigen pad: eerlijk, zoekend, met het open hart van de Rode Maan (Muluc, zijn teken uit de Maya-kalender), intens en puur in zijn vermogen tot voelen. Zijn gevoeligheid was zijn kracht, maar tegelijkertijd ook zijn zwakte.

Wat er ook gebeurde, mijn liefde voor Tjesme bleef altijd even groot en dat verandert niet. Het verdriet blijft om hoe zijn leven is gelopen, om verloren dromen en een toekomst die hem is ontnomen.

Nu blijven zijn muziek, zijn eigenzinnigheid, zijn veerkracht, zijn loyaliteit en zijn zachtheid als een bron van troost, inspiratie en liefde in herinnering achter.

Tjesme, je was en blijft onze bron—wij zullen je nooit vergeten.

Mama