Lieve Tineke,

De sauna’s zijn een rode draad in onze vriendschap, of het nu was dat we hier op zondag gingen “uitbrakken”, of dat we met de meiden lekker een dagje sauna pakte om bij te kletsen en de zon te laten “inbranden” op onze blote billen. Of dat we ons laatste sauna weekend samen beleefde, in de voor ons allermooiste sauna Eliasa Wellness. Gecombineerde met een weekendje weg in een briljant kasteeltje en als klapper een 7- gangen diner in een heus Michel sterren restaurant wat jij allemaal had uitgezocht en geregeld. Het heeft allemaal geweldig uitgepakt en hoewel je toen al had ingeboet qua energie en je fysiek pijnlijke momenten had, gaf hier niet aan toe. Wij genoten volop samen en bij het inpakken van onze tassen nam jij natuurlijk weer (ook al gebruikte) zeepjes naar huis ☺️

Lieve Tineke ik ga onze rode draad en vriendschap enorm missen. Maar in gedachte drapeer ik je grote roze handdoek in elke sauna naast mijn hammamdoek. Ik laat je los… en ik laat je nooit los..

Rust roze en zacht dappere dodo en knapperd!

Kijk ons daar staan samen... Januari 2015 in Nieuw-Zeeland in een pril stadium van onze relatie...

Na een half jaar rond elkaar te hebben gedraaid - jij had moeite met beslissen, ik met me binden - trok je de stoute schoenen aan en belde me op 24 augustus 2014 met de vraag of je langs mocht komen. Je had je hoofdkussen al bij je en sindsdien waren we een stel. Dat het je serieus was bleek toen je niet lang daarna een vliegticket kocht naar Nieuw-Zeeland om in je eentje de hele wereld over te vliegen en je bij mij en m'n ouders aan te sluiten die een vakantie daar gepland hadden.

Het werd een prachtige vakantie, dat kon ook niet anders met zoveel mooie natuur waar je erg van hield. Maar het was ook moeilijk voor je, hoe hard mijn ouders en ik ons best ook deden om je thuis te laten voelen, af en toe bekroop je het gevoel dat je er niet bij hoorde en het was niet makkelijk om dat weg te nemen.

Gelukkig was de liefde sterker en bij terugkeer trok je samen met je hondje Lucky bij mij in. Er volgden zeven jaar waarvan ik merk dat ik het lastig vind om ze te omschrijven. Het is haast alsof er geen noemenswaardige dingen gebeurden. Natuurlijk, ik kocht een huis, en verkocht dat weer. We verhuisden naar Hilversum, Lucky stierf, corona kwam, jij kocht een huis. En er waren hele fijne vakanties in onder andere Zuid-Afrika, Zweden, Thailand en Spanje. Maar die tijd is volledige weggedrukt door de laatste twee jaar.

Het is net alsof de jaren daarvoor er niet meer toe doen.

En dat wil wat zeggen.

Ik denk dat we de afgelopen twee jaar - en nog wat maanden - zo intens het leven hebben geleefd in de wetenschap dat dit voor jou niet lang meer zou duren, dat het ondanks alle ellende en het verdriet onze mooiste tijd samen is geweest.

Daar deed ik natuurlijk mijn best voor. Ik heb alles aan de kant geschoven en ben ontzettend blij dat ik de mogelijkheid had qua werk en financiën om er volledig voor jou te zijn. En ik kon wel snel beslissen en trok jou daar in mee. 'Je bent niet gelukkig in Maartensdijk?' dan gaan we daar nu weg... 'Je wil graag nog een hondje?', daar was Bodhi... 'Je krijgt last van je voeten en moeite met lopen?', hup, snel terug naar het appartement waar je het fijnst gewoond had. 'Wil je nog naar Florence & The Machine?' ze treedt op in Parijs...

Maar dat had allemaal geen moer uitgemaakt als jij niet was wie je bent.

Ik heb van heel dichtbij met enorme bewondering gezien hoe jij een bijna onwerkelijk vermogen had om elke tegenslag die je te verduren kreeg om te draaien en positief te blijven. Daar waar het zo voor de hand lag om te verdrinken in pessimisme en depressiviteit lukte het jou om de focus te houden op de lichtpunten en de mooie dingen in het leven. Nog veel van de wereld zien, tijd doorbrengen met vrienden en familie, de sauna platlopen en niet te vergeten genieten van de lekkere dingen voor de inwendige mens.

En als het eens niet je dag was, want dat gebeurde ook, dan was er plek voor tranen. Het was ontzettend oneerlijk dat je de ziekte had. En inderdaad wist niemand hoe jij je voelde. Je mond trok naar beneden, je ogen knepen zich samen en de tranen vloeiden dan makkelijk en in overvloed. Maar dat duurde nooit lang. "Wil je een papiertje pakken?" vroeg je me dan. Je tranen werden gedroogd en het was goed.

Terwijl ik dit schrijf speelt een fanfareband die traditioneel op Koningsdag optreedt voor de bejaarden van het naastgelegen verzorgingstehuis 'Brand New Day'.

Hoe symbolisch?

Elke dag was voor jou een nieuwe dag en letterlijk elke dag heeft jouw heerlijke lach geklonken. Daarmee heb je de laatste jaren van je leven heel waardevol gemaakt voor alle geliefden om je heen en voor mij in het bijzonder. En natuurlijk in de eerste plaats voor jezelf. Missie geslaagd! :-)

Dat voel ik nu extra hard. Nu je er niet meer bent. En je lach alleen nog klinkt op de filmpjes die er op mijn telefoon staan en die ik al 100 keer heb afgespeeld omdat ik nog geen afscheid van je kan en wil nemen. Omdat ik je ontzettend mis en enorm van je hield en hou. En nu vloeien mijn tranen die ik zo lang voor mezelf heb gehouden makkelijk en in overvloed.

Er komt vast een tijd voor mijn papiertje... maar nu nog niet lieverd...