Lieve Tim,
Ik leerde je kennen als vriend van onze zoon Jasper en bij voetbalvereniging Vios’38, waar ik het team trainde en coach van jou was. Als goede vriend van Jasper zijn we ook met z’n drieën naar de Formule 1 geweest – wat een feestje was dat. In de loop der tijd hadden we altijd een goede band, zo goed zelfs dat jij 14 maanden geleden bij ons, bij Newitera, kwam werken en in mijn team terechtkwam. Een fijne, toegewijde en graag geziene collega met veel capaciteiten en een mooie carrière in het verschiet. Ik ben trots dat ik jouw leidinggevende mocht zijn, en als we elkaar privé zagen, noemde je me met je humor vaak "hé chef…".
Je was een groot carnavalsmens en we zaten samen in de Raad van Elf. Carnaval was jouw feestje – het hele jaar keek je ernaar uit. Het is dan ook bijna onvoorstelbaar dat je juist in dit weekend uit het leven bent gerukt. Op vrijdagavond vierde je nog feest met de raad en je vader als oud-prins. Vol trots liet je nog een filmpje zien van jullie kleine Mick, die al pogingen ondernam om te gaan staan. We gingen naar huis en mijn laatste woorden waren: "Knuffel Mick en groetjes aan Sanne, tot morgen."
Dat die volgende dag zo anders zou verlopen, is niet te bevatten… Je belandde in het ziekenhuis met een hersenbloeding, maar er was nog hoop. Die hoop werd in de loop van de avond steeds kleiner, en uiteindelijk kwam het vreselijke bericht dat ze niets meer voor je konden doen. Op zondagmiddag kwam je te overlijden. Het drong nog niet tot me door dat dit echt waar was.
Hoe kan dit? Iemand die zo in de bloei van zijn leven stond… Zo plotseling uit het leven gerukt worden, is onwerkelijk en oneerlijk. Je genoot en stond volop in het leven, je was enorm betrokken bij het verenigings- en carnavalsleven van Beugen. Een fijne, waardevolle collega waarmee het altijd prettig samenwerken was. Je had een grote dosis humor, was eerlijk en stond iedereen bij met raad en daad.
Ik herinner me nog goed dat je mij 10 maanden geleden belde om te vertellen dat je zoontje Mick geboren was – en dat ik het nog aan niemand mocht vertellen, want er moest eerst nog het een en ander geregeld worden. Wat was je trots op die kleine man en op je lieve vrouw Sanne, jullie mooie gezinnetje. En nu moet je ze achterlaten…
Ook je vele fijne vrienden – een hechte groep die jou enorm zal missen, maar nooit zal vergeten. Je geweldige, lieve ouders, je broer Daan, je schoonouders… Het is niet in woorden uit te drukken hoe groot het gemis zal zijn.
Voor mij zal er geen carnaval, voetbalwedstrijd of Formule 1-race meer zijn zonder dat ik aan je denk. En ook bij elke ontmoeting met je vriendengroep zal je in mijn gedachten zijn. Samen met Jasper en anderen zal ik nog vaak herinneringen ophalen – al dan niet met foto's uit het verleden, waarop jij altijd te zien bent met je aanstekelijke lach.
Heel veel sterkte gewenst aan Sanne, kleine Mick, Perry, Anja, Daan, Rick, Bernie en alle andere familieleden en vrienden.
Marcel Schiks
