https://youtube.com/shorts/AW-VlE20Kno?feature=share

https://youtube.com/shorts/TFJTvH215fg?feature=share

Mooie zielen gaan nooit verloren
Het was een eer en genot je gekend te hebben
Hopelijk vind je nu rust Tim.....
Till we meet again ..............

Lieve Tim,
Ik ken je van de tennisbaan van Ibiza van Italië van de 30Love feesten en zie een prachtig vent die volop in het leven stond. Je allergrootste liefde is Annalissa. Toen zij in je leven kwam voelde je wat pure en ware liefde. Zij is jouw prinsesje. Ik weet nog dat je vorige zomer met haar mee vaarde op de boot door Rotterdam. Je danste, lachte, speelde, verwende haar en nam haar op je nek als een vader die echt trots en liefde heeft voor zijn dochter. Je genoot. Jij hebt in je leven ervaren wat ware liefde is. Wat je lief hebt maakt ook kwetsbaar. Ze liggen zo dicht bij elkaar. Jij hebt alles gegeven in je leven en voor de liefde voor Annalissa. Dit afscheid is niet het einde, de herinneringen van jouw en je mooie hart blijven bestaan. Rust zacht lieve Tim

Serieus Timbo wats keburt!?
Dit heeft behoorlijk in mijn hoofd rondgespookt. Je had de nodigde shit meegemaakt, maar je kwam nog zo strijdlustig, maar tegelijk ook levenslustig en vrolijk over.

Als oldtimers van hetzelfde bouwjaar (77) genoten we altijd zo van het ijshockey spelletje. Ik kende je nog niet heel lang, maar als later ingestapte ijshockeyers begrepen we elkaar altijd goed. We deelden het enthousiasme voor de sport en we deden bij de Legends de drills vaak samen.

Ik weet niet wat je tot dit heeft doen besluiten, maar hopelijk heb je nu je rust gevonden. Rip Timmie!

Wie moet er nu dan van die rookgordijnen trekken in de kleedkamer!? Het blijft zo onwerkelijk…

Sterkte gewenst ook aan de familie.

Lieve Tim,
In het begin moest ik even aan je wennen als collega. Je energie, temperament en directheid. Maar naarmate ik je beter leerde kennen kon ik dat alleen maar waarderen en had een enorme bewondering voor jouw bevlogenheid in ons werk!
Een voor mij leuke herinnering aan jou is het bedrijfsuitje in Maastricht. Bij jou achterop de scooter deden wij in de (zeik) regen inclusief poncho's een puzzelrit. Je vond het maar niets dat ik ging navigeren en dat ik bepaalde of we naar links of rechts gingen. Op het allerlaatste stukje kwam toch je eigenwijsheid naar boven en luisterde je niet naar mij en bepaalde je zelf nog even de route. Het scheelde daardoor niet veel of we hadden de overwinning mis gelopen.

Hopelijk heb je nu je rust kunnen vinden.....

Knuffel van Liaantje
p.s. mijn moeder en jij zijn de enige die mij zo noemen.....