Na een Open-Dagbezoekje aan het ECL, waar Tessa ons rondleidde en verklapte dat het heel gezellig, maar wel rommelig was daar, wilde Tamar ook nog even naar het Mendel. Daar ontmoette ik Thomas voor het eerst. Wat mij toen vooral opviel was hoe hij ver vooroverboog om met zijn enorme lengte naar ons af te dalen. Wat een grappige, vriendelijke, bijzondere man, een beetje rare snuiter, dacht ik toen. Thomas, en zeker ook dat het Mendel bekend stond als goedgeorganiseerde school, hielp Tamar besluiten zich bij het Mendel aan te melden.
Een paar jaar later vroeg Miriam mij: is het geen leuk idee om Thomas en Tessa mee te vragen als je met Tamar en David weer naar de bergen gaat? Jazeker, en ze gingen mee! Ik herinner mij Thomas in de bergen vooral om zijn compleet andere camerabediening. Regelmatig ging hij met dat lange lijf door de knieën om een torretje, bloempje of ander wonder van de Alpenfauna vast te leggen. Mijn blik sloeg deze microwereld meestal over om vooral vergezichten, met ons op de voorgrond, te fotograferen. Tijdens de ruim 20 uur durende heen- en terugreis hebben we elkaar veel beter leren kennen. Wat een verhalen over Carla, Emiel, Tessa, vader, stiefmoeder, kunst, politiek, economie. En ook: wat een vragen naar mijn leven. Hoe graag Thomas ook vertelde, hij had altijd oog en aandacht voor de ander.
Zeven jaar geleden wees Miriam me op een vacature bij het Mendel. Ik belde Thomas. Zal ik het doen? Wil je mij als collega? Ja, natuurlijk. Doen.
Op het Mendel zag en hoorde ik hoe Thomas contact maakte met leerlingen en collega's en hoe hij door zeer velen enorm werd gewaardeerd. Iedere keer dat ik hem tegenkwam, zag ik hoe hij genoot van zijn rol.
Ook voor, tijdens en na het hard(?)lopen hadden we nooit gebrek aan gespreksstof. En het ging altijd ergens over.
De laatste les die Thomas heeft gegeven was voor mij heel confronterend. Ik ga zomer 2020 stoppen met lesgeven en genieten van mijn vrijheid. En Thomas geeft zijn laatste les...…. Die dag was het overduidelijk: Thomas hielp ons allen er doorheen. Net als de keren dat ik nog bij jullie thuis mocht zijn. Thomas bleef vragen en vertellen.
We vierden Carla's verjaardag met jullie gezin, familie en vrienden. Samen waren jullie het middelpunt. Zo indrukwekkend om ondanks alles het leven te vieren.
De afgelopen maanden voerden we fijne gesprekken, deed ik kleine klusjes en samen keken we naar al dat prachtige tekenwerk dat jullie aan het uitzoeken waren. De laatste keer ging ik naar huis met 'Self Portrait', de tekenfilm die Thomas verzon en maakte over Rembrandt. Thuis hebben we hem samen bekeken. Ik heb hem nog net kunnen appen hoe mooi, fantasierijk, grappig, hoe Thomas ik deze film vind.
Lieve Carla, Emiel en Tessa, ik ga zo naar het Mendel. Thomas komt daar voor het laatst langs. Jullie gaan hem daarna begraven. In gedachten ben ik bij jullie.
En dan gaan wij verder met ons leven en zullen nog vaak aan Thomas denken, over Thomas praten.
Liefs, Ronald