Lieve Tam,

Onze eerste ontmoeting kon niet meer 'Tamara' zijn dan dat hij was. We waren allebei op een singstar feestje. Ik zat wat afwachtend in een hoekje, angstig om contact te maken met onbekenden. De eerste tonen van True Colors begonnen te spelen. En toen.. Een nasaal, monotoon en een hard, heel hard geluid. Ik was een ogenblik van slag tot ik me besefte dat dit geluid uit jou kwam! Vol overgave stortte jij je op de vertolking van iets dat ooit een klassieker was, maar nooit meer hetzelfde zou zijn. Ik heb in m'n broek geplast van het lachen en lang nadat je klaar was liepen de tranen nog over mijn wangen. We gingen samen roken, dronken een wijntje, ik boekte jou voor mijn uitvaart en onze vriendschap was bezegeld.

Vanavond heb ik nog even in de archieven gezocht naar een voicememo. Je zong op verzoek "simply the best".. En dat was je ook, op jouw eigen gedreven, levenslustige manier.

Lieverd.. Ik zou er alles voor geven om je nog 1 keer live te horen 'zingen'. Nog 1 wijntje samen te drinken, 1 wandeling te maken, 1 keer samen janken, 1 keer samen keihard lachen, 1 keer kwijlen bij Michiel Huisman, 1 keer samen de kerstboom opzetten, 1 keer all you need, 1 knuffel.. Al was het maar één van deze dingen..

Normaal gesproken als ik dit verdriet had gevoeld was ik naar je toe komen lopen en hadden we er samen over gepraat. Het voelt stuurloos nu je er niet meer bent.. Ik mis je verschrikkelijk..

Alle liefs,
Leanne