Vandaag ontvingen we je kaart. De kaart waarop jij zo prachtig staat afgebeeld met je lieve jongens. De kaart die je allerdierbaarsten zo liefdevol hebben samengesteld. Sven en Jesper in het bijzonder, met die mooie woorden en tekeningen. Voor jou, ter ere van jou, in nagedachtenis van jou…. Ik kijk naar Lennox en denk aan jouw jongens en schiet weer vol, je bent er niet meer…
In maart heb ik je voor het laatst gezien, ik had je sinds je terug was uit Amerika wel al een paar keer gesproken maar we hadden elkaar al lang niet meer gezien. Ik kwam samen met Lennox op bezoek in jullie nieuwe stekje. Je leidde me rond en wat me nog zo goed bij staat is dat je met name zo trots was op de dingen je helemaal zelf had gedaan in huis. De muren geschilderd, zelf de kast in elkaar gezet, de kamers van de jongens ingericht, wat een mooie posters had je uitgezocht! En alles was zo keurig geordend, ik zei tegen je dat ik daar nog een voorbeeld aan kon nemen en we schoten in lach. We dronken koffie, Lennox speelde met de Cars collectie van Sven en Jesper. En jij praatte, een waterval aan woorden, net zoals de keren dat we elkaar aan de telefoon spraken. Ik liet je gaan, het moest eruit, ook al raakte ik af en toe de wijs kwijt. Ik voelde dat het niet goed met je ging, hoewel je toch redelijk positief gestemd was. Het werd 12.00 uur, de school ging uit en de jongens stonden binnen 10 minuten binnen, heerlijk dat de school zo dichtbij was zei je, nu kon je ze soms zelfs in het klaslokaal zien zitten! Het was een fijne afleiding van ons zware gesprek, jouw vrolijke jongens die meteen met Lennox op de trampoline gingen. Ik had ze al lang niet meer gezien en was blij te zien dat alles super met ze ging. Je hebt het goed gedaan Susan, ze hadden veel meegemaakt, maar ik kon merken dat ze hun plekje in Erp hadden gevonden. Nu jij nog, dacht ik, maar dat komt wel, de tijd heelt alle wonden… We aten samen een tosti en daarna mocht Lennox van Sven en Jesper een aantal dingen uitzoeken uit hun zo geliefde Cars collectie. Dat was zo lief! We namen afscheid en spraken af dat we contact zou houden en dat je met de jongens snel naar Amsterdam zou komen. Dat is er niet meer van gekomen, nooit had ik verwacht dat dit ons laatste weerzien was…
Ik denk de laatste dagen vooral veel aan vroeger, aan ons als kinderen, in betere tijden, toen alles nog simpel was. We speelden veel samen, waren allebei gevoelige en verlegen meisjes. Hadden het allebei soms moeilijk op school, met andere kinderen, dat schepte een extra band. We sliepen bij elkaar, jouw huis voelde als mijn thuis en mijn huis voelde ook als jouw thuis. Met verjaardagen, kerst en op vele andere momenten kwam onze familie bij elkaar en daar heb ik zo’n goede herinneringen aan. Onze favoriete bezigheid was het geven van play-back- en dansoptredens. Hoewel verlegen, in de veilige haven van onze familie bijeenkomsten, durfden we wel te shinen. Uren oefenden we op onze kamers op de liedjes van Paula abdul, Madonna, Michael Jackson. Tot we het goed genoeg vonden voor een optreden, trots gingen we dan naar beneden en zetten we (nou ja, voor ons gevoel dan) de boel op zijn kop! En lachen dat we dan deden! Toen de basisschool tijd voorbij was verloren we onze intensieve contact, maar die basis die we in onze kindertijd hadden gelegd zorgde toch voor een band. Soms was de band steviger dan anders, we gingen allebei onze eigen, andere weg. Maar in de kern wisten we dat het goed zat, dat we voor een deel uit hetzelfde hout waren gesneden.
Sven, Jesper, jullie mama is een bijzondere vrouw. Als een leeuwin heeft ze voor jullie gezorgd, ze houdt ontzettend veel van jullie, dat kon ik heel goed zien en voelen. En ze weet dat jullie het goed gaan doen. Zonder haar, maar met elkaar. En met heel veel lieve familie om jullie heen om voor jullie te zorgen. Ik weet zeker dat ze vanaf een mooie plek naar jullie kijkt en dat ze rust heeft en trots is op haar lieve, grote stoere jongens! Ik heb twee foto’s bijgevoegd van jullie mama (tante Maria, Ilse, Judith en ik staan er ook op). Op de foto's is ze ongeveer even oud was als Jesper. En wat lijken jullie op haar, zij leeft voort in jullie!
Ik hoop dat jullie nog steeds een keertje naar Amsterdam willen komen. Dat we dan samen lol kunnen maken en wij jullie de leuke plekjes in de stad kunnen laten zien. Mama zal toekijken, met een grote glimlach, en ze zal weten dat het goed is zo…
Dikke kus van Ingrid
en natuurlijk ook van Sacoro en Lennox
