Gebarsten aarde


Er komt een moment

Dat de aarde
Bijna sterft van dorst
De bodem vertoont
Barsten, kloven van wanhoop.
Er komt een moment

Dat je eenzaam staat
Aan de rand van die
Dreigende diepte
Een sinkhole
Die lonkt en smeekt:
Laat je vallen in mijn
Diepte, kom, mens, kom.
En… juist, als de verlokking
Je bijna te groot wordt…
Dan komt een moment,

Dat je ogen afdwalen
Naar de wereld om je heen.
Dat je een zachte regen
Van liefde voelt,als tranen
Dat dauw neerdaalt
Als vertraagde troost.
Er komt een moment,

Dat je tussen de
Gebarsten aarde,
Wat groen ziet groeien
Niet uit zaad geboren
Maar uit wassende wil
Om te herleven
In het nu en dan.
Er komt een moment

Dat de tijd zich verbindt
Met eeuwigheid.

Heel veel sterkte voor jullie allemaal
Anke van der Donk