Tijdens ‘n Italië-reis hebben we elkaar ontmoet.
Al snel bleef het niet meer bij een vlugge groet.
Alras was er de klik en we deelden momenten.
Voor ‘n vriendschap waren er de ingrediënten.
Want over en weer voelde het gewoon erg goed.

Bezoeken aan elkaar zijn er niet veel geweest
maar genoten hebben we als ware het ’n feest.
We hebben niet lang met elkaar mogen boffen.
De ziekte en corona hebben alles overtroffen.
Beide zaken waar je als mens enorm voor vreest.

Een bijzonder stel met twee dierbare meiden.
Overduidelijk op handen gedragen door beiden.
Het noodlot heeft echter toegeslagen
en het verdriet is nauwelijks te dragen.
Door overmacht zijn elkaars wegen gescheiden.

Waarom moest ‘onze’ Sinet dit lot nu treffen?
Het hoe en waarom is niet te beseffen.
Ze was maar klein maar toch een grote.
Nu te missen als moeder en echtgenote.
Door teleurstelling wil je je stem verheffen.

Over de ziekte valt van alles en nog wat te zeggen
maar wat heeft zij ‘n lijdensweg moeten afleggen.
Steeds met de vraag waar het weer heen gaat
en of je met alle behandelingen bent gebaat.
Alsof je steeds in duistere wateren zit te dreggen.


Veel te jong heeft ze de strijd niet mogen winnen.
Anders dan gehoopt uiteraard diep van binnen.
Veel te lang hebben we elkaar niet kunnen zien.
Eigenlijk van voor de Corona en zeker sindsdien.
Steeds maar appen met belangstellende zinnen.

Ze heeft het niet kunnen redden, hoe het ook zei.
Maar ook wij kunnen er met ons verstand niet bij.
Achterblijvend met onbegrip en vele vragen
maar haar gedenkend tot in lengte van dagen.
Mogelijk heel ver weg maar in gedachten dichtbij.

Zo’n lieve meid moeten missen is een zware vracht.
Dus wat wij jullie wensen is ontzettend veel kracht.
Door het noodlot getroffen met tegenslag en pech
maar hopelijk vinden jullie samen een nieuwe weg.
Krachten verenigen leidt tot de verheffende macht.

Heel veel sterkte, liefs van ons en immer welkom.

Hoeven, Ad en Netty Christianen.