Lieve Simone,
Wintersport was zo leuk met jouw. Zoveel leuke momenten. Nu ik terugdenk deden we eigenlijk alles samen. Het eerste jaar dat we samen skieden waren we nog zo jong en gingen we met een pizzapunt van de berg.
Maar al snel waren we zo goed dat we in een paar seconden beneden waren. Voor meer uitdaging hebben we zelfs off piste geskied met oud wereldkampioenen. En het laatste jaar begonnen we weer onderaan de piste, want wij wilde zo graag leren snowboarden. Het was zo’n hillarische en pijnlijke week. Wat zijn we vaak gevallen, maar alle pijn lachten we weg. Ik kan best zeggen dat wij erbij liepen als houthakkers, ook moesten we de wekker altijd een paar minuten eerder zetten omdat we nauwelijks uit ons bed kwamen door alle spierpijn. Jij had altijd zoveel goede energie. Zo snowboarde jij na een paar dagen al van de zwarte piste terwijl ik met de gondel naar beneden ging.
Maar ook in het Walzerhaus was het altijd gezellig. De uren lange spelletjes avonden en dat begon altijd omdat jij iedereen bij elkaar riep, maar ook de fakkeltocht waarbij jij altijd fanatiek meedeed met de boys. Naast het skiën kwam jij ook vaak mee naar de borrelavonden van je moeders werk. Ik kan nog goed herinneren dat we bevroren soesjes aan het föhnen waren omdat we ze zo graag wilde eten. Het is niet te beseffen dat we nu niet meer samen van ifen en de Kanzelwand kunnen genieten, dat we niemand meer kunnen irriteren met al onze fotoshoots maar vooral dat ik je nooit meer kan zien. Wintersport zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik mis je.
Liefs Caroline Gribnau