15 jaar heeft dr Strackee mij behandeld, vele malen geopereerd. Nooit een onvertogen woord, respectvol naar elkaar en vooral veel humor. Ik ga u missen, maar dat zal in geen verhouding staan tot wat uw dierbaren moeten ervaren. Ik wens hun veel sterkte en kracht toe met dit enorme verlies

Het was een post oncologisch probleem waardoor Dr. Strackee en wij een jaar intensief met elkaar te maken hebben gehad. 5 operaties heeft hij uitgevoerd. Hij nam de tijd om alle mogelijkheden en onmogelijkheden te onderzoeken en te bespreken. Daarnaast gaf hij ons het gevoel ook persoonlijk geïnteresseerd te zijn. Niet alleen de verbouwing van het lichaam, maar ook die van onze huizen en de kinderen, zijn in de spreekkamer aan bod gekomen. Wij willen u dan condoleren met uw verlies,
Jos Roozendaal,
Susanne,
Renée,
Karlijn

Het was een grote klap om te horen dan dokter Strackee niet meer in ons midden is.
Ik ga deze man heel erg missen.
Ondanks de lange wachttijd en lange poli bezoeken kwam ik graag bij hem.
Was een meester in zijn vak.

Wat ga ik missen: zijn lach, zijn bothandje in zijn borstzak, kopje thee drinken.
Was een man die mijn gedachten kon lezen.
Een eerlijke man. Zei waar het op stond.
Gaf je bedenktijd om beslissingen te nemen.
Gaf goede voorlichting, voor en tegens

Lieve dokter Strackee is ga je missen. We konden lezen en schrijven samen.

Familie Strackee.

Heel veel sterkte met dit verlies.
Rozen verwelken
Schepen vergaan.
Maar dokter Strackee
Blijft in mijn gedachten altijd bestaan.

Simon is niet meer. Niet te bevatten. We kunnen veel in de Geneeskunde maar niet genoeg.
Hierover gesproken: samen met Simon de eerste professionele stappen gezet in de Geneeskunde als Anios (toen heette dat Agnio) Interne Geneeskunde in Deventer. Simon deed de oncologie afdeling. Hij was de hele dag bezig met infusen en flessen met gele, en oranje vloeistoffen. Ik noemde hem 'de melkboer' omdat je hem in de verte hoorde rammelen met de flessen. Verder kon je onze assistenten kamer niet in door de stapels medische dossiers waar we nog brieven van moesten maken. Dikteren was niet onze sterkste kant (beiden later chirurg geworden). Waarom Interne Geneeskunde? (1) we kregen het aangeboden na de co-schappen in Deventer (2) leek ons goed voorbereiding op de verder carrier als snijder. En ja ik heb mijn hele leven voordeel gehad van 'Deventer' en ik denk Simon ook. Daarna de strijd voor het vinden van opleidingsplek. Ik heb Simons strijd van dichtbij meegemaakt en het is niet te beschrijven op welke trivialiteiten je soms een plek niet krijgt. Want kijk wat Simon heeft gedaan voor de plastische: unbelievable. Het was een schande die hele lange fase van opleidingsplek veroveren. Iedereen die Simon kent weet dat hij een soort van ingenieur, uitvinder en perfectionist is. Hij wikkelde met koperdraad zijn eigen transformator voor zijn versterker en maakte helemaal from scratch geluidsboxen omdat hetgeen je in de winkel kon kopen niet goed genoeg was. En hij paste dat ook in de geneeskunde toe. Ik mocht zijn paranimf zijn in 2004. Prachtig proefschrift over een mal waarmee je uit kuitbeen een onderkaak kon maken. Dus merkwaardig dat het relatief lang moest duren voordat Simon in opleiding kwam. Groot talent, fantastisch mens. Jammer dat we elkaar uit het oog zijn verloren na mijn vertrek uit Amsterdam. Ik heb net nog de mail teruggevonden van aantal jaren geleden waarbij we de intentie uitspraken dat ik langs zou komen in Almere. Te laat.
Ria, Rutger, Carlijn, partners van Rutger en Carlijn en alle familie en vrienden ik wens jullie heel veel sterkte bij het verwerken en dragen van dit verlies. Ik ben blij en trots Simon te hebben gekend.
Sieger Leenstra

Simon!

Inmiddels ben ik al enkele jaren van het AMC toneel verdwenen. De hoofd-hals radiologie ligt achter me. Ik maak muziek en geniet van de vrijheid, die het pensioen me biedt, dankzij een goede gezondheid.
Wat ik me uit mijn werkzame jaren als hoofd-hals radioloog herinner zijn vooral die bijzondere AMORE besprekingen, die we met veel energie en liefde voor het vak en voor die bijzondere kinderpopulatie ruim twintig jaar geleden startten, in een tijd, dat het steeds duidelijker werd, dat samenwerking het beste voor iedereen was.
Jij was er vaak bij en als je er was luisterde je eerst en dan gaf je uitvoerig, kritisch commentaar. Je vertelde ons heel aanschouwelijk, wat de gevolgen voor het betrokken kind zouden zijn, wanneer we de gedane, ook wel-overwogen suggesties daadwerkelijk zouden uitvoeren. “Ja, dat kan, maar heb je wel gedacht aan…. en bijvoorbeeld aan..... en aan dit....” En dan volgende een zwart scenario, waar “wij” niet zo gedetailleerd over hadden nagedacht. Je liet je niet van de wijs brengen en je werd ook niet boos als de ander volhardde. Maar jouw mening had wel consequenties! We leerden gaandeweg veel van elkaars disciplines en vormden een stabiele en hechte groep. We hadden waardering voor elkaar en vertrouwden op elkaars specifieke kennis, wat een bijzondere band schiep: we waren er voor elkaar. En jij was, ja, eigenlijk onmisbaar!

Je was zorgzaam en stond altijd klaar voor je patiënten. Maar ook toen ik zelf iets had, was je bereid om iets (nog!) eerder van huis te komen om me te zien en ….me gerust te stellen!

Wat ’n pech, dat jou niet de tijd is gegund om te genieten van die andere levensfase, na zo’n actief werkzaam leven. Ik koester de herinneringen aan jou en wens je gezin veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.

Nicole Freling - Amsterdam

Geachte familie, wat een treurig verlies van zo’n bekwaam arts en empathische man.
Begin jaren ‘90 kwam ik via dr. Klassen en dr. Bos bij dr. Strackee terecht met een onduidelijk gewrichtsprobleem in de pols. Na veel onderzoek werd besloten het os pisiforme uit de hoek van mijn hand te verwijderen voor meer ruimte en minder pijn. Tijdens de operatie vroeg dr. Strackee mij of ik het botje, na uitlepelen ( wat fluitend gebeurde) , wilde hebben. Vol afschuw zei ik toen ‘nee!’. Daar kreeg ik later spijt van, want hoe bijzonder is het om een eigen botje te bezitten. Jaren later kwam ik dr. Strackee in de wandelgang tegen in het OLVG. Hij herkende mij direct, want hij zei: ‘dat is toevallig! Ik heb net van de week mijn bureau opgeruimd, kwam uw botje tegen, en heb het maar weggegooid’. Als ik geweten had dat hij het al die tijd nog op zijn bureau had….
Heel veel sterkte met het verlies van deze uiterst sympathieke man en arts.
Alet Pilon

Onthutsend en verdrietig.
Mooie herinneringen blijven over aan een man die wist wat hij kon en dat ook deed, zorgvuldig en geduldig, met onderkoelde terzijdes waarin af en toe milde ironie of een vleugje sarcasme en soms wat pruttelend gemopper doorklonk . Kortom, een man waarmee het prettig samenwerken was.

Niet alleen mijn kinderorthopaedische patiënten hebben ruimschoots profijt gehad van zijn vaardigheid met gerevasculariseerde transplantaten waardoor dat wat vroeger onhaalbaar was, nu toch mogelijk werd. Ook zelf dank ik aan hem een nagenoeg restloos herstel na Dupuytren excisies.

Een leven na de chirurgie was hem helaas niet gegund, hij zou zich beslist niet verveeld hebben.

Ik wens zijn vrouw en kinderen sterkte.

Ik wens de familie van Simon ontzettend veel sterkte met het verlies van hun dierbare. Woorden schieten tekort.

Veel liefs,

Cindy van der Haas