Lieve Silvia,
Als ik aan je denk dan denk ik aan onze onbevangen jeugd, samen op vakantie wij in een busje en jullie met de camper, bij jullie logeren en natuurlijk hoe ondeugend we beiden waren. Jullie mam die dan weer klaarstond met de slipper want ook ik kreeg net zoveel tikken als jij. Samen rennen door de bossen, vuurtje stoken en dingen doen die eigenlijk niet mochten. Jij was altijd overal voor in. Waren we slecht? Nee, wij deden alles met ons hart en ook al zag ik je na mijn 12e niet echt meer hoorde ik van je moeder altijd de mooie dingen, de geboorte van je kids, en wat je allemaal had opgebouwd.
Meid, wat hebben we toch gelachen en wat heb ik nu een verdriet dat zo’n mooie ziel als jij er niet meer is. Ik kan het gewoon niet geloven! Je bent alles geworden waar we het vroeger over hadden. Een prachtige vrouw, moeder en oma. Mijn vraag is dan ook waarom nou jij, waarom??
Lieve familie,
Hoeveel kan iemand meemaken, hoeveel kan iemand aan en waarom jullie? Als er mensen zijn in mijn leven waarbij ik altijd mijzelf heb kunnen zijn en waarbij ik mooie herinneringen heb dan zijn jullie het wel. Vaak zeg ik dit ook tegen jullie. Maar nu heb ik even geen woorden want wie kan dit verdriet nou aan en kon ik maar een gedeelte van jullie verdriet overnemen. Wij kunnen er alleen voor jullie zijn. Ik hoop dan ook dat jullie kracht kunnen halen uit mijn woorden en de mooie woorden die andere schrijven.
Dikke knuffel en kus van mij en mijn gezin.
Anouk de Buck
