Sil (wij noemen hem al zijn hele leven Sil, niet Silvester ) is geboren in een flatje aan de Nassauweg één hoog in Dordrecht, op 27 september 1957.
Mijn ouders woonden daar omdat mijn vader indertijd een betrekking had als inspecteur bij bouw -en woningtoezicht, toen hij nog niet bij het bouwbedrijf van onze grootvader werkte.
Hij was het derde kind na Peter en mij, en wij hebben hem dan ook geboren zien worden, en op zien groeien als ons kleine broertje. Later werd in 1962 Jacqueline geboren, zijn kleine zusje waar hij tot op de laatste dag van zijn leven helemaal gek op was.
Hij was een kind dat fysiek tamelijk zwak was. Hij zag altijd een beetje bleekjes, was bepaald niet de sterkste en was snel ziek en moe, iets dat met een afwijking in zijn bloed te maken had. Hij heeft op jonge leeftijd eens zware longontsteking gehad, waarbij zijn toestand zorgelijk was. In dat opzicht was hij toen al een beetje mijn moeders zorgenkindje
Communicatief was hij er wel snel bij, want ik herinner me nog heel goed dat hij een plastic speelgoedtelefoontje voor zijn verjaardag kreeg , ik schat dat hij een jaar of 5 of 6 was. Dagenlang zat hij met dat telefoontje te spelen door het belletje te laten gaan, de hoorn op te nemen en hele gesprekken te voeren, vooral met “Schiedam”, waar toen ons bedrijf gevestigd was en mijn vader inmiddels al werkte. Hallo Siedam,ja Siedam ging het maar door.
Ook kwamen zijn ondernemerskwaliteiten al snel boven drijven doordat hij bijvoorbeeld met een vriendje een buurtkrant oprichtte, waar hij dan meteen weer voluit voor ging, er werkelijk al zijn tijd aan besteedde en dan ook bijna nergens anders over kon praten.
Sil heeft weer een manie, zeiden we dan. Zo was hij ook eens een keer bevangen geraakt door de hengelsport. Daar was hij dan ook meteen dag en nacht mee bezig en hoorde je hem werkelijk nergens anders over. Zo ging het later ook met zeilen, motoren, paarden, fotografie etc. Hij kon niet iets een beetje doen, hij kon er alleen maar volledig voor gaan.
Na een vrij onbezorgde kindertijd in Dordrecht verhuisden we met ons gezin in de zomer van 1971 naar de Hoeksche Waard. Hij was toen 13 jaar. Daar heeft hij zijn gehele, ik mag wel zeggen heftige pubertijd doorgebracht.
Een periode met veel lang haar, brommers, blues- en undergroundsociëteiten , vriendengroepen, vriendinnen etc. , zwervend door de Hoeksche Waard en omgeving.
Nooit vergeet ik meer de zomer van 1974, toen we met een vriendengroep waar Sil en ik allebei deel van uit maakten, een paar weken met de brommer naar Haamstede gingen en daar gezamenlijk in een grote bungalowtent bivakkeerden.
Iets later, toen hij wat volwassener werd, kwam weer die andere, wat vromere kant van Sil en richtte hij bijvoorbeeld met Jan van Egeraat een geweldig jongerenkoor op waarmee hij in deze kerk veel gezongen heeft en ook een mooie tijd heeft gehad.
Persoonlijk denk ik dat hij, net als ik, een geweldige jeugd in de Hoeksche waard heeft gehad.
Zijn schooltijd was als zijn karakter, zeer grillig. Hij begon op Atheneum, waar hij volgens de testen prima geschikt voor was, zakte snel af naar de Havo, vervolgens naar de Mavo, om tenslotte op de LTS te eindigen. Hij deed daar de bouwrichting en had het er erg naar zijn zin. De resultaten waren goed, hij kon met gemak naar de MTS, die hij fluitend doorliep, om vervolgens weer door te stromen naar de HTS in Tilburg, waar hij de aannemersstafopleiding volgde. Dat was een behoorlijk pittige en gerenommeerde opleiding die hij goed deed, maar die hij niet afmaakte. Hij stopte deze 4-jarige opleiding een paar weken voor de laatste examens uit principe wegens een conflict met een docent. Ik weet nog dat hij zich zeer onrechtvaardig door de betrokken man behandeld voelde, en in die gevallen was hij zeer principieel en niet meer te vermurwen, ook niet door mijn vader, die natuurlijk alles probeerde om hem toch te overtuigen dat hij zijn diploma moest halen. In die tijd heeft hij nog 6 maanden in Lyon gewoond, waar hij bij een Franse aannemer stage liep en waar hij een zeer leerzame periode heeft gehad. Niet alleen leerde hij er vloeiend Frans spreken, maar ook leerde hij vooral hoe het niet moest. In het Franse project waar hij werkte en waar hij meteen in het diepe werd gegooid doordat hij het projectmanagement moest doen, hing men eerst alle radiatoren op, om vervolgens de wanden pas te gaan stukadoren. De Franse slag, zoals dat heet, we hebben er samen nog veel om gelachen.
Toen mijn grootvader in 1959 overleed zette mijn vader het door de oorlog gehavende kleine bouwbedrijf voort. Omdat mijn vader zich ook vol voor iets in zette als hij er eenmaal aan begon, stond de bouwonderneming sinds die tijd centraal in ons gezin. Wij groeiden thuis met de bouw op.
’s-Zaterdags met papa mee op de Opel Blitz materialen naar de bouwplaats brengen. Woensdagmiddagen op kantoor meewerken. In de zomervakanties op de bouwplaatsen en de materieeldienst sjouwen, timmeren etc. En gewoon schaften in de keet uiteraard, tussen de mannen.
Sil ging nog een stapje verder, want op een bepaald moment hebben we samen ons vrachtwagenrijbewijs gehaald. Ik heb daar nooit zo veel mee gedaan, maar Sil wel, want hij werd in zijn vrije tijd invalchauffeur en reed materieel en materiaal naar bouwplaatsen. Ik wil er even bij kwijt dat het laden en lossen van b.v. stenen en houten delen toen met de hand ging, ook met 35 gr. Celcius, dat een vrachtauto geen koeling en stuurbekrachtiging had, en dat je blij mocht zijn wanneer je van de uitvoerder een kopje hete koffie kreeg.
Het heeft ons ,de kinderen Slavenburg, allemaal gevormd, en we leerden als geen ander hoe het er op de werkvloer aan toe ging.
Na zijn opleiding in Tilburg te hebben afgerond kwam hij bij de onderneming op kantoor werken, ik schat dat het ergens in 1982 geweest moet zijn. Ik werkte er in ieder geval al.
Ik weet nog goed dat hij eerst met alle klanten kennis ging maken om zich te presenteren. Hij was eigenlijk nog een student en zo ging hij ook gekleed : met spijkerbroek en legerjas, iets dat niet door alle relaties werd begrepen. Sil stond daar toen nog van nature niet zo bij stil : het gaat immers toch om de inhoud, niet zozeer om de verpakking ?
Al snel werden zijn eigenschappen in zijn werk zichtbaar.
Ik kan niet anders zeggen dan dat hij al zeer snel, vooral door zijn extroverte houding, assertiviteit, zijn charme en sociale vaardigheden, zijn eerlijkheid en betrouwbaarheid, een geweldige commerciële pijler onder de onderneming werd.
De klant stond, net als bij mijn vader, zeer centraal. Bij Sil ging dat echter heel ver. Hij kwam uiteraard altijd voor het eigen personeel op, maar binnen het bedrijf zelf was het een grote zonde om iets slechts over een klant te zeggen of om een klant te benadelen. Dan kon hij echt “op zijn Silvesters” uit zijn slof schieten.
Ook propageerde hij het “denken vanuit de klant”, iets waar een man als Bill Gates ook groot mee is geworden, maar waar men in de Nederlandse bouwwereld nog altijd niet van gehoord heeft. Hij zei ook altijd : het is in de Nederlandse bouwwereld eigenlijk niet zo moeilijk om het goed te doen. Ze zijn allemaal zo ontzettend onklantvriendelijk en bot, dat als je je kop boven het maaiveld steekt je het meteen al beter doet dan de concurrent.
Onze onderneming kende zo tussen 1985 en 2005 vermoed ik wel zijn succesvolste periode.
Sil groeide ook in die tijd met het bedrijf mee. Zijn hang naar vernieuwing was groot, en onder de leiding van mijn vader, die hij trouwens enorm respecteerde, vond hij het allemaal te stoffig en te weinig vernieuwend. Toen mijn vader met pensioen ging, was dat dan ook niet zonder enige druk van zijn kant.
Later vond hij dat ook mijn tempo van vernieuwen en veranderen te laag lag, en kwam het moment dat onze wegen zich scheidden.
Gelukkig vond hij in de familie wel steun in Jacqueline, die hem altijd met raad en daad bij heeft gestaan. Ook was zij in het bedrijf het baken van de familie tijdens zijn vele verre en lange reizen.
Die reizen had hij nodig, om mondiaal en groot te kunnen denken, maar vooral ook om energie en inspiratie op te doen bij het voeden van zijn idealisme.
Zijn karakterstructuur en daarmee samenhangende levenswijze was echter niet geschikt voor een huwelijk, partnerschap en/of kinderen. Vaak heeft hij het geprobeerd, maar even zoveel keren liep het op een mislukking uit. Gebonden zijn was voor hem onmogelijk, hij kreeg het er Spaans benauwd van.
Hij was daardoor, ondanks zijn enorme vriendenschare, waar toch heel veel vertrouwelingen tussen zaten, vaak toch eenzaam. Natuurlijk had hij wel veel mensen waar hij zijn hart kon uitstorten, maar dat is, met alle respect, toch geen gezin, geen eigen bloed. Vaak had ik met hem te doen : thuis komen na een zware dag zonder dat iemand op je wacht, je begroet of omhelst; leven in hotelkamers.
Vooral na de dood van mijn ouders, met name na de dood van mijn moeder in 2007, is dat ontheemde gevoel naar ons idee sterk verergerd. Bij mijn moeder kon hij altijd binnenvallen, had hij een eigen thuis en werd er verzorgd. Juist toen, na het wegvallen van dat vaste honk, brak er in 2008 pas echt zwaar weer uit voor de onderneming, zijn kindje, waarvoor hij zich enorm verantwoordelijk voelde.
Na veel reorganiseren en keihard werken, waarbij hij heeft gevochten als een leeuw, liep het uiteindelijk dan toch mis.
Zijn fatsoen, zijn vertrouwen in de ander, zijn eigenschap altijd rekening te houden met een ander, in combinatie met het gevoel enorm te hebben gefaald, is hem uiteindelijk noodlottig geworden.
Waar anderen gewoon even de stekker er uit trekken, zat hij aan de andere zijde van het morele spectrum : je hebt een grote verantwoordelijkheid voor het welzijn van velen, hun gezinnen inbegrepen.
Daarin te falen, kon hij niet verwerken.
Nu nemen we afscheid van Silvester, een idealist, een zeer, zeer integer mens, een visionair, een groot ondernemer, een charmeur, iemand met een grenzeloos gevoel voor humor, maar vooral een geweldige broer, zwager, oom, neef en vriend.
Wat zullen we hem verschrikkelijk missen.
Joost Slavenburg, 22 oktober 2013
