De collega's die jou hebben ontvangen op sollicitatie waren unaniem, deze moeten we hebben. Perfect voor in ons team. En wat bleken ze gelijk te hebben gehad. Jij, Silla, sloot naadloos aan bij de groep en het was onmiddellijk alsof je er altijd al geweest was. Sommigen moesten wennen aan je drukte, je energie, je aanwezigheid. Maar jij trok je eigen plan. Met je gipsbeen op de scooter want werken zou je! Later met je gipsbeen in de auto, iedereen vond er wat van maar jij haalde je schouders op. Je moest toch naar kantoor?
Dat je ziek was vertelde je alleen omdat je er niet onderuit kon om afwezig te zijn. Anders hadden we het nu nog niet geweten. Alle dokters wisten het in het ziekenhuis, de behandeling van Silla start pas als ze met haar laptop geïnstalleerd is, want werken... dat gaat altijd voor. En wat een grappen maakten we daar over. Toen je je contract kreeg bij ons maakten we de grap dat het een goede ruil was, je kreeg een vast contract maar alleen als je beloofde niet dood te gaan. Vonden we samen een goede deal! Afgelopen zondag nog, toen je apte dat je opgenomen was. Ik zei nog dat je wel weer de allerbeste smoes had gevonden om niet te komen werken. Je nodigde me meteen uit in je ziekenhuis penthouse voor een wijntje. Daarna werd het stil op mijn vraag hoe het gegaan was, en stilte was bij jou geen goed teken, nooit.
Ik kan alleen maar zeggen dat je een gat achterlaat in ons team, ons hart is gebroken. Dat zal wel weer helen, maar jou vergeten doen we nooit en we zullen altijd mooie verhalen blijven vertellen over jou. Het ga je goed daarboven, laat ze zien wat feesten is!
Dikke knuffel, Christine
