Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Bedroefd en geschokt zijn wij door het overlijden van ons lid Saar. Wij wensen Thijs, Nicolaas en Laurens heel veel sterkte.

Bestuur voetbalclub GeuzenMiddenmeer

Wat een vreselijk droef nieuws viel daar in de brievenbus deze week.
Saar heb ik nooit gekend, maar wel haar lieve man.
Terwijl ik bijna nieuw leven mag schenken wordt bij jullie het leven van een geliefde ontnomen. Stabat Mater Dolorosa.
Ik wens jullie veel sterkte met elkaar in deze verdrietige tijd.

lieve groet,
Eefje Benning

Ik heb haar maar een paar keer ontmoet, als de 'kleine zus' van Christien, maar ze is me altijd bijgebleven. Een sterke persoonlijkheid. Wat erg dat ze er niet meer is. Veel sterkte voor allen.

Lieve Thijs, Nicolaas, Laurens,

Lieve Saar,

Dat doet zeer: er zijn veel harten gebroken nu, die van Thijs, Nicolaas en Laurens het aller, allermeest. En je eigen hart natuurlijk... wat een pijn! Lieve Thijs, Nicolaas en Laurens, ik wens jullie alles toe wat nodig is om hier doorheen te worstelen.

Lang geleden heb je al eens mijn hart gebroken. Je was net op jezelf gaan wonen in de Marnixstraat in een bordkartonnen huis waar al wat studiegenoten van je zus woonden. Zo kwam je daar binnen. Ik was je bovenbuurman. Wat later kreeg je het voor elkaar je vinger in tweeën te zagen op de meubelvakschool. Als behulpzame buren schoten we de gehandicapte Saar te hulp. Tja, en toen vonden Saar en ik elkaar wel heel erg leuk! Heel erg lang heeft dat niet geduurd: ik vond je té leuk, en dat werkte natuurlijk niet. Saar, je had groot gelijk, je maakte het weer uit en mijn hart was gebroken. Maar we kunnen toch nog vrienden blijven, piepte ik nog, en ja, dat bleek prima te kunnen na verloop van tijd. Ex, gewoon een vriend en buurman tegelijk, wat een leerzaam voorrecht! En je ging verder: je werd toegelaten tot de restauratieopleiding aan het ICN, deed stage in Londen tussen de schildpaddenleren meubeltjes van Queen Elizabeth, je eigen restauratiewerk, zoeken naar de liefde. Maar er waren ook twijfels, en opeens wilde je juf worden, wat je minstens zo goed bleek te kunnen als meubels restaureren. Ik was zo blij voor je dat je Thijs had gevonden, en dat je met Nicolaas en Laurens twee fijne zoons had gekregen. We hebben er over gepraat als we een biertje deden (“hé Bertje -zo heet ik helemaal niet- zullen we een biertje doen?”). Ik koester nog steeds dierbare herinneringen, dat zal altijd zo blijven. Ze blijven voor altijd verbonden aan plaatsen, voorwerpen en gedachten die met jou verbonden zijn. Onvergetelijke Saar!

Leo Kruse