Krap een jaar geleden had ik een droom. In die droom sprak ik op je uitvaart. Toen ik wakker werd gaf me het een gevoel van verdriet, maar het idee dat ik dat deed/durfde bewees voor mij ook dat jij en onze band enorm veel voor mij betekent!
Nu is het dan zover...

Het begon op ‘T Prisma in de binnenstad. Ik was daar laatstejaars student van de IPABO en liep stage bij Martha. Ik voelde me meteen enorm welkom en kwam in een warm bad terecht. Iets wat ik op eerdere stageplekken nog niet had gevoeld.
Hier leerden we elkaar voor het eerst kennen. Een vrouw die serieus met haar vak omging en vol humor! Onderstaande anekdote passeerde nog regelmatig de revue. Hier konden we om blijven lachen...

Jij vroeg aan Martijn (stagiair) of hij de tekeningen, die de kinderen uit de klas gemaakt hadden, op het raam wilde hangen. Wel zo dat de tekeningen buiten zichtbaar waren. En wat deed Martijn, hij liep naar buiten en begon de werkjes aan de buitenkant van het raam te plakken...

Maar ook toen ik bezoek kreeg vanuit de IPABO wist je jezelf weer op de kaart te zetten.
Iedereen weet dat je dol bent op mannen. Althans, je kon er in ieder geval lekker over lullen... Dus als er een vent de school binnen kwam, kon jij het niet laten om hem aan een ordinaire vleeskeuring te onderwerpen.
Nou, daar kwam je hoor.. Mevrouw kwam scharen lenen. Je keek, maakte nog even een ietwat schunnige opmerking en ging er weer vandoor. Heerlijk!!
En altijd vroeg je nog wie er leuke papa’s in de klas had. Je hield er namelijk niet van om alleen maar over schoolse zaken te praten! Nee, we waren ook nog mens en de leuke en luchtige dingen waren minstens zo belangrijk!

Helaas begon je start bij “De Venne” anders dan gehoopt. Die klote ziekte had je voor de eerste keer te pakken.
Gelukkig krabbelde je er bovenop en kwam je het team weer versterken.
Op “De Venne” hebben we momenten meegemaakt om nooit te vergeten. Wat een enerverende jaren waren dat. We hebben mensen zien komen en gaan, meerdere verhuizingen gehad en uiteindelijk samen gegaan met “De Marimba”.
Het was klein en vertrouwd, iets dat we nu nog steeds missen...

Eenmaal op “De Marimba” werkten we niet altijd meer op dezelfde dagen, maar kwamen we altijd wel even bij elkaar thuis langs voor een kopje thee, een goed gesprek en een dikke knuffel!
Ik kon heel fijn met je praten. Geen flauwekul, maar altijd eerlijk, of het nou goed ging of slecht...
Wanneer ik ergens onzeker over was, kon ik dit altijd aan je kwijt. Je oordeelde nooit, maar vertelde altijd hoe jij de dingen had meegemaakt en hoe je daar zelf mee omging.

En gelukkig hadden we daar nog onze pizza dates met (je lieve zus) Monique en Vianne! Jullie zeiden altijd gekscherend dat jullie onze “schoolmoeders” waren. Die warmte en liefde was geheel wederzijds!!

Wat ik ook nooit zal vergeten is dat jij, samen met Drewes, één van de eerste waren die aan mijn ziekenhuisbed stonden om Demy (onze eerste zoon) te zien. Dat doet mij nog steeds zo ongelooflijk veel! Als een moeder die haar kleinkind kwam bewonderen...

Lieve schat, je hebt gestreden voor wat je waard was. De afgelopen 3 jaar heb ik je zien vallen en weer op zien staan. Je geest wilde meer dan je lichaam aan kon. Toch was je moedig genoeg om iedere keer weer de strijd aan te gaan en er zoveel mogelijk uit te halen.
Wat zullen Drewes, Naomi en Sander je verschrikkelijk missen. Wat was je trots op ze en terecht!! Jullie hebben twee prachtige, betrokken en sociale kinderen! En dan Drewes, jouw rots in de branding. Wat een lieverd is dat, een man met een hart van de goud!
Je vult hun hart met mooie herinneringen, maar laat ook een leegte achter...

Lieve Roos, sinds de dag van jouw overlijden gaat er geen dag voorbij zonder een traan. Ik ben zo blij dat ik je kort geleden nog gezien en gesproken heb! Even gezellig zoals altijd.
Ik ben gek op jou kanjer! Ik zal je nooit, maar dan ook nooit vergeten! Voor altijd in mijn hart...

Hele dikke knuffel,
Linda

In 1990 zijn wij met z'n vieren voor het eerst samen naar Texel geweest. Jong, nog geen kinderen en een heel leven voor ons. In een koud december weekend in 2019 hebben we dit nog eens herhaald. Wederom ontzettend gezellig en met Roos haar geweldige humor en nuchtere opvattingen. We zullen deze en vele andere bijzondere momenten voor altijd in ons hart dragen. Gitty & Dirk