Een geweldig collega en een fijn mens is niet meer. Nog zoveel te doen.

Met oprechte deelneming
Richard Rhemrev
Directeur ICT Radboud Universiteit Nijmegen

Hij was Ronald en blijft in gedachten zo als hij was, altijd tijd voor en momentje zo was hij

Beste familie van Ronald,

Ik ben pas sinds mei collega van Ronald en heb hem dus niet meegemaakt. Van jaren geleden herinner ik mij hem als een optimistische en lichtvoetige man. Ik wens jullie namens de ICT-collega's van de Universiteit Twente de komende tijd heel veel sterkte toe.

Hartelijke groet,
Koen van der Drift
Directeur ICT Servicecentrum
Universiteit Twente

Geachte nabestaanden van Ronald,

Mijn eigen kennismaking met Ronald is helaas maar kort geweest. In maart ontmoette ik hem bij mijn eigen eerste CvDUR vergadering. Ronald toonde zich direct een zeer betrokken collega directeur. Zijn gedrevenheid en betrokkenheid bleef ook duidelijk uit de mailwisselingen daarna.

Mede namens de Universiteit Leiden onze oprechte deelneming met dit grote verlies en heel veel sterkte!

Jeanette Vonk
directeur ICT Shared Service Centre
Universiteit Leiden

Ik wens jullie heel veel sterkte met het heengaan van Ronald.

Ik heb hem altijd als een lief en breedlachend collega gekend.

Ronald wij zullen jou missen.

Groetjes,

Saira Bondhla en familie

ik wens familie en vrienden heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd

Lieve Carla, familie, vrienden, collega’s

LUISTER DAN
nog even Ronald.Jij, mijn vriend, jij bent niet meer hier bij ons. Daarmee hebben we een fors probleem, neem het ons maar niet kwalijk, want wij hier allemaal zijn nog even zoekend naar de nieuwe plek waar jij en Carla en wij elkaar altijd opnieuw horen te vinden. En om die plek te vinden wil ik wel een poging wagen. Je kent mij!
Mijn vriend, grote held van me, flamboyante vogel, wegwijzende vlieger. Ineens was er jou geen keuze je wegvliegen samen met ons in het hier-nu-maals verder mee te mogen bepalen. Jij had geen keuze.
En toch weet je ons nu al weer de weg te wijzen. Daarom noem ik je mijn “vliegweg”, zoals jij altijd iedereen belangeloos de weg hebt willen wijzen.
Het zijn alleen diegenen, die in staat zijn, het zijn alleen zij die het wensen te blijven luisteren naar jou Ronald. Het zijn alleen diegenen, die in staat zijn te kunnen blijven luisteren. En het zijn alleen diegenen, die hun luistervermogen bereid zijn voortdurend in te stellen op jouw wegwijs. Ja, mijn dierbare, dìe mens blijf je tot dan en verder de weg wijzen.

Voel Dan
Ronald en ik hebben het altijd heel goed met elkaar kunnen vinden. Wij beiden in onze volle lengtes en breedtes. Intellectueel – professioneel, privé – emotioneel. Ja, wij pasten elkaar als ongezocht gevonden.
Samen, ja, wij samen waren een rumoerig koppel. Een prototypisch leermodel van les extrêmes se touchent. Zo zwommen wij graag samen als zwanen, dan namen wij de ICT - schoolslag voor TU/e, provincie, gemeente in enkele banen. Daarna was het hard afdrogen geblazen.

Voor Ronald is het gedicht geschreven als was ik aan het glas blazen
Het is een bericht van mijn herinnerend beleven aan Ronald. Tegelijk zal het ook altijd een nieuwjaarswens zijn van hem via mij aan u allen tot in de eeuwigheid amen.
Het is een bescheiden tekst over de brozige breekbaarheid van het nù, die ons allemaal treft tot in het diepste van onze ziel.
Het is het nù, het licht, dat transparant lijkt. Of is het licht tòch het Clair Obscure dat ruimte heet? Het gedicht wil daarvan vertellen.
 


GEBLAZEN GLAS


Levendig mens, man vrouw
lief hebbend zoveel jaar lief
leed

je weet al zoveel
en het was is altijd
is een geschiedenis
een

herinnering aan klein
ongekuist en toch mooi
bloot immer nu nog
steeds

herinnering aan die klophonger-
woorden die worden tot
de zucht om te leven
levend eenmaal een zucht

het is de herinnering die zich vast zuigt
aan het leven dat gedijt met
levenskunst, kunst en techniek

altijd vangt die herinnering aan als
alweer bijna een nieuwe herinnering

Marcel van Buijtenen, Kerstmis 2012

Dag lieve Carla,

Woorden, tja, wat zijn woorden...ze schieten te kort.
Gevoel, je maatje te moeten missen, jouw lieve man, jullie samen...
Wat was het heerlijk om te mogen aanschuiven bij jullie met het eten waarbij Ronald zo lief informeerde hoe de training was geweest...wat een lieve man...

Lieve Carla, wat enorm heftig, we denken aan je en aan jullie samen,wat een gemis...

Liefs,
Kees en Sanne

Ronald,

Lang na jou verlangen om als reserve officier iets voor defensie te doen en door dat aandringen juist de aandacht er op te vestigen, is de participatie en erkenning van reserve officieren gestart. Eerst Bosnie en later in Irak en Afghanistan. Jammer dat je daar zelf geen deelgenoot van werd. Jou inzichten hadden we pas veel later. Cyber moest nog gebeuren. Over Bring Your Own Device worden nu pas de eerste afwegingen gemaakt. Heerlijk die discussie momenten en jou grenzeloze inkijk in de toekomst. Thanks!

Vaarwel,
Frans Meuleman
Lkol van de Verbindingsdienst

Carla,

Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. Zo onwerkelijk,..
Hoop dat jullie vandaag een mooi afscheid hebben.

Noortje