Afgelopen maandagmiddag ontving ik een berichtje van mijn zwager, Jacques, met het vreselijke bericht dat Ron was overleden. Ik heb Jacques meteen gebeld, want je gelooft het niet. Maar het was waar. We hebben samen gepraat om zo te proberen om het te bevatten. Dat lukte slecht.
Ron en ik hebben niet een lange geschiedenis samen. Na mijn scheiding kwam ik bij hem terecht aangezien de belastingaangifte te ingewikkeld werd voor mij. In de afgelopen zes jaren heeft hij vijf keer mijn belastingaangifte gedaan bij me thuis in Voorschoten. Zes trappen hoog, maar het uitzicht vanaf mijn balkon vond hij fantastisch. Hij leerde mij het vertrouwen te kweken om het uiteindelijk zelf te gaan doen. En inderdaad, afgelopen jaar heb ik het zelf gedaan, de belastingaangifte. Ik stuurde hem een berichtje dat ik het zelf ging proberen, omdat ik dat wel zo netjes vond. Ik wilde hem niet passeren.
Hij reageerde als volgt: ' Hallo Elwina, lief van je dat je dit aan mij vraagt, maar natuurlijk kan je dit zelfstandig. Dus lijkt mij heel logisch dat je dit zelf doet, gelet op de veranderde gegevens. Ik vond het altijd erg leuk om bij jou te kunnen/mogen komen voor de aangifte en wens je uiteraard veel succes en geluk de komende jaren. Ron Verhaak'.
Zijn geduld, vakkundigheid, vriendelijkheid en oprechte interesse in de medemens hebben me diep geraakt.
Ik wens Ineke, alle andere familieleden en een ieder die hem lief was, heel veel sterkte met dit onverwachtse, grote verlies. Nu, de komende dagen en de tijd die komen gaat.
Met vriendelijke groet, Elwina van Driel
Voorschoten