Lieve Ron, bedankt voor alle gezelligheid, goede gesprekken en heerlijke hapjes in de FooBar.

Joehoe!!!
Wanneer hebben wij elkaar voor het laatst gesproken? In 1986? Wanneer voor het eerst? In september 1975? Waren we niet op dezelfde labzaal ingedeeld?
Tussen '75 en '86 was je er altijd, daarna was ik er zelf niet meer bij. Je hield van gezelschap en gezelligheid en je sprak al je talenten aan om dat te realiseren. Je kon fantastisch zingen, schreef liedteksten voor onze talloze (en soms eindeloze) cabarets en je was bovendien de meest serieuze kok van ons allemaal.
It was the best of times, it was the worst of times - en ieder van ons had een manier om daarmee om te gaan. Verschool jij een diepe verlegenheid achter een rokend masker van schijnbare onverschilligheid? Ik ben er nooit achter gekomen.
Marietje

Net als sommige anderen ben jij onlosmakelijk verbonden met mijn studententijd. Wat hebben wij vele mooie middagen en avonden doorgebracht. Rust zacht.

Beste Ron,

Welke herinnering moet nu volgen?
De eerste die bij mij opkwam toen het onherroepelijke bevestigd werd door je broer, is het moment dat wij +/- 40 jaar geleden een week in de Eifel doorbrachten waar we gedeelde hobby’s combineerden. De hele dag wandelen om daarna de rest van de dag gebruiken om een alibi te hebben om ons te verlaten op de geestverruimende middelen, die zich beperkten tot diverse soorten van alcoholische versnaperingen; dit alles ter ondersteuning van levendige discussies, waarvan je hield en dat maakte het ook juist aangenaam om samen tijd door te brengen. Ron had vaak tegen het eind van een dergelijk samenzijn – en dat is vast herkenbaar- de suggestie: ‘nog een dan’. Oké, een uur later ……..
Dit alles ter inleiding van onze wandeling in Gerolstein waar we midden in het woud een schuilhut voor wandelaars tegenkwamen. Daar lag een schrift waar eenieder zijn of haar hartenkreet kon vereeuwigen. Ron aarzelde geen seconde en had zijn citaat klaar: “Das Wandern ist des Müllers Lust”. Luid hebben we vooral deze ene zin gezongen; de rest van de tekst hadden we niet paraat, maar de verbondenheid midden in het bos, was er niet minder om.
Dit beeld -naast de vele anderen- zal me de rest van míjn leven begeleiden.
Groet,

Jan Meulenberg

Huisgenoot ('la Van Hooidonk'), paranimf (hora est), bridgepartner (als 2 sans kan....), klaverjasmaatje ('oh, in dat geval'), reisgenoot (New York black flies), mede-tekstschrijver ('Hooijcabaret'), labgenoot (A.tum en nif), mede Molbasser ('komt leerlingen van Schilperoort'), puzzelmaatje (5000 stukjes op de keukendeur), hoeksteen van mijn onderzoek (dank je voor RV16, het was anders niks geworden), mede ski-er (vooral apres), familievriend ('tante Dien'), 4-daagsemaatje (Berg en Dal).
We hebben zoveel jaren samen opgetrokken. We zijn elkaar wat kwijtgeraakt, maar ik heb alle jaren genoten van je kameraadschap, je muziek-kennis, je slimheid, je brede interesse, je humor, de karakteristieke Ron-opmerkingen.

En nu ineens dit.....rust zacht Ron.

Andre

Lieve Ron,
Bijna 25 jaar geleden begon ik op de faculteit als jouw kamergenoot bij het faculteitsbestuur. Ik was onder de indruk van je dossierkennis maar je was vooral een gezellige collega die me welkom deed voelen. Ook later, toen ik naar andere locaties binnen de faculteit verhuisde, kwamen we elkaar vaak tegen. Als SBB een borrel in de FooBar organiseerde stond je graag achter de bar en wij hadden je graag als tapper. Want je 'meuk' (alle smeersels en baksels) waren al snel legendarisch. Door jou en Vian ben ik ook gaan tappen en die tijden samen achter de bar behoren tot mijn beste herinneringen aan de FooBar. Je werd mijn klaverjasmaatje bij de Jas-competitie van de Flesch en hoewel we regelmatig nat gingen hadden we altijd een hoop lol. Ik koester de herinneringen aan die avonden dat we met z'n vieren, Bas, Vian, jij en ik een privé afspraak hadden om te jassen in de FooBar. Iedereen bracht wat te snacken mee (jij je fameuze smeersels) en dan de hele avond bomen en kaarten.
Wat verdrietig dat een klaverjas reunie, waar we het wel eens over hadden, er niet gaat komen.
Rust zacht!

Grada Degenaars

Het is treurig. Ron we zullen je allemaal gaan missen! Ik wens je familie vooral veel sterkte toe.

Lieve Ron,

Het was een schok toen ik van je heengaan hoorde. Je was een fenomeen. Zelfs na je pensionering was je regelmatig met veel plezier in de FooBar te vinden. Je inzet heeft de Foo gemaakt en gesteund, het is ironisch en oneerlijk dat je heengaat nu de FooBar ook geen gaat.

Maar naast de Foo heb ik ook een flink aantal jaren van mijn carriere met je mee mogen lopen. Een van de dingen die je kenmerkte was een groot vermogen om persoonlijke relaties op te bouwen en te onderhouden. Daarnaast was je open en deelde je de geest van de universiteit (samen onderzoek doen) naar actief buiten en naar iedereen. Een vaardigheid die tegenwoordig minder op de voorgrond te vinden is en in tijden van besturusprofessionalisering voor mij persoonlijk echt een gemis.

Ik zal je missen! Rust zacht...

Gerard van Westen

Lieve Ron, voor mij was jij hart en ziel van de FooBar. Daar heb ik je leren kennen, hebben we veel plezier gehad (klaverjassen!) en heb ik, met velen, kunnen genieten van je smeersels en baksels die je graag uitdeelde, wat waren ze lekker! Zonder jou geen FooBar, en dat feit heeft het universum goed begrepen, blijkt.

Ik ga je missen man! Rust zacht en tot weerziens, ooit.
Martijn Feleus