Opa, lieve opa,
Ik wil graag beginnen met een gedicht:
Een lege plek, een groot gemis.
Een fijne herinnering is al wat er nog is.
Jou als opa te hebben, vond ik fijn.
Je nu los te laten, dat doet pijn.
Maar het is goed zo, rust zacht.
Oma heeft nu wel lang genoeg gewacht.
Hoe mooier de herinnering, hoe pijnlijker ons verdriet.
Wij danken je voor wie je was en wat je in ons achterliet.
Ook al is het voor ons moeilijk om zonder u verder te gaan.
U blijft altijd in onze harten voortbestaan.
Als ik mijn opa denk, dan denk ik gelijk terug aan vroeger…
Voor mijn gevoel kwamen we daar iedere zondag en gingen we lekker naar het bos, of spelen met Joep en Maartje in de achtertuin of op straat. Ook keken we altijd uit naar het surprise ei dat we kregen en wie van de 3 deze keer de gelukkig was met het leukste speeltje erin.
Ook de bakjes met het andere snoep. De ronde witte porseleinen bakjes die zelfs nu nog op de tafel bij opa staan. De laatste jaren gevuld met chocolade van Cote d’Or en wat dropjes. Vroeger met o.a. zwart-witte tikkels. En ook de herkenbare koekjestrommel van blik, gevuld met galetten en speculaas zal ik niet vergeten.
Wat ik me ook nog zo voor de geest kan halen is dat we met heel de familie in de woonkamer zaten. Wij als kleinkinderen spelend op de zachte en warme tapijten vloer en dat op de TV de teletekstpagina met de tussenstanden in de eredivisie op stond. En dan vol in spanning waar het volgende plusje verscheen omdat daar een doelpunt gescoord werd.
We bleven ook wel eens logeren. En dan kregen we in de ochtend altijd een boterham op een ronde houten bord, met veel te veel hagelslag er op. Hoe je ook je best deed, zonder knoeien lukte het niet. Soms gingen we daarna nog wel eens naar de kapel in het bos.
Na de verhuizing staat me vooral bij dat opa veel sport keek en toen oma er nog bij was ook veel kruiswoordpuzzels oploste. Met oma erbij keken ze met name veel tennis, daarna voetbal, langlaufen, wielrennen, het maakte eigenlijk niet uit. Die liefde voor sport en sport kijken heb ik dus niet van een vreemde. Mijn opa heeft het doorgegeven aan mijn vader en die weer aan mij. Ik kon er ook altijd over praten met hem en hij was goed op de hoogte. Hij deed ook ieder jaar mee aan mijn Tourspel, al kwam de samenstelling van zijn team steeds meer van mij af. Maar hij deed altijd mee en als ie wat won mocht ik het van hem houden.
Bij de laatste verhuizing hebben we hem met zijn allen geholpen. Opa had bijna altijd klassieke muziek op staan, maar dat hij zoveel Cd’s had wist ik niet. Ik heb ze in de kast nog een beetje proberen te rangschikken, maar daar was geen beginnen aan. Het paste ook langs niet allemaal in die ene kast. Ik zou willen dat hij elk nummer nog 1x kon horen. Dan was hij zeker 100 geworden, want daar had hij nog jaren voor nodig gehad. Hij had ook veel boeken. Over vroeger, over Limburg, de Bokkenrijders, maar ook veel oorlogsboeken en encyclopedieën.
Reizen was ook een grote hobby van opa gezien de landen waar hij allemaal geweest is. Ik heb heel vaak een foto zien hangen aan de muur van een reis naar Kenia. Daarin liet hij zich niet belemmeren door zijn handicap. Dat opa maar 1 arm heeft heb ik als kleinkind vrijwel nooit iets van gemerkt. Ik bewonderde ook de dingen die hij met 1 hand kon waar ik met 2 handen al moeite mee heb. En uit de verhalen van mijn vader en oom hoorde ik ook wel eens hoe hij scheidsrechter was vroeger. Ook daarin liet hij zich dus niet leiden door het feit dat hij maar 1 arm had.
Na de laatste verhuizing hebben we hem helaas niet vaak meer kunnen bezoeken. Mede door corona en wat medische problemen was dat wel eens lastig. Gelukkig kon opa, met soms wat hulp, wel videobellen. Al zat je dan soms in het begin wel tegen zijn oor aan te kijken. Mijn laatste herinnering aan opa is dan ook een videogesprek. Voor zijn verjaardag heb ik hem nog gebeld en een paar dagen later video-belde hij voor de 5e verjaardag van Sterre.
Ook zijn achterkleinkinderen waren dol op hem. Het was altijd een beetje twijfelend bij binnenkomst als we er naartoe gingen, maar als ze er eenmaal waren kropen ze zo bij opa op schoot. Van de laatste keer heb ik nog mooie foto’s gemaakt en daar ben ik erg blij om. Die foto’s zullen mij altijd dierbaar blijven.
Mijn dochters hadden nog een knutselwerkje gemaakt voor zijn verjaardag. Tijdens het videogesprek voor zijn verjaardag strompelde hij trots naar de kast waar hij hem op had gezet. De camera schoot alle kanten op en toen hij er was zag ik eerst een foto van oma en daarna het knutselwerk waar hij heel blij en trots op was. Ook dit zal een herinnering zijn om altijd te koesteren.