Het is absurd,

het is onaanvaardbaar

dat zo weinig, één fataal moment,

een einde maakte

aan zo’n veelbelovend jong leven.



Ineens is de wereld koud en leeg

en niets zal nog ooit hetzelfde zijn

nu hij er niet meer is.



Het is alsof we allemaal een beetje sterven,

alsof op dit moment ook ons leven stokt.

We kunnen niet en willen ook niet vooruit,

want morgen is één groot, donker gat.

Het liefst zouden we teruggaan naar gisteren,

toen alles nog goed was,

maar gisteren is voorbij, een droom voor altijd.

Als we uit die droom ontwaken,

zal hij er niet meer zijn

en blijkt het leven zelf een nachtmerrie geworden.



Alles in ons schreeuwt uit protest

tegen het zinloze van deze dood.

We kunnen niet en we willen niet,

maar we moeten hem loslaten voor altijd.

Het onherroepelijke van dat moment is nu gekomen,

nu we hier bijeen zijn

om elkaar daarin nabij te zijn.