Ergens in mei 2009. Als wielerliefhebber op naar de Ronde van Lieshout. Ik kom net aan tijdens de laatste ronden van de junioren. De wedstrijd eindigt in een ongeveer massasprint, met een renner die een beetje los is van de rest. Naam : Robbert de Greef in het shirt van Tempo Veldhoven, broekie van 17 jaar. Op het podium nog eentje meer van Tempo en wel vier bij de eerste tien. Oei, dat is serieus goed dacht ik nog. Er komt iemand achter mij staan en stoot me aan. Niks voor jou om iets actiefs te gaan doen in de wielersport want we zien jou overal.
Mijn actieve deelname aan het wielergebeuren nam toen een aanvang bij Tempo Veldhoven.
Maar zoals alle sporten en verenigingen onvoorspelbaar zijn viel dat superieure juniorenblok (De Greef, Knops, Kops, Kleinloog, enz.) door allerlei omstandigheden uit elkaar.
Robbert zijn klasse was opgevallen door Ruud Janssen en consorten en Robbert verkaste naar Babydump. Ik bleef bij Tempo en was daardoor even buiten beeld voor Robberts verrichtingen. Later werd ik door ploegleider Hans Baudoin, die ook van Tempo naar Babydump was verkast gevraagd om ook maar naar Babydump te komen want daar was behoefte aan iemand die overal inzetbaar was.
Inderdaad zat ik dus op een bewuste dag als mechanieken achter in de auto bij Hans in de klassieker rondom het Brabantse Lierop. Na 5 kilometer grote valpartij waarbij Twan Castelijns een lelijke wond in zijn arm aan overhield en wij dus met de ploegauto flink achter de meute raakten. Bij de oversteek een eindje verder stond vader Rinus te zwaaien met een wiel. Robbert was dus ook bij valpartij betrokken geweest en had een leegloper. Hij had bij Rinus zijn wiel gewisseld en dat kapotte wiel kregen wij dus mee met de zin “ onze Robbert zit ver achter “. Gas op de plank dus. Een politiemotor kwam met sirene en zwaailicht voor ons rijden en wij met 120 door de velden. Ja, daar reed Robbert, helemaal alleen. Door al die ellende van die valpartij was de laatste jury en bezemwagen nog achter ons (dachten we althans). De politiemotor voorop, dan de auto en Robbert met zijn neus op het stuur achter ons, af en toe tegen de tachtig door de akkers. Meer dan een half uur achter die politiemotor aan, maar geen peloton te vinden. OP een gegeven moment stopt die motor en komt naar ons toe. “Ik denk dat ik de route kwijt ben” zegt hij doodleuk. Ons en zeker Robbert zijn gezicht op onweer. Ik las deze week een quote van Coen die zei dat Robert een karakter had van een boomstam, dat zaadje moet toen geplant zijn, want Robbert zei toen. We zijn nog niet gepasseerd door de jury en bezemwagen en dus nog in koers. Ik ken de weg en als we zo en zo rijden komen we ze wel tegen. Robbert uit de voeten, maar die vlieger ging niet op. Einde koers voor Robbert waar hij zich zo veel van had voorgesteld in zijn eigen omgeving. De jaren vestreken en Robbert verkaste van ploeg naar ploeg. We kwamen elkaar veel tegen en altijd wel een handgebaar of knipoog. In 2017 weer terug bij BabyDump. Het filmpje van zijn overwinning waar hij huilend van vreugde Ger in de armen valt en Rik 2e werd is nog steeds een hot item . Robbert is inmiddels leider in de topcompetitie. Op een toevallige zaterdagmiddag loop ik bij Piet binnen en ze zitten daar gebroederlijk samen minutieus een filmpje te bestuderen voor de komende klimtijdrit in de Topcompetitie. Daar zo en daar weer zo, volle bak daar en zuinig daar.
Het moet gebeuren. Robbert moet de Topcompetitie winnen en prof worden.
Ik voelde me toen ook nog een beetje vereerd, want Robbert plaatst een tijdje een door mij gemaakte foto als profielfoto.
Het lukt. Robbert wint de Topcompetitie en nodigt de hele entourage uit voor een gezellige barbecue om zijn overwinning te vieren.
Een van de eerste berichten van Robbert bij Roompot. Zwaar gevallen in Australië en op weg naar huis lees ik in de pers. Oei, geen goed begin en veel achterstand. Verder heb ik niet veel op met Roompot en dus weinig gevolgd. Tot op een keer op een zondagmorgen. Ik loop in Veldhoven en daar komen in de verte 2 brommers aan in het oranje. Inderdaad: Robbert en Pim. Ik roep nog, kijk uit voor dat straatje van rechts, maar dat hebben ze vast niet gehoord. Met 60 door de kern van Veldhoven bij een training. Ik denk dat de koffie al klaar stond in Bergeijk vanwege de haast.
2019: Robbert weer terug bij ons. Inmiddels heten wij Alecto. Bij de ploegpresentatie aan de tafel staande met Robbert, de gebroeders Kellenaers en nog wat. Even wat gal spuwen over de te korte Roompot carrière en dan weer vol de blik op komend seizoen. Een vol betoog over wat er in repen moet zitten en wat niet met de Limburgse broers en over vetten en zuren en koolhydraten. Ze noemen mij ooit dokter Poll, maar Robbert had ook arts kunnen zijn. Zo op de hoogte is hij van voeding versus inspanning. Ik kreeg en flash back: de eerste keer dat ik je zag stond er op je shirt. B.M.V. Om geen afbreuk te doen aan die naamsponsor toen zag ik die afkorting nu staan voor “Beroepsernst met Visie
