Lieve Rob,
Zo’n 25 jaar geleden ontmoeten onze gezinnen elkaar voor het eerst in Italië, op Camping Valle Romantica aan het Lago Maggiore en daar ontstonden mooie vriendschappen: Marleen en Rachel werden dikke vriendinnen en ietsiepietsie later bleek Valle Romantica haar romantische invloed op Mark en Inge te hebben doorgegeven. Ze werden verliefd en trouwden en zo werden onze levens aan elkaar verbonden.
We hebben je leren kennen als een uiterst integer en bescheiden mens. Maar vooral een man die lief had: zijn vrouw, zijn (schoon-) kinderen en toen de kleinkinderen kwamen leek die liefde zich te verveelvoudigen.
Toen Inge en Mark vertelden dat je grootvader zou worden heb je onmiddellijk een app gedownload om maar niets te hoeven missen van de ontwikkeling van het nieuwe kleine mensje dat onderweg was en jou opa zou maken. Je verwondering over dit nieuwe leven was ontroerend. Als we elkaar ontmoeten vertelde je dat de baby al … cm was, dat het hartje al klopte, dat ‘nu’ alles er op en eraan zat. En zo keek je uit naar de geboorte van je oudste kleinkind. Je kon niet wachten…
Het is tekenend voor wie je was. En nu schrijf ik in de verleden tijd, maar dat klopt eigenlijk niet, je bent er, alleen niet meer aan deze kant van de scheidingslijn in Gods Koninkrijk. Jij die het leven zo lief had en zo graag nog wat jaren had willen genieten van je vrouw, kinderen en kleinkinderen… het mocht niet zo zijn… maar ook daar had jij vrede mee.
Overgave, hoe bijzonder is dat…
Vanuit een diepe liefde voor jouw Heer, heb jij, samen met je gezin, je strijd gestreden, de wedloop volbracht en het geloof bewaard!! Dank je wel lieve Rob voor deze prachtige getuigenis. En wat een troost mogen Jeanette, je (schoon- en klein-)kinderen en al je vrienden hier uit putten.
Je zult node gemist worden, maar we weten dat het slechts tijdelijk is en we elkaar weer zullen zien:
ADieu!
Veel liefs Jos en Marijke en alle andere Derksjes.
