De verbouwing was nog in volle gang, het was oktober 2016. Aan de ronde tafel in de brasserie vertelde José met haar aanstekelijke enthousiasme over hun plannen voor het woonproject voor mensen met dementie. Strekking van haar verhaal: we gaan het anders en beter doen.

We, ze sprak altijd in het meervoud. Want dit was een project van Rob en José Muller samen. Rob zat er toen niet bij, maar hij was nooit ver weg. Hij was die ochtend druk met het inregelen van het toegangssysteem. Zoals hij de afgelopen zes jaren enorm veel klusjes deed in Residentie De Kroeven.

Maar Rob was meer dan het manusje van alles, hij was de man achter José. Hij had altijd voor iedereen tijd, maakte met iedereen een praatje. Hij was de man die vaak zorgde voor de juiste stemming (nee, niet alleen met muziekinstrumenten). Toen mijn ouders als allereerste bewoners er kwamen wonen, was het restaurant natuurlijk veel te groot voor 2 personen. Regelmatig werden ze uitgenodigd voor een diner bij Rob en José thuis, glaasje wijn erbij en lekker verhalen vertellen. Een enorm warm welkom, waar mijn moeder nog regelmatig aan refereert.

Ik durf wel te stellen dat die aanpak nooit is veranderd. Iedere bewoner is uniek, zoals de mooie bloemen hier, en kreeg daarom een VIP-behandeling. Mijn vader hield van een potje tennissen en Rob kon een goed balletje slaan. Dus ging Rob 2 keer per week met mijn vader tennissen. Het plaatsen lukte mijn vader niet meer zo goed, dus Rob zag alle hoeken van het veld. Hij stapte steeds drijfnat van het zweet van de baan en mijn vader straalde van oor tot oor. Onbetaalbaar.

Hoewel hij niet uit de zorg kwam, kon Rob perfect met de bewoners omgaan. Met een dolletje op zijn tijd. Zo sprak hij met meneer Ladenius altijd over de ‘roeiboot’ waar zijn zoon op vaart, totdat tijdens een bezoek aan de Antwerpse haven bleek dat het om een boot van 9 verdiepingen ging.

Rob organiseerde veel activiteiten mee en deed vervolgens natuurlijk zelf mee. Zo liep hij als echte Bergenaar de polonaise mee tijdens de carnavalsmiddagen, toeterde op Koningsdag, zorgde voor bezoeken van Sinterklaas en at hij tijdens de jaarwisseling traditioneel een oliebol met de bewoners. En hoe was het toch in hemelsnaam mogelijk dat Sinterklaas en de Kerstman de bewoners zo goed kenden? Tijdens de corona-crises leefden Rob en José met hun team maandenlang als een familie met de bewoners samen in quarantaine, waarbij Rob zorgde voor de vrolijke noot.

Het wekelijkse hoogtepunt van de dagbesteding-activiteiten werd ook jarenlang door Rob verzorgd: de busrit. Hij was de vaste chauffeur en bracht zijn gasten naar de zee of naar de Zoo, met een taartje of een ijsje onderweg. Na 3 weken corona-quarantaine belde Rob op Eerste Paasdag naar de dochter van Addie. “Bende gij thuis? Dan kom ik er nu aan, jullie moeder trekt het niet meer.” En hij reed met het busje naar Oosterhout met 4 bewoners om met Addie haar dochter te bezoeken. Iedereen bleef in het busje, deuren open en dolle pret. Of hij reed met meneer Ladenius langs de Mc Donalds voor een Big Mac. De Busrit Joker, zoals hij zichzelf noemde.

Bij de bewoners, families en medewerkers staan de ongeëvenaarde optredens van Rob tijdens de Playback shows op het netvlies gebrand. Als George Baker of laatst als Peter Blankert met het liedje: Het is moeilijk bescheiden te blijven. Nou, daar had Rob geen moeite mee. Hij bleef liever op de achtergrond. Hij was klusjesman, keukenhulp en elektricien, niets was te veel, zolang hij er andere mensen mee kon helpen. Altijd positief, altijd op zoek naar mogelijkheden, Rob regelde het wel. Twee keer naar Nijmegen rijden voor het zonnescherm bij het terras, geen probleem.

Bewoonster Karla Koster noemt Rob en José steevast de baas en bazin. Achter elke succesvolle vrouw staat een grote man, Rob en José waren een echte twee-eenheid. Samen hebben ze deze 6 jaar een succes gemaakt van hun levenswerk, wooninitiatief De Kroeven, een plaats waar de bewoners zichzelf mogen zijn, omringd met plezier, begrip en warmte. We willen namens alle bewoners en familieleden een diepe, diepe buiging maken en zeggen: Dank je wel, lieve Rob.

Wij wensen jullie heel veel sterkte met het plotseling overlijden van Rob.
Hopelijk vinden jullie samen de kracht om dit grote verlies te dragen.
Put kracht uit de mooie herinneringen.

Heel veel liefs van Ben en Carla Hempen.

Sinds 2008 was je onze buurman in Lepelstraat.
Al voordat wij in Lepelstraat kwamen wonen hadden we al kennisgemaakt en hielp je ons al met een tip voor een tijdelijke woning in het dorp in afwachting van de definitieve bewoning van het Thomashuis.
Je hulp is hierna niet gestopt, integendeel, want in al de jaren daarna heb je ons en onze bewoners enorm geholpen bij allerlei klusjes. We konden je altijd bellen en je stond altijd voor ons klaar. We denken nog altijd met veel plezier aan de momenten dat we samen bijv. aan de dagbesteding aan het klussen waren.
Maar er zijn nog zo veel andere mooie momenten om te herinneren.
Het samen lunchen tijdens het klussen of de dinsdagmorgen waar je vaak koffie kwam drinken samen met enkele ouders van onze bewoners. Je liefde voor boterhammen met pindakaas was altijd overduidelijk.
Ook onze kinderen konden toen ze op zichzelf gingen wonen altijd rekenen op je hulp !
Op maandag avond gingen we vaak tennissen en ook dit was enorm gezellig. Dat ging trouwens op zijn Rob`s harde klappen snel thuis !! Ook was je altijd aanwezig met de band op onze jaarlijkse Fancy Fair. Onze bewoners mochten je enorm graag, vooral Wilbert. Je had altijd tijd en aandacht voor hen en ze genoten van je aanwezigheid. We kunnen dan ook wel zeggen dat je een echte vriend was van ons Thomashuis.
Maar ook wij hebben enorm genoten van je vriendschap en zullen je gaan missen !!!

We wensen Jose en de kinderen veel sterkte voor nu en de komende tijd

Liefs Harry en Anita

Lieve familie Muller,
Op dit moment ben ik aan de andere kant van de wereld (Bali) aan het begin van mijn lange reis. De schok en ongeloof was groot toen ik het bericht las. En dat is het op dit moment nog steeds.

Ik vind Rob inspirerend. De manier hoe hij klaarstond, voor alles altijd een oplossing zocht, hard werkte en toch ook kon genieten van het leven maakt een diepe indruk.

Het liefste had ik jullie vandaag op de herdenking willen zien. Om daar afscheid te kunnen nemen van Rob. In plaats daarvan zal ik hier een kaarsje voor hem aansteken.

Gecondoleerd en ik hoop dat jullie steun vinden bij elkaar en de dierbaren om jullie heen.

Liefs,
Jasper