Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Beste familie en vrienden van Rob,

Heel veel sterkte toegewenst met het verlies van Rob!
Ik kende hem als een erg leuke, humoristische collega die vaak in was voor een geintje. De foto's zijn genomen tijdens een teamuitje in 2022 waarbij we een speurtocht met opdrachten deden in de binnenstad van Utrecht. Erg veel lol gehad tijdens het uitvoeren van de opdrachten zoals waarschijnlijk te zien is op de foto's!
Ik ga hem missen.

groeten Arjan Luiten (collega team Grondzaken en bedrijfsvoering)

Lieve ex-collega Rob,

Ik wist dat je ziek was, maar dat het zo zou aflopen, had ik nooit verwacht. Ik heb je leren kennen bij het programmabureau Utrecht-West bij de provincie Utrecht. Je kwam fris en fruitig van meen ik bedrijfsvoering vandaan en ging de financiën en programmering bij het programmabureau doen. Niet zo lang later vertrok ik naar een ander programma en daarna naar de Nieuwe Hollandse Waterlinie waar ik je weer tegen kwam. Ik zei nog gekscherend. We weten de leukste teams te vinden. Daar hebben we langere tijd samengewerkt. Ik kon op jouw financiële hulp, kennis van systemen en het programma leunen tot aan mijn vertrek bij de provincie begin 2022. Je was een fijne warme collega. Attent, sociaal, altijd in voor een grapje, scherp op de inhoud en cijfers, oplossingsgericht, je hielp anderen graag verder en was positief ingesteld al was de Coronatijd moeilijk voor je zonder mensen om je heen. Ik kom tal van (gekke) foto's tegen met jou en een collegae samen aan het werk. Je was toegankelijk, soms streng en wist je weg binnen het provinciehuis. Je kreeg dingen voor mekaar en het zat goed in elkaar. Je sprak ook altijd vol liefde over je vrouw en kinderen. Deelde o.a. vakantiefoto's, liet je nieuwe huis in Leusden online zien, foto's met je dochters en Dubai met vrienden. Te jong Rob. Veel te jong. Het is een groot gemis. Het ga je goed en dank voor wie je was!

Ola, Nina, Eva en familie gecondoleerd en heel veel sterkte met dit verlies!

Toen we in 2011 in de Zeeuwsestraat gingen wonen wisten we niet dat we zulke leuke buren zouden krijgen. Ruim 8 jaar hebben we naast Rob en Ola gewoond en in die tijd zijn we van gewoon buren naar hele dierbare vrienden toegegroeid. Spelletjes avonden, gewoon vrijdagavond borrel, feestjes en uiteindelijk geboorte van kinderen: onze levensloop was erg met elkaar verbonden. Vele Landal parken hebben we gezamenlijk als ouders van gezin met jonge kinderen wel gezien.

Maar soms had Rob wel gewoon twee linkerhanden en werd gevraagd te helpen. Vaak zat heb ik met Rob op de Ikea staan te schelden. Kastje paste dan toch net niet in elkaar. Meestal omdat we toch de handleiding beter hadden moeten lezen… klussen deden we dus veelal samen. Winterbanden onder de auto, geen probleem. Planken ophangen, zo gebeurd. Maar altijd daarbij de stand van zaken aan het bespreken; kids, vrouw, sport, werk, … het leven.

En dat ga ik nog het meeste missen. Het gesprek over dingen die er echt toe deden. Met een kwinkslag en een grap werd het nooit te zwaar maar was het waar nodig bloedserieus. Nadat we geen buren meer waren is de vriendschap natuurlijk blijven staan. Logischerwijs was er wat minder te klussen, maar zagen we elkaar toch meerdere keren per week tijdens het sporten. De vriendschap ging dus nooit meer weg, maar is nu toch ineens verdwenen. Mijn vriend Rob is er niet meer. Onbegrijpelijk.

Hij loopt dan niet meer tussen ons in, maar in gedachten zal hij altijd bij ons zijn. Niet te bevatten dat Ola, Nina en Eva (en rest van familie) nu zonder door moeten. Heel veel sterkte daarbij. Wij zullen er zijn.