Pappa,
in de aanloop naar dit einde zijn we veel bij elkaar geweest en hebben we kunnen genieten van elkaars aanwezigheid, wat grappen en de normale dingen. Dat was heel waardevol, ook om het verdriet samen te kunnen delen. Ik vond het zo knap dat je nooit klaagde en dat je bleef genieten van jouw lichtpunten in je dagelijkse leven.
Ik wil vooral aan je blijven denken hoe het was voor dat je strijd begon. Hoe je altijd voor ons klaarstond, hoe je van onze kinderen genoot, hoe trots je was op je (bonus)kinderen en je kleinkinderen , hoe je op jouw manier ons hebt gedragen, hoe enorm je hebt kunnen houden van alle mensen om je heen en hoe jij en Yvonne een prachtige gelijkwaardige relatie hebben gehad en de kinderschare zachtjes aan elkaar hebt laten wennen tot er sterke banden ontstonden.
Als kind heb ik je ervaren als een onstuitbare kracht waar ik altijd op kon leunen en die veilig was, die streng en hard kon zijn maar ook vrolijk, humor had en kon lachen om zichzelf. Zo'n mooi voorbeeld, dat heb je ik wel eens verteld en dat kon je geloof ik wel horen maar of je het ook van binnen voelde dat hoop ik maar. Het was wellicht makkelijker voor je geweest als jij zelf ook zo'n vaderfiguur had gehad, ik had het je van harte gegund.
Je bent nu weg, maar in me leef je voort, in ontelbare herinneringen, gewoontes die ik van je overnam dingen waar ik spontaan van in de lach schiet of juist ff moet sjimpen.
Pap, mocht er nou wat zijn hierna, dan weet ik nu al dat je een heel mooie tuin aan het maken bent met een prachtige plek met bomen en bloeiende struiken waar we met zijn allen weer bij elkaar kunnen zijn.
Bedankt, Lennart