Geachte familie,
Met een zwaar hart vernam ik het nieuws over het overlijden van Richard. Hoewel onze interacties beperkt waren tot virtuele gesprekken, was het duidelijk dat hij een persoon was van grote integriteit, professionaliteit en stond steeds klaar on te helpen.
In deze tijden van verlies, wil ik u mijn diepste medeleven betuigen. Moge het onderstaande verhaal ven de 3 levens, een bron van troost en kracht zijn.
Met oprechte deelneming,
Miek Thienpont
Eigenlijk, als we goed nadenken, zijn wij mensen allemaal al twee keer geboren en al één keer
gestorven, maar dat weten we niet meer. Toen je moeder eergisteren vertelde van je blije
geboorte (ze had je hand vast toen ze dat vertelde, weet je nog?), toen zei je: dat weet ik niet
meer, hoor. En dat is waar, we weten dat allemaal niet meer. En toch was die geboorte al de
tweede geboorte. De eerste, daar weten we nog veel minder van en toch hebben we die al beleefd.
Dat was toen we in de schoot van onze moeder ontvangen werden. Hoe klein we toen ook waren,
toch wáren we er. Het was het begin van ons eerste kleine leven, binnen in de schoot van onze
moeder. Binnen in, die veilige geborgenheid beleefden wij onze eerste kindertijd, toen we nog heel
kleine mormeltjes waren, helemaal ineengevouwen en hulpeloos en vormeloos. We beleefden onze
eerste jeugd, toen onze kleine ledemaatjes zich begonnen te ontwikkelen; onze eerste
volwassenheid, toen we al helemaal gevormd en volgroeid waren, en onze eerste ouderdom toen we
uit de moeder weg begonnen te willen omdat we voelden dat onze tijd gekomen was. En zo
beleefden we dan op een goede dag onze eerste dood. Wie bij een geboorte binnen in de
moederschoot zou zijn, zou niets anders zien dan pijn en verdriet en verscheurdheid en rouw, hij
zou niets anders horen dan de klacht: waarom gaat ze nu van ons weg, had ze het bij ons dan niet
goed? Maar na de geboorte denkt niemand nog aan die pijn, zelfs de moeder niet. Iedereen is blij
om het nieuwe leven dat nu zichtbaar is, wanneer een moeder haar kind ter wereld brengt, dan lijdt zij veel pijn, maar als het kind eenmaal geboren is, vergeet zij haar pijn van vreugde omdat haar kind geboren is.
En zo begon dan voor ons een tweede leven. En weer komt er een kindertijd, en weer een jeugd en
weer een volwassenheid en weer een ouderdom. Niet altijd de ouderdom van de jaren, maar het
voelen dat de tijd gekomen is om nóg blijer en nog wijder en nog gelukkiger te gaan leven. Dat is de
roeping naar het derde leven, dat zijn de voortekenen van de derde geboorte, die ons allemaal te
wachten staat. Maar van deze derde geboorte zien en voelen wij alleen maar de pijn en de angst
binnen in de grotere moeder van deze zichtbare wereld. Wat deze derde geboorte zo zwaar maakt,
is dat wij alleen maar deze binnenkant blijven zien. Maar hoe blij en vredig kan het ons niet maken
wanneer we geloven dat we, door al die angst heen, herboren zullen worden naar de hemel, waar
geen rouw meer zal zijn, geen geween, geen pijn, geen verdriet en ook nooit geen dood meer.
Weet je wat de hemel is? De hemel, dat zijn alle plaatsen waar wij ooit gelukkig geweest
zijn, dat zijn alle dingen die wij graag gedaan hebben. Dat zijn alle woorden die wij graag gehoord
of zelf gesproken hebben, dat zijn vooral alle mensen van wie wij gehouden hebben. Ons lichaam
zal weer stralend en gaaf en levend en jubelend zijn: geen pijn meer, geen beklemming, geen onrust. Alleen maar blijdschap en vrede. En wachten op de achtergeblevenen tot zij ook tot de vreugde en het blije samenzijn herboren worden. Het enige on-geluk van de gelukzaligen is, dat zij ons, achtergeblevenen, niet kunnen laten weten hoe gelukkig zij zijn. Niemand die blij geboren is, kan binnen in de moeder nog gaan zeggen hoeveel zaliger het daarbuiten is.
Autor: Luc Versteylen
