Het verhaal van René en mij begint in 2019. Als jonge hond kwam hij toen vers van de opleiding af en zijn eindstage had hij gelopen in Oss; waar een vriendin van mij zijn leidinggevende was. Zij hoorde dat René bij het Mill Hill College zou gaan werken en vertelde mij dat René echt een leuke collega voor mij was en wij zéker een klik zouden hebben.  
Onze eerste ontmoeting was tijdens de urenverdeling en de daaropvolgende lunch met de sectie Engels. Niet geheel toevallig zaten wij naast elkaar; begonnen te kletsen over lekker eten, vlees bereiden en drank in alle verschijningsvormen en meteen voelde ik dat mijn vriendin gelijk had: wat een gezellige gast, heel leuk om René als collega te krijgen!
Aan het begin van het schooljaar gaf René een housewarming in het huurhuis van hem en Evelien in de Reeshof. In een malle bui had hij de hele sectie Engels ook uitgenodigd, er niet vanuit gaande dat men hierop in zou gaan. Maar er was er toch eentje zo gek om te komen. Drie keer raden wie dat was…! René was onwijs blij dat ik er was; liet mij enthousiast enkele bijzondere boeken zien en praatte honderduit. Als cadeau had ik een leren barbecue-schort voor hem meegenomen, omdat ik wist dat wij een vergelijkbaar rood exemplaar hadden.  
René kreeg veel verschillende klassen toebedeeld bij de urenverdeling, waar hij zelf gretig op inging. Ik zag een klein buitje hangen, want als nieuwe docent zoveel verschillende jaarlagen lesgeven, is best pittig. Mijn voorstel om een klas te ruilen werd vriendelijk toch resoluut van tafel geveegd en René ging vol goede moed aan de slag. Later bleek ik toch een béétje gelijk te krijgen, maar René klaagde nooit en deed zijn werk vol bevlogenheid. Hij was erg leergierig en vroeg zonder schroom om advies over hoe je leerlingen het beste aan kon pakken. Op het gebied van Engels had hij mij juist iets te leren, als groot fan van de Engelse taal. René liet zich niet tegenhouden om totaal te hoog gegrepen grammaticale onderdelen toch de revue te laten passeren en de klas zover te krijgen dat ze het ook echt gingen doen. Hij begon zijn les vaak met: “Ik ben blij om jullie te zien”, waarmee hij meteen een positieve sfeer bracht in de klas.
Niet alleen op het werk konden we het goed met elkaar vinden, ook daarbuiten bleken we dezelfde humor te hebben en zochten we elkaar op voor gezelligheid. Barbecueën, borrelen, spelletjes doen en samen slagertje spelen. Ik had ooit via een jager een ree bemachtigd en hij vond het heerlijk om hier eens vakkundig op in te hakken; met nette pakketjes reebout en gehakt als gevolg. Toen mijn kippen kuikentjes hadden gekregen, wist ik al dat haantjes niet welkom waren in onze woonwijk. René stond te trappelen om hier iets aan te doen en op de dag nadat het haantje ons voor het eerst wakker kraaide, hebben René en ik het dier een kopje kleiner gemaakt (stiekem onder luid protest van mijn kant) en heeft hij me geleerd hoe je van een levend beest voedsel maakt.  
Hoewel wij het onwijs gezellig hadden als collega’s, maakte René er geen geheim van dat hij na 2½ jaar Mill Hill in coronatijd ook verder aan het kijken was. Natuurlijk wilde ik hem niet kwijt als gewaardeerde collega en dat wist hij maar al te goed. Toen hij een andere baan had, heeft hij dit meteen opgebiecht en hoewel ik onwijs baalde, wist ik ook dat dit niet het einde zou betekenen van ons contact.  
Tegen de tijd dat hij afscheid nam van onze school, liep René al een poosje rond met wat klachten. Een scan van zijn hoofd volgde en hij kreeg de uitslag een paar dagen voordat hij aan zijn nieuwe baan begon. … Het was niet goed. … Onzekere tijden volgden, met vele bezoeken aan artsen in diverse ziekenhuizen.  
Regelmatig kwam ik langs om naast zijn bed te zitten. Soms om er gewoon te zijn, vaak om gezellig te praten. René genoot van bezoek en fleurde er vaak helemaal van op. Ook als hij behoorlijk in de kreukels lag, maakte hij nog graag grappen om te laten zien dat zijn humor in ieder geval niet aangetast was. Hij was gek op grappige filmpjes en memes, waardoor ik er vaak eentje met hem deelde via de app. Maar ALTIJD volgde er een lachend gezichtje met de reactie: “Ken ik al”. Zijn YouTube-kennis was schrikbarend groot. Voor hem was Britse humor zoals Are you being served? en Bottom één van de vele redenen dat hij Engels is gaan studeren.

Er waren ook momenten dat het wat beter ging; René een waanzinnig stuk vlees had bereid en we met collega’s gezellig spelletjes gingen doen na het eten. Ook vond hij nog de energie om terug te keren naar school, om examenkandidaten die gezakt waren, bij te spijkeren voor de Engelse herkansing. (Hij vond het geweldig om weer met leerlingen aan de slag te gaan en ik was blij om hem weer tegen te komen in de gangen.)

(Veel te veel woorden, straks volgt deel twee...)

Soms ontmoet je iemand en dan voel je gelijk dat er een mooie wederzijdse klik is.
Dat had ik bij René. Ik ken René nog niet zo heel lang, ongeveer 2 jaar.
Zijn enthousiasme als hij over vlees praat werkt aanstekelijk. Omdat ik ook van een mooi stukje vlees en vis houd hebben we sinds april 2022 regelmatig bezoekjes gebracht aan slagerij Lejeune en Visspeciaalzaak Van Orsouw in Tilburg. We konden lang praten over de bereiding van vlees en dan uitgebreid aan elkaar vertellen of we iets lekker vonden of niet als we het eenmaal geproefd hadden. Telkens als ik een droge worst ga halen bij Lejeune zal ik aan je blijven denken en dan proost ik met een stukje worst op jou.
Ondanks ons leeftijdsverschil hebben we veel dezelfde interesses en konden we veel lachen met elkaar.
Ik ga de ritjes in de cabrio, waar je zo van genoot, erg missen.
Daarnaast was je een bijzonder mooi mens die andere wist te enthousiasmeren en met veel passie over onderwerpen kon praten die je interesse hadden. Ik weet zeker dat je voor veel mensen een inspiratiebron bent of bent geweest.

En ik ga dit bericht afsluiten zoals we altijd tegen elkaar zeiden "We houden contact".....omdat we nog niet aan het einde wilden denken.

Liefs Victor

Het was weer een van die avonden bij jou boven op zolder. Je zocht iemand om te hypnotiseren. Dit wilde je oefenen. Ik weet al lang niet meer of je dit in een boek had gelezen, of misschien was je het op YouTube tegengekomen, maar dat maakte ook allemaal niet uit. Daar stond ik, ogen dicht, en jij probeerde me in een trance te krijgen. Hier bleek ik toch uiteindelijk iets te nuchter voor te zijn. Ik geloofde totaal niet in dat soort dingen, dus het werkte niet. Dat weerhield jou er niet van om het toch te proberen en alles uit de kast te trekken.

Wat waren die avonden toch altijd gezellig. Of het nu dus was om iets nieuws uit te proberen dat je had gelezen, of om een nieuw stuk te laten horen dat je had geoefend op je viool, een spel te spelen, of simpelweg bij te kletsen onder het genot van een glaasje wijn of port, meestal in combinatie met een kaasplankje, je wist je gasten altijd te vermaken. Soms waren de avonden van tevoren gepland, nog vaker waren ze spontaan, dan belde je gewoon om te vragen of ik zin had in een wijntje.

Toen je verhuisde, en uiteindelijk eindigde in je mooie woning in Tilburg, samen met je lieve Evelien, was het natuurlijk wat lastiger om die spontane avonden voort te zetten. Even later kwam de coronatijd, en bleven we allemaal binnen. En toen kwam het nieuws dat er iets mis was.

Hoe snel de tijd toch kan gaan.

Ik ben blij dat ik je de afgelopen twee jaar nog een paar keer heb kunnen bezoeken. Dat we nog gezellig hebben kunnen praten over hoe het was, en wat je plannen waren voor de toekomst. Je wilde namelijk maar weer al te graag verder, verder met leven. Ik vertelde je over mijn verhuisplannen naar Frankrijk. Ik had daar graag een glas met je gedronken, om te drinken op het feit dat je er ondanks alles nog was.

Toen we in oktober nog een middagje hadden afgesproken, belde je me met het nieuws dat je alweer in het ziekenhuis lag. Ik ben je ontzettend dankbaar dat je toen zei 'kom toch gewoon langs in het ziekenhuis'. Je was wat afgevallen, maar zag er nog zo sterk uit. Vol levenslust. Je wilde zo graag door. Je was nog niet klaar om op je schouder getikt te worden en het feest te moeten verlaten.

Lieve René, ik ben je enorm dankbaar voor de leuke tijden die we samen hebben gehad.

Meneer lafleur was mijn favoriete docent op het millhillcollege. Ik vind het heel erg droevig om te horen dat hij overleden is.
Ik ging altijd met alle plezier naar zijn lessen, hij was altijd super vriendelijk en hielp iedereen graag. Ik weet het nog zo goed, toen ik geopereerd was kreeg ik een mailtje met leuke films die ik kon kijken zodat ik wat afleiding had. Ook het lieve mailtje dat ik had gehad toen hij ging stoppen bij het millhillcollege. Ik heb veel van hem geleerd in de lessen.
Ik wens alle vrienden en familie alle sterkte en liefde toe.

Liefs,
Jennifer

Dat was een grote schok, om te vernemen dat René Lafleur is overleden. We wensen familie en vrienden veel sterkte bij de verwerking van dit verlies.

Leonard en Maaike