Beste René,

Ondanks dat onze levens elkaar maar kort gekruisd hebben bij don quichote (net als de degens) heb je toch een blijvende indruk achtergelaten. Groot was dan ook mijn schrik toen ik van je overlijden hoorde. Je enthousiasme werkte ontzettend aanstekelijk en je wist altijd een ontzettend fijne sfeer om je heen te creëren.

Sterkte aan alle nabestaanden.

Abe

Lieve René,

Ik kan eerlijk toegeven dat ik meerdere keren om je heb gehuild
En elke traan die over m'n wang rolt, is een eerbetoon aan jou

Aan de man die je was
Zo energiek, zo lief, zo baldadig
Jij straalde energie en levenslust en vriendelijkheid uit
Je wist zoveel verlichting te brengen in de wereld

Toen ik vanwege covid geen oud en nieuw plannen had, mocht ik in m'n eentje naar jou en Evelien komen
Waar ik anders in m'n eentje in het donker had gezeten, liet jij me samen met jullie de lichtjes zien vanuit jullie appartement - terwijl de knallen gelukkig gedempt werden door het glas en de kou buitengehouden bleef door de muren

En nu jij er niet meer bent om dat te doen, is het aan ons om dat voort te dragen
Om ons door jou te laten inspireren, je bij ons mee te dragen, en jouw licht te laten blijven schijnen
Je bent dan wel dood, maar je bent niet weg

En iedere traan die wij laten, is een eerbetoon aan hoe jij was, en wie je voor ons bent geweest

Dankjewel
Voor alles wat je aan mijn leven hebt toegevoegd

Beste René,
Wat raar, en hoe verdrietig, dat je er niet meer bent. Ik herinner me je nog als de dag van gisteren, als een van die studenten die mijn recente komst naar Nijmegen destijds speciaal maakten. Wat zenuwachtig over die taalkunde was je, maar te geïnteresseerd om het niet te proberen. En aldus wandelde je na de bachelor schoorvoetend de master Taalwetenschappen binnen, waar ik je even later de hand kon schudden, met je diploma in je andere hand. Bescheiden en vrolijk was je, maar ook een serieuze student. Ik vond het bijzonder leuk je gekend te hebben. Ik wens je familie en vrienden alle steun toe.
Een bedroefde groet,
Olaf Koeneman (assistent professor Engelse Taalkunde)

Béla naar René:
Heej René (en Evelien),
Ik wil je vanuit mijn kant laten weten wat je invloed is geweest op mijn leven, omdat je een mooi mens bent en datgene dat je overkomen is stomme pech is. Ook al kennen we elkaar niet diepgaand, toch hebben onze paden zich een periode gekruist (geen degens, but close enough). Je bent een force of nature in positieve zin, en jouw gastvrijheid is ongekend. Ik vond het altijd leuk om even met je te kletsen op de club, en de herinnering aan de vele (sinterklaas)activiteiten die in jouw studentenwoning werden gehost zijn me dierbaar (Schrobbelèr iemand?). En het is uiteraard een hele eer om op jouw (af)wa(s)ll of fame te zijn beland! Je bent een superkok, zelfs een schnitzel is bijzonder. Ik had je nog graag jaren meegemaakt en heb dankzij jouw blog een nieuw inkijkje gekregen in jouw leven (‘Wat kan hij goed schrijven!’ zei Lin gisteren nog toen ik jouw laatstgeschreven blog voorlas). Ik herinner me nog een anekdote van je (maar heb het helaas nooit gezien): je ging uit en als je dan ging plassen deed je de rits open, en gelijk maar de hele broek. Ik heb me dat vaak gevisualiseerd en moet er telkens weer om grinniken. Ik vond het top om af en toe even met je te appen en je vrolijkheid in het leven te proeven. Hoe enthousiast je al niet van koeien kan worden. Ik ga je missen.
Ik wens jullie een waardig afscheid en voor Evelien dat ze het een plek kan geven in haar leven. Wees lief voor jezelf, jullie hebben gedaan wat jullie konden.
Ik verwacht niks terug, kies voor jezelf en datgene dat waardevol voor je is.
Béla (, Lin & Noam)

René naar Béla:
[02:37, 09-12-2023] René Lafleur: Dat jij die sinterklaasactiviteiten überhaupt kan herinneren met de hoeveelheid schrobbelaar die jij naar binnen weet te werken 😂
[02:38, 09-12-2023] René Lafleur: Ik had bij jou wel heel bewust gekozen voor schnitzels... Die extra paneerlaag maakt het allemaal veel vullender en ik schatte zo in dat jij een belachelijke hoeveelheid naar binnen kon schuiven. Deed je ook
[02:39, 09-12-2023] René Lafleur: Dat van dat plassen en die broek.... Het moet een goed feest zijn eer dat gebeurd. Mocht je in de gelegenheid komen, probeer het maar eens. Mensen weten niet hoe ze ermee om moeten gaan
[02:42, 09-12-2023] René Lafleur: Ik heb het met veel mensen over DQ gehad. We hebben daar echt een hele fijne plek van gemaakt met best een grote groep schermers. De GNSKs kunnen we er ook zo bijhalen of de wedstrijden in Parijs, maar ik hoef jou niet uit te leggen hoe geweldig die waren. Stiekem spendeer je op die manier toch wel veel tijd met mekaar. En dat was tijd goed gespendeerd 😊

Soms komt er iemand in je leven, die je raakt tot in het diepst van je ziel. Dat was René.
Ik zal je nooit vergeten. Je was een prachtig mens, met een hart van goud! Je zal altijd een speciaal plaatsje in mijn hart hebben.
Liefs,
Sandra (moeder van Kiomi)

(Deel 2)

Helaas kwam er een dag dat het niet meer lukte om op de fiets naar Goirle te gaan en moest René steeds meer inleveren. De laatste tijd lag hij vaak in het ziekenhuis. Toen ik daar eens kwam rond borreltijd; had ik bier, worst en kaas meegenomen. Het worst-kaas scenario. Het ziekenhuisvoedsel was smerig en René stortte zich gretig op de fuet en Saint Agur. Maar wel zonder toastjes, want lekkere kaas moet je niet verpesten door een droog kaakje eronder. Het biertje liet René staan, maar hij vond het hilarisch dat ik die wel opdronk en stiekem wegmoffelde in mijn mouw toen de zuster binnenkwam.

Ook tijdens René’s laatste week was ik welkom in het ziekenhuis, wat ik heel bijzonder vond. Op zaterdag zei hij dat hij graag een kaasplankje samen wilde eten als hij in het hospice terechtkwam. We wisten allebei dat de kans klein was dat hij dat zou halen, maar ik speelde het spelletje van hoop met hem mee.

Tot maandag, bij het krieken van de dag. René appte mij: “Dus… wanneer gaan we kazen?”. Ik moest werken, maar begreep dat het nu of nooit was en skipte mijn vergadering op dinsdag, om naar het ziekenhuis te gaan met een uitgebreide kaasplank. Evelien liet me weten dat René er soms niet helemaal bij was. Maar toen ik binnenkwam, zat René klaarwakker in bed, reikhalzend uitkijkend naar zijn kaasplank. Met zijn ogen dicht proefde hij de kaasjes, waar hij intens van genoot. Het bleek de laatste middag van zijn leven te zijn.

René wilde ook graag samen bespreken wat ik zou vertellen bij zijn uitvaart. Niet vanuit censuur, maar meer vanuit nieuwsgierigheid. Dit verhaal is dan ook door René zelf gehoord en goedgekeurd. Om hier samen over te praten in zijn laatste dagen, is een unieke afsluiting van een mooie vriendschap.

Ik zal René gaan missen als ik weer een grappige meme zie, als ik twee verschillende sokken aantrek, als ik aan één van de borreltafels zit waar wij zo vaak zaten, als ik een mooie zin tegenkom in het Engels, als ik het spelletje Everdell speel en als ik Saint Agur op een kaasplank leg.

Maar René, volgens mij wil je niet dat wij bij de pakken neer gaan zitten. We zullen op je proosten en het leven blijven vieren. Want de jaren die jij gemist hebt, leef ik graag voor twee - in de hoop dat jij er aan de andere kant van kunt meegenieten.