Goh René, zo vaak hebben we je in het ziekenhuis opgezocht en dan zagen we hoe ziek je eigenlijk was. Maar toch ging je iedere keer met jouw kenmerkende strijdlust weer naar huis. Vallen en opstaan, vallen en opstaan, vallen en opstaan ..... steeds maar weer, en soms zelfs ook letterlijk met je racefiets. Nooit klagen, nooit praten over die rot ziekte, en altijd jouw blik naar voren. Wat maakte dat ik steeds al snel vergat wat er zich in jouw lijf afspeelde.
En dan kwam daar wederom een ziekenhuisopname. Vrijdag waren we bij je, en je mopperde ouderwets over het ziekenhuis, je kamer, en de artsen. En we hadden het over het revalideren na de ingreep, en over je huis. Niets wees er toen op dat dit jouw laatste ziekenhuisopname zou worden. En dat dit ons afscheid bleek ......
Jouw strijdlust is voor mij een inspiratie, en ik denk voor velen. En jouw strijdlust hield jou bij Iris en Robin, waar je zoveel van hield. Je was nog niet klaar René, maar helaas kon jouw lijf het niet langer volhouden en moest je ons helaas verlaten.
Je was een echte vriend. Ik ga je missen.
Rust zacht.
