Lieve Jack en Jolanda,
Dat Remy het leven niet meer aankon en suïcide heeft gepleegd is een groot en hartverscheurend onrecht. Zo een jonge man die niet meer verder kan, een vader en moeder die hun beide kinderen verliezen.
Kort geleden interviewde ik jou, Jack bij ons thuis voor de Prison Show. Je vroeg om op de radio het nummer: "I am sorry mam" van Eminem te draaien. Want als jullie gezin onderweg was in de auto vroeg Pascal vaak om dat op te zetten. Omdat hij wist dat-ie dingen deed die niet goed waren. En omdat sorry zeggen heel moeilijk is voor veel mensen, ook voor Pascal.
Wij hebben Remy niet gekend, maar we hebben het wel een paar keer over hem gehad. Over dat het niet goed met hem ging, dat er sprake was van ernstig psychisch lijden. Maar ook, dat het een goeie jongen was die keihard vocht om er uit te komen. Een liefhebbende zoon. Dat zijn leven zo snel, zo jong op deze manier zou eindigen heb ik niet zien aankomen. Het is ook onwerkelijk, ondenkbaar , zeker na alles wat jullie al hebben meegemaakt.
Dit pinksterweekend nemen jullie afscheid van Remy, ongetwijfeld in zeer druk bezochte bijeenkomsten. Want de afgelopen jaren heb jij, Jack je op allerlei manieren ingezet om aandacht te vragen voor slachtoffers van geweld en nabestaanden en zieke kinderen in Afrika. Je verscheen talloze malen in media en gaf voorlichting op scholen en in gevangenissen. Om bij te dragen aan het voorkomen van het geweld waar Pascal slachtoffer van werd. Je bent een landelijk bekende strijder tegen geweld en onrecht geworden.
Remy kon niet verder en ik zou niet weten hoe het met jullie beiden verder moet. Hoe ouders zoiets een plek meten geven, hiervan kunnen herstellen. Jullie bevonden je al in "onbekend gebied" na het overlijden van Pascal en lopen nu samen een nog onbekender "unknown territory" in. Weet dat wij in gedachten bij jullie zijn en beschikbaar en aanwezig. Om te luisteren, te praten, iets te doen of gewoon "er te zijn".
Liefs van Frans en Nel Douw