Wat een mooie herinneringen heb ik samen met jou gemaakt. 12 jaar geleden begonnen met een botsing in het zwembad tussen Thijs en Joey. daarna heel veel sport gekeken gelachen en gedronken.
zoals je broer gisteren nog zei: gisteren was zo indrukwekkend, ik heb wel eens leukere feestjes met je gehad.
ik ga je zo vreselijk missen. tot ooit Ramon liefs Hans

Zo begon het toen ik 25 jaar geleden thuis kwam en jij bij buurman Erwin op bezoek was. Ik keek over de schutting en dacht.. hey, Zutphen! Ik had niet lang daarvoor het compbuter netwerk in jouw winkel opgebouwd. We hadden samen al eens buiten de winkel staan roken dus in feite waren we al vrienden voor het leven. Maar die middag werd het duidelijk en ontstond er een prachtige vriendschap.

Onze gedeelde passie voor Counterstrike bracht ons praktisch iedere dag na het werk weer samen. Ontelbare uren hebben we in die virtuele wereld doorgebracht. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik je daar nog steeds rondrennen met je kaki terroristen pakje en je AK47...

Het was niet altijd even makkelijk voor ons brein om recht te lullen wat krom was maar meestal kwamen we er wel uit en conludeerden we dat we de volgende gadget toch echt nodig hadden. Het kon immers altijd beter. Je kreeg internet en was blij dat je nu 24 uur per dag verbonden was. Je was blij, maar... het kon beter. Vervolgens zaten we samen tot 7 uur ‘s morgens te puzzelen hoe we de internet verbinding met de andere computers konden delen. Iets wat we ons tegenwoordig niet meer voor kunnen stellen.

En dan was er die humor. Vaak borduurden we voort op elkaars (flauwe) grapjes en moesten we stoppen omdat het lachen gewoon te veel pijn deed. “Jaaaa, geel is daar”. Het mentale plaatje dat bij die uitspraak hoort staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. We konden elkaar niet meer aankijken...

Maar toen werd je ziek... en de vrees dat het zou exploderen was er. Het is helemaal uit de klauwen geescaleert, lieve vriend. Dit was niet de bedoeling, dit was niet het plan!

Nu, 25 jaar en vele mooie momenten later, staan we hier. Wie had dat kunnen denken? Ongeloof, knoop in mijn maag en trillende benen. We moesten afscheid van je nemen. Ik ben trots dat je mij je vriend noemde en dat ik naast je mocht lopen toen we vandaag de zaal in gingen.

Je was een ampat jong... en ik zal je missen.

p.s. Ik heb Spotify op een Raspberry PI geinstalleerd zodat ik mijn oude audio installatie op zolder kan gebruiken als een soort Sonos. Ik had het je graag nog even laten zien.

Lieve Simone en familie,

Knuffels zijn uitgevonden om mensen te laten weten
dat je van ze houdt zonder ook maar iets te hoeven zeggen.

Ik wens je heel veel knuffels toe en ontzettend veel sterkte vandaag
en de tijd die komen gaat.

Als je een x lekker wil wandelen en je behoefte hebt aan een luisterend oor of een dikke vette knuffel.
Je weet me te vinden.

Liefs Cynthia