Lieve Peter,
Ik ben net bij je geweest in het ziekenhuis om nog even bij je te zijn. Je was nog even je best aan het doen om vast te houden aan het leven, aan het leven waar je zo van hield. Maar strijden hoefde niet meer, je werd ineens heel rustig en niet veel later heb je op een vredige manier het leven losgelaten.
Geheel in jouw stijl kreeg ik vlak voor het bezoek aan jou in het ziekenhuis van je zus nog een kerstcadeautje van je. Natuurlijk verpakt in cadeaupapier van Ici Paris en natuurlijk was het weer iets heerlijks van zo’n duur merk voor onder de douche. Jij vond het heerlijk om de mensen om je heen cadeautjes te geven en om ze vrolijk te maken. Jouw humor en vrolijkheid werkte aanstekelijk, vandaar dat het heerlijk was om samen met jou eropuit te trekken of om gezellig uiteten te gaan. Soms was je ook wel eens veel en ik heb nu spijt dat ik jouw golf van liefde en energie niet altijd aankon. Maar de dankbaarheid overheerst voor de momenten die we de afgelopen jaren hebben kunnen beleven. Tijdens de Roparun in mei 2018, waar we beide als verzorger meegingen, werden we dikke maatjes. Wat hebben we gelachen toen, helemaal gesloopt natuurlijk, maar ik was daarna wel een fijne vriendschap rijker.
Ik ben nu blij dat we in relatief korte tijd veel leuke dingen hebben gedaan samen. Op vakantie naar Limburg, naar Friesland, we hebben veel gewandeld en gefietst, maar ook regelmatig samen uiteten, samen op de bank een serie kijken of gewoon gezellig kletsen met een bak koffie en natuurlijk altijd wat lekkers erbij. Afgelopen zomer zijn nog samen naar Nijmegen geweest. Heerlijk gefietst en gewandeld en uiteindelijk zijn we in de stad in een gezellige kroeg beland, waar we gekleed in het oranje een mooi feestje hebben gevierd tijdens een wedstrijd van het Nederlands elftal. Jij hield helemaal niet van voetbal, maar een feestje vieren kon jij wel en jij was in staat om in een mum van tijd de mensen om je heen te betoveren met je humor, directheid en spontaniteit. Zelfs door de stromende regen terug naar de Bed&Breakfast fietsen was met jou een feestje. Proestend van het lachen met een flinke slok op kwamen we uiteindelijk aan bij de B&B, we hadden een flink stuk omgereden, maar dat kon de pret niet drukken.
Toen hadden we elkaar een aantal weken even wat minder vaak gezien. Wel grappen en grollen over de app, maar omdat we het beiden druk hadden kwam het er even niet van om samen leuke dingen te doen. Zelfs onze bakjes koffie met wat lekkers schoten er even bij in, zo loopt dat soms.
Voor mijn gevoel was er ineens het nieuws dat je ziek was. Je zat thuis in quarantaine, dus ik belde via beeldbellen, zodat ik je wel in je ogen kon kijken. Je deed je verhaal, maar ik kon aan je zien dat je bang was. De lieve zorgzame Peter was ineens zelf patiënt en moest snel gaan leren om zelf verzorgd te worden en om keuzes te maken die voor hem het beste waren. Best een dingetje voor Peter, maar gelukkig heeft hij zich in dat proces erg gesteund gevoeld door alle berichtjes, lieve kaarten, cadeautjes en bloemen van de vele vrienden om je heen.
De chemokuur gaf je een sprankje hoop, dus vol goede moed ben jij de behandeling aangegaan. Zelfs in het ziekenhuis maakte jij er samen met de verpleegkundigen een feestje van. Ook weer met die aanstekelijke humor en positieve energie, terwijl je het ook doodeng vond. Helaas ging het daarna snel slechter met je en was het elke dag hard werken voor je om de dag door te komen. Eten ging moeilijk, je lichaam ging pijn doen en je had steeds meer medicijnen nodig. Als ik bij je langskwam of je belde dan waren er nog sprankjes Peter in je humor en gelaatsuitdrukkingen, maar het werd ook steeds duidelijker dat we je aan het verliezen waren.
Vrijdagavond hadden we ons laatste videogesprek, op eerste Kerstdag zou ik nog even bij je langskomen, maar toen ik bij je huis aankwam was jij al met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Je reageerde eerder niet op mijn appje en dat was al niks voor jou. Al snel werd duidelijk dat het foute boel was, je lever was ermee opgehouden.
Gelukkig heb je je lieve zus, je moeder en een aantal andere vrienden en familieleden nog even om je heen gehad. En gelukkig mocht ik dinsdagmiddag met Thelma en René mee om je te bezoeken in het ziekenhuis. Je lag alleen op een kamer, alwaar je in eerste instantie nog aan het strijden was om in leven te blijven. Het was fijn om nog even een hand op je te kunnen leggen, zachtjes tegen je te praten en om je nog even te laten voelen dat we er voor je waren. Geleidelijk werd je rustiger en durfde je de strijd op te geven. Een lange lijdensweg is je bespaard gebleven, want niet veel later liet je op een vredige manier het leven los. Ik was blij dat ik er op dat moment even voor jou kon zijn.
Rust zacht lieve Peter, bedankt voor alle mooie momenten samen en bedankt voor je vriendschap.
Veel liefs, Marcel
