In 1989 mocht ik bij de TROS beginnen. Vanaf dat eerste moment was daar het fenomeen Peter Hofstra of beter Peter Trosstra. Een veel betere start met zo iemand aan je zijde kun je niet hebben. Wat een heerlijk fantastisch talent- en tactvol mens met een ieder meeslepende humor. Steun en toeverlaat. Rots in welke productionele branding dan ook. Het mooiste was naar hem te kijken als iemand anders het woord nam. En dan zo het woord dat er voor niemand anders meer ruimte bleef om ook iets te vinden. Daarachter stond Peter dan, met de eeuwige pen aan zijn mond met daarboven die innemende ogen die veel meer zeiden dan de bulderaar die ervoor stond. Peters ogen spraken boekdelen. Op een een eigen Hofstra manier. Dat je die bulderaar maar moest laten bulderen, zonder naar hem te luisteren. Dat er gelachen moest worden. En dan echt gelachen. Maar vooral dat het goed kwam. En dat kwam het ook. Wat zullen ze blij zijn daar met je in de hemel. En wat zullen we je missen. Gekke, lieve, leuke, fijne, heerlijke, grappige Peter, Boven komt het nu in ieder geval goed. Rust zacht en lach je te pletter. Dikste knuffel, Carola en Eppo vNtS