Lieve heit,

Ik hoorde laatst een mooie treffende songtekst. Vertaald uit het Engels klonk hij zo;
Hoe kan ik afscheid nemen van iemand die mij al mijn hele leven kent?
Dat kan dus niet. En ik ga ook geen afscheid nemen. Je bent altijd onderdeel van mijn leven. Of je hier nu lijfelijk bent of niet.

Wat hebben we een weg afgelegd met deze rotziekte. En nu is het vechten over. Wat een doorzetter ben je.

Het mooie is dat we het overal over hebben gehad. Dat ik je zo ontzettend ga missen en dat ik zo dankbaar ben dat jij mijn vader bent. En dat ik dat niet pas na je dood wilde zeggen. Maar het nu toch nóg een keer doe. Ik ben blij dat ik je deze toespraak ook al heb kunnen voorlezen.

Ik ben zo trots dat ik kan zeggen dat mijn vader iemand was waar iedereen over zei:"wat een lieve, betrouwbare man die altijd klaar staat". Bij de TROS door veel mensen als 'mijn favoriete collega' gezien. Niets te gek, nooit zeuren. Voor mij stond je ook altijd klaar. Samen iedere zaterdagochtend naar paardrijden, samen op huizenjacht. Al 2 keer heb ik dankzij jou een huis gevonden.

Namens jou bedank ik alle lieve mensen die hier vandaag zijn en alle lieve mensen die jou en mama hebben gesteund in deze zware tijd en afscheid van je hebben kunnen nemen, op welke manier dan ook. In dit soort tijden leer je je echte vrienden kennen, zeggen ze altijd. En dat is zo. Jullie hebben een mooi en waardevol clubje mensen om je heen verzameld. Het doet jou ook goed dat deze mensen er voor mama zullen zijn nu jij er niet meer bent.

En dan je humor. Onze humor. Je hebt gelukkig nog een paar grappen voor me opgeschreven. Zoals "het zingt, drinkt en is homo. John de Lever" en "het zingt, vaart en is all inclusive. Wolter Kroes". Dat is hoe ik aan jou terugdenk. Onze droge woordgrapjes humor die soms alleen wij snapten en hoe vaak we hebben gelachen samen. Ik heb zoveel respect voor jou in hoe sterk je bent en nooit hebt gepiept en altijd positief bleef, op wat chagarijnige buien na.

Ik heb je zelfs nog kunnen vragen of áls er toch iets is na de dood, we dan een teken af kunnen spreken dat ik weet dat je bij me bent. Dat werd de regenboog. De mooie regenboog die we samen zagen, op weg naar de Snollebollekes. Een mooie boog met beide uiteinden zichtbaar op de grond. 2 potten goud.

Deze alinea heb ik je nog niet voorgelezen toen je nog leefde uiteraard: Op je sterfdag brachten we je naar Zeewolde en toen heb je de hele middag met regenbogen getoverd. Ik geloof dat we er wel 11 hebben gezien. Je sterftijd was 11 uur 11. En je grafnummer is 1111. Ook wel het engelen getal. Heel bijzonder allemaal. Daarom willen we straks iedereen vragen om om 11 uur 11 een momentje stil te staan bij jouw leven.

Ik ben trots op jou en dankbaar dat je mijn vader bent. Ik heb me altijd geliefd gevoeld en je vertelde altijd vol trots tegen iedereen over je twee dochters. Ik ben vereerd dat ik het organiseren van jou heb overgenomen, ouwe producert. Ze zouden voor jou een beeldje moeten maken. Met een troskroontje erop.

Ik mis je pap. Het doet pijn. Onbeschrijflijk veel....

En ik zal Maud alles over je vertellen, zodat je nooit vergeten wordt. Zij is dol op je. Ook als je een sterretje bent. Ze zei van de week dat we je een paar weekjes gaan 'onderbegraven'. Dat wordt helaas iets langer.

Dag lieve pap, dag lieve opa. Rust zacht. Dat heb je verdiend. Zum Hofstra. En laat FC Kanker lekker degraderen...Kut elftal...

We gaan nu luisteren naar jouw eigen gecomponeerde en gespeelde stuk. Je noemt het 'Het is voorbij'. Maandenlang heb je geoefend als je sochtendsvroeg wakker werd van de pijn of rusteloosheid. In het ziekenhuis tijdens je delier heb je het 1 keer voor me gespeeld. Je sloot af met 'voor op de begrafenis. Mooi he?' En toen een knuffel.

Toen je voor de eerste keer kanker kreeg vroeg ik wat je nog wilde doen. Eén van je wensen was om eens in een grote zaal keyboard te spelen. Dat is helaas niet gelukt. Daarom wil ik iedereen die hier aanwezig is vragen om na jouw lied, jou een staande ovatie te geven. Dat heb je verdiend en ik weet zeker dat ik dan weer een grote glimlach op je gezicht heb getoverd daar in je kist. Trek dat biertje dat naast je ligt maar open. Proost en geniet.

Een van de alleraardigste mensen die ik ooit ben tegengekomen.
Behulpzaam, goed gemutst en zeer professioneel.
Het was een voorrecht met hem samen te werken.

Peter,
Als Leo Schiltmans een e-mail stuurt, dan weet ik het wel, weer iemand overleden.
In dit geval was jij het, ik schrok er van, kan toch niet waar zijn?!
Het was wel waar!
De dienst wordt gehouden in De Verbeelding, van waar je kan lopen of met de auto naar de begraafplaats.
Ik stel me voor om dan te lopen.
Veel oud-Trossers ontmoet, je was erg geliefd, ook door mij. Zo’n man, nog zo jong, met zo veel humor, dat zijn er maar weinig.
Tijdens de dienst kwam ik tot de ontdekking, dat je begraven zou worden in . . . Heerenveen!
Ik ben toch maar niet gaan lopen . . . .!
Maar wat een goed idee, van jou, om dat zo te doen, omdat veel vrienden minder moeite hebben met Zeewolde dan Heerenveen.
Je zult nog heel lang in mijn hoofd blijven zitten.
Rust zacht, Peter!
Groet, Kees Koopman

Lieve Peter,
Ik leerde je kennen toen ik in 1989 bij Tros Aktua in het WTC kwam werken. Het was een turbulente tijd met vele personele wisselingen. Collega's die plotseling hun baan opzegden, een of meerdere dagen van de radar verdwenen Dat zal jullie ongetwijfeld bekend in de oren klinken. In die tijd was Peter voor mij de spreekwoordelijke rots in de branding. Dankzij hem hebben we vele uitzendingen gered. Ontroerend waren de momenten vlak voort de uitzending als hij in de set langs kwam met de vraag of het ondanks alles toch nog ging lukken. Bij hem was de spanning dan van zijn gezicht te lezen. Na de uitzending was hij altijd weer in staat om een afgewogen oordeel over de uitzending te geven. Echt knap in zo'n hectische tijd.
Begrijpelijk voor mij was dat jullie voor de rust naar Heeg in Friesland gingen. Helaas zat een vroegpensioen er toen niet meer in. Het was hem en jullie erg gegund.
Veel sterkte de komende tijd.
Een warme groet,

Henk

Peter stond er ook om bekend dat hij een perfect gevoel had voor wat het grote TROS publiek leuk vond, en ook wat ze niet leuk vonden. Kijkcijfers kon hij bijna griezelig goed voorspellen. Als Peter zei: dit wordt een succes, dan werd het dat ook. En ook omgekeerd: als Peter zei ‘nee, dit is niet goed’, dan werd het ook niks.
Zo was Peter de eerste die iets zag in Martin Gaus, en zei: die moet je een eigen programma geven. Dierenmanieren was geboren, en bleef jarenlang een hit. En jaren geleden stelde hij eens voor om een meezingfeest te organiseren met nummers van André Hazes. Dat zag niemand zitten, het werd als niet haalbaar gezien.
Het evenement “Holland zingt Hazes” is nu al jaren een groot succes. Peter had het goed gezien.
Peter was ongelooflijk populair bij zijn collega’s. Op een gegeven moment werd er zelfs een “Peter Hofstra fanclub” opgericht, compleet met t-shirts en posters in de gangen van de TROS. Peter zelf moest vragen of dat alsjeblieft kon stoppen, hij werd er ongemakkelijk van. Dat was niks voor hem. Peter deed liever rustig zijn ding. Hij hechtte aan rust en regelmaat. En vaste patronen. Pas ná het werk een drankje, met een sigaretje, in de Blauwe Engel in het WTC. Dan kon hij genieten, van het mooie werk dat gedaan was.
Toen ik in Ermelo afscheid van hem nam, zei ik: als je Tineke ziet, doe haar de groeten.“Ja, zal ik doen!” zei hij. “En neem een glas met haar”.
En hopelijk doet hij dat nu. Want het werk is gedaan. Het was goed. Dankjewel Peter.
Er gaat nu vast daarboven opnieuw... een wereld voor hem open.

“Wil je spreken bij mijn uitvaart?”
“Wil je spreken bij mijn uitvaart?” Peter vroeg het me, een paar weken geleden, in het hospice in Ermelo, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. De vroeg ontroerde me. Natuurlijk Peter, zei ik. Met liefde. Letterlijk.
Ik werd eergisteren gebeld door Ed Nijpels, die het nieuws van Peter had gehoord en wilde delen hoezeer hem dat had aangegrepen. We haalden mooie herinneringen op aan onze avonturen met Peter en aan de tijd van TROS Aktua in bedrijf, TROS Aktua Export en alle aanverwante variaties.
“Het wordt stil om ons heen,” zei Ed. Van ons kleine maar hechte Aktua in bedrijf team waren achtereenvolgens Yvonne Habets, Paul Steenbergen, Tineke Verburg en nu ook Peter Hofstra ons al voorgegaan, allemaal veel te vroeg.
Toen ik Peter de laatste keer sprak, zei hij met die prachtige twinkeling in zijn ogen dat hij zich verheugde op het moment dat hij Tineke weer zou zien. Hij kon zich goed voorstellen, vertelde hij, dat ze met open armen op hem stond te wachten en zou uitroepen “Hofstraaaa!”
We nemen vandaag afscheid van Peter in De Verbeelding, en ja, verbeelding had hij, net als creativiteit en fantasie. Niet voor niks draaide zijn hele werkzame leven om ‘het beeld’. Maar als er nou iemand was die zichzelf absoluut niets verbeeldde dan was het Peter Hofstra. Integendeel, er waren zoveel mensen die de afgelopen dagen juist benadrukten hoe ontzettend aardig maar vooral ook hoe ontzettend bescheiden Peter altijd was. In de wereld van het beeld barst het van de ego’s die graag vooraan willen staan, omdat ze “van de televisie zijn”, maar Peter was daar niet één van. Hij was het gelukkigst als hij stil op de achtergrond zijn werk kon doen. En dat deed hij perfect. Ik schreef het deze week al in een social media bericht: Peter was de altijd betrouwbare en onwrikbare rots waarop wij allemaal konden bouwen. Waarop we altijd konden rekenen, en nooit tevergeefs.
We hebben samen de wereld over gereisd, naar Indonesië, Hong Kong, en dat kon soms best hectisch zijn. Maar Peter bleef altijd de rust zelve. Hij regelde, hij betaalde, zijn leren tasje met al het contante geld werd altijd zorgvuldig gehanteerd, en overal waar hij kwam wist hij mensen voor zich te winnen met zijn ontwapenende charme en zijn lachende ogen. Zo’n man gunde je toch alles? En zo kreeg hij heel wat deuren voor ons open.
Hij is -volgens de verhalen, want ik heb zelf in die ruim 30 jaar nooit meegemaakt- maar één keer uit zijn slof geschoten en boos geworden. Een stagière bij TROS Aktua had een fout gemaakt en probeerde dat bij Peter in de schoenen te schuiven. Daarmee ging ze een lijn over. Midden op de redactie riep Peter in woede tegen haar: “Idioot!”. Iedereen om hen heen viel stomverbaasd stil. Peter? Boos? Daar wordt onder de TROS-collega’s nog steeds over gesproken, omdat het zo uniek was.
Toen ik bij de TROS kwam, in augustus 1990, viel op dat eigenlijk iedereen wel een bijnaam had. Vooral de oude Paul Steenbergen grossierde in vaak bijzonder treffende bijnamen. Voor Peter was er ook eentje, en die zei heel veel: Harde Werker. Eén van de weinige bijnamen van al die mensen bij de TROS waar respect en bewondering uit sprak. Caspar Becx, oud TROS collega, zei deze week op LinkedIn: Peter deed veel meer dan het soms leek.
Waar Peter wel, in elk geval toen, soms moeite mee had, was techniek en vooral computertechniek. Wij hadden toen nog allemaal zo’n oude MacIntosh computer, die prachtige vierkanten kastjes, en je moest Peter soms uitleggen hoe je sommige dingen nog makkelijker kon doen. Dan keek hij met grote ogen toe, en dan zeiden wij: “Er gaat een wereld voor je open hè”. Dat werd een gevleugelde uitdrukking: “Er gaat een wereld voor je open”.
En Peter bekeek die wereld altijd met blijde verwondering. In onze jaren was hij niet alleen producer, maar ging hij ook regelmatig met een cameraploeg op stap. En de filmpjes die hij maakte waren altijd doorspekt met een prachtige subtiele humor.
Ik weet nog dat hij een filmpje maakte over een bedrijf dat deuren en sleutels produceerde. Het eerste shot: we zien Peter naar de voordeur van het hoofdkantoor lopen, en vervolgens vervolgens verwoed rukken aan een deur die schijnbaar op slot zit. Prachtig.
Wij maakten ook graag gebruik van Peters humor en komische uitstraling, in gespeelde scenes met bijvoorbeeld Martijn Krabbé. Iedereen die hem zo bezig zag., met een perfecte timing, zei: daar moet je meer mee doen! Maar dat was niks voor Peter, hij genoot van die dingen maar bleef uiteindelijk toch liever bescheiden op de achtergrond. Martijn Krabbé zei vorige week tegen me: “Peter was zo’n lieve gast”. Daar sprak zoveel waardering uit.