Jongen* ons pap is er niet meer, dat doet pijn, zo pijn. kmis hem nu al zo erg. Wat moet dat worden in de komende tijd, verdrietig. Zijn gezicht zie ik steeds voor me en kan er niet in uit dat hij niet meer in ons leven is. Ons pap was een man van vele woorden en ik ben blij dat hij nog zolang heeft mogen genieten van zijn leven. 92 jaar worden is toch een gezegende leeftijd. Maar ik mis hem zo. Het niet meer samen zijn met hem knaagt aan mijn maag. Mijn hart huilt, zoveel tranen ... kan er niet bij. Hij is er niet meer, getsiedemme pap. Ik heb nog een fijn gesprek gehad met hem in de hospice, ik zeg dan ga je maar op zoek naar *MijnPeter* en dan ga je maar samen vissen op een mooie stroom. Brasems daar hebben jullie allebei wel een aasje voor aan het angeltje. Hij keek me aan en zei, ja ja. Hij geloofde niet echt in het "hierboven" en was ook niet bang voor de dood. Hij vond het goed zo, ik ga naar ons mam zei hij. 5 dagen erna is ie overleden, ik denk dat hij het gevoeld heeft. Zijn hart was op en zijn zin was over. Dan ga je je er bij neerleggen en dan kun je nog denken, zou het zo zijn pap. En ja het was zo. Hij neemt ons op zijn netvlies mee, ons Soetjes, we missen hem zo, wat houden we van ons opperhoofd. Nu is ie bij ons mam en *MijnPeter* .
Hij was zo graag bij en met jou om te vissen en op de camping, en het Biljarten, het organiseren, en zo nog veel meer.
Jongen* zorg goed voor ons pap en verwen hem daarboven maar goed. Eens zien we ons allemaal weer, en dan houden we elkaar zo stevig vast zodat we niet meer gescheiden worden van elkaar. Vang hem maar op en kijk maar samen naar beneden . Reis mee op onze schouder en waak over ons allemaal. kmis jullie tot in de hemel en weer terug. XxX IHVJ XxX dikke kus jongen* tot laters XxX