...Woorden voor zoveel verdriet zijn er niet. In gedachten ben ik bij jullie...
Myrna Dijkstra

Wat zijn we geschrokken! Onvoorstelbaar. Zo’n lieve, gezellig en sportieve jongen met heel veel vrienden. Hij blijft altijd in ons hart. Heel Noord huilt met jullie mee.
Namens alle Montessori vrienden, heel veel kracht toegewenst en we zijn er voor jullie als de tijd daarvoor rijp is.
Veel liefs Mattijn, Eline, Tijn en Jesper

Lieve Titia, Gaston en Boris.

Ik knijp mezelf de hele dag om wakker te worden uit deze onvoorstelbare nachtmerrie. Het is ongelofelijk oneerlijk en wreed en mijn hart bloedt voor jullie omdat jullie Pepijn moeten missen en ook de fantastische volwassen man moeten missen die hij zeker weten geworden was.

Toen ik het nieuws hoorde, zag ik direct zijn koppie voor het keukenraam staan. Blij met een voetbal in zijn hand, zwaaiend. Hij kwam Max halen om te voetballen, tikkertje te spelen en idiote spelletjes te verzinnen.

Ik hoor het geschater vanuit de speelkamer, waar de jongens de meeste flauwe grappen verzinnen en onbedaarlijk aan het lachen zijn. Ik sta in de woonkamer, waar ik vanuit de trap al keihard gelach hoor. Pepijn en Max stommelen de kamer binnen met een gekke zonnebril op, trots omdat ze net een wedstrijd scheten laten gehouden hebben.
Wanneer Pepijn bij ons was, was er heel veel gelach. De creatieve vondsten van Pepijn, maakte mij vaak aan het lachen. Hij had een onnavolgbare creatieve geest, vol absurde grappen en ideeën.

Pepijn bracht ook avontuur mee. Hij was zo ondernemend en een durfal. Hij bedacht plannen en ideeën en wist de spannendste activiteiten te verzinnen. Ik vergeet nooit die keer dat Max en Pepijn in het bootje achter ons huis een klein vaartochtje zouden maken en na twee en een half uur nog niet terug waren. Ik werd onrustig en fietste rondjes om ze te zoeken. Uiteindelijk vond ik ze, rustig dobberend een behoorlijk end afgedreven de grootste lol hebbend. Ze zaten volledig in hun eigen spel, hun eigen wereld en hadden geen idee van tijd of het hier en nu.

Ik herinner me ook hun optreden tijdens schoolkamp, waar toch twee rustige jongetjes en later ook met Thijs en Julian transformeerden in clowntjes die een volledig komische show opvoerden.

Deze zomer zag ik Pepijn voor het laatst, rennend over het hockeyveld. Bijna al een echte man, breder, maar nog steeds sportief en vlot.

Ik wou zo graag dat Pepijn en Max als twee volwassen mannen ook later wanneer ze zelf misschien langs het hockeyveld stonden te kijken naar hun kinderen, herinneringen op gingen halen aan de grappige dingen die zij uithaalden toen ze 10 jaar waren.

Lieve Gaston en Titia, jullie zijn zo liefdevol en ik vind het ondragelijk en zo ontzettend moeilijk dat dit gebeurd is. Weet dat wij dichtbij wonen en wij jullie in ons hart hebben gesloten en dat Pepijn voor altijd ook een deel van ons is. Pepijn heeft ons heel veel gebracht. Hij heeft echt heel veel toegevoegd in ons leven en daar blijf ik altijd dankbaar voor.

En lieve Boris, ik kende niemand die zo blij en trots was op zijn broer als Pepijn. Daar mag jij ook heel trots op zijn.
We denken aan jullie.

Heel veel liefs Nynke