Toen Susan ons zondag vertelde dat er iets vreselijks was gebeurd, dat Pepijn dood is, drong het niet echt tot me door. Maar het besef heeft zich langzaam een weg naar binnen gevreten en het doet pijn. Vooral in de ochtend, tijdens het ontwaken, dringt het onverbiddelijk tot me door. Pepijn is dood. Het. Is. Echt. Waar. Dat besef blijft de hele dag. Het grijpt me bij vlagen naar de keel. Steeds weer gaan mijn gedachten op de loop met een versie van het verhaal dat wel goed afloopt. Maar de werkelijkheid is onverbiddelijk en wreed. Pepijn is dood. Genadeloos getroffen door het noodlot.

Pepijn kwam vooral bij ons thuis tijdens verjaardagsfeestjes van Julian. Pepijn was altijd in voor een bizarre grap en de cadeautjes die de jongens elkaar gaven werden steeds, laten we zeggen, onverwachter. Oogschaduw, nagellak met glitters, poezie-albumplaatjes. Ze hadden de grootste lol en vooral de voorpret was fantastisch. Samen spelen gebeurde vooral buiten, samen met de kinderen uit het vriendengroepje van school. Doldrieste spelletjes werden er gespeeld, eigen spelregels bedacht, hoe gekker hoe beter. Vuil worden was eerder verplicht dan per ongeluk.

Na de basisschool hebben de jongens elkaar niet veel meer gezien. Ze kregen andere vrienden en groeiden uit elkaar, zoals dat heet. Maar ik hoor het gejoel en gelach van de kinderen nog steeds. Ik zou zo de tijd willen terugzetten, alle tijdreisparadoxen voor lief nemen om er zeker van te zijn dat Pepijn zijn leven terug krijgt.
Gedeelde smart is halve smart, zegt men. Ik hoop dat dat zo is. Boris, Gaston, Titia we lijden met jullie mee. Pepijn is er niet meer maar we zullen hem nooit vergeten.

Peter, Susan, Julian, Tobias