Lieve lieverds van Paul,
Het zijn de jaren negentig van de vorige eeuw dat Paul en ik veel samenwerkten. Paul editte in die tijd bij het
NOB. Hij werd mijn rechterhand bij de totstandkoming van de eindmontage van de jaaroverzichten voor het NOS-Journaal. Zijn vakkundigheid, hartelijkheid en teamgeest waren een heus visitekaartje. Ik verheugde me op die grote klus, vooral omdat Paul naast me aan de knoppen zat. Hij leerde me nog beter kijken naar natuurlijke 'snijshot's', iets wat ik daarna steevast toepaste bij m'n werk als journaal-regisseur. Ik kan wel zeggen dat hij een betere regisseur van me heeft gemaakt.
Afgelopen vrijdag vertelde ik bevlogen aan een collega de impact die Paul op mijn werk gehad heeft en met hoeveel plezier hij me de vele mogelijkheden liet zien of vertelde. Hoe natuurlijk een item op die manier afgesloten wordt. Blijkbaar was het niet toevallig dat ik aan hem dacht, het bleek zijn één na laatste dag in dit aards bestaan.
De laatste jaren trof ik Paul af en toe bij de ingang van het videocentrum. We maakten dan een praatje. Ik vroeg hem naar Otis, zijn kleindochter. Prachtig hoe hij dan ineens veranderde in een trotse grootvader. Hoe hij genoot van opa zijn. Fijn was het hem zo te zien en te horen.
Vorig jaar vroeg ik Stijn naar hem, omdat ik hem al een tijdje niet gezien had. Ik hoorde dat hij niet meer werkte maar ook hoe ziek hij was. Vanaf dat moment schreef ik af en toe een kaartje., dat ik aan hem dacht. Het kan me spijten dat ik hem niet heb laten weten met hoeveel warmte ik terugdenk aan de jaren van samenwerking. Dus nu vertel ik het jullie.
Een bak vol herinneringen, daar moeten jullie het nu mee doen. Wat een gemis zal het zijn, wat een leegte. Ik wens jullie liefdevolle glimlachen, warme tranen en bakken vol liefde als je aan hem denkt. Heel veel lief en kracht gewenst.