Ik maakte voor het eerst kennis met Patrick in 2009 tijdens zijn sollicitatiegesprek bij het KNGF.
Vanaf het moment dat hij, niet veel later, aan het werk ging bij het KNGF zocht hij mij dikwijls onder werktijd op voor korte niet-werk gerelateerde gesprekjes wat er vervolgens, op initiatief van Patrick, in resulteerde dat we elkaar ook wel eens buiten werktijd zagen.
Meestal initieerde Patrick een etentje in een van de restaurants in Beverwijk, waar hij destijds woonde. Tijdens die etentjes werd een breed scala van onderwerpen besproken: kunst, boeken (hij had een voorliefde voor o.a. Dimitri Verhulst en Brusselmans herinner ik mij) zijn jeugd in Arnhem, mijn jeugd in Amsterdam, de kinderen etc.etc.
Patrick had zeer brede interesses en was oprecht geïnteresseerd/nieuwsgierig naar de mening van de ander. Ik herinner mij dat hij ooit vroeg wie ik de leukste vrouwelijke collega vond (mannenpraat met een drankje op). Ik noemde een drietal jongere collega’s. Patrick noemde slechts één collega, die een stukje ouder was dan hij. De rest is geschiedenis……
Uiteraard gingen de gesprekken ook vaak over muziek waarbij onze verschillende muzieksmaken voer werden voor interessante discussies. Uiteraard liet hij te pas en te onpas zijn voorliefde blijken voor bijvoorbeeld Nick Cave, Tom Waits en Cohen.
Ooit begon hij tijdens zo’n etentje zijn favoriete klassieke muziek te recenseren en in dat gesprek bekende hij toen dat hij bij het requiem van Mozart altijd moest huilen…..
Toen ik op 21 november 2019 een emailbericht van een voormalige KNGF-collega ontving, met daarin het schokkende bericht dat Patrick een dag eerder was overleden, was die ooit gedane bekentenis het eerste dat mij te binnen schoot.
De laatste jaren van mijn carrière bij het KNGF verwaterde het privé contact, al herinner ik mij dat we nog wel een keertje, dit keer op mijn initiatief, naar een concert van Alex Roeka in de Meervaart te Amsterdam zijn geweest.
Ook zijn we tegelijk naar het concert van Prince in de Gelredome geweest, maar dat wisten we vooraf niet van elkaar. Typerend was wel weer dat Patrick kort daarna een dvd met de opname van dat concert aan mij cadeau gaf.
Hoewel Patrick mij, na mijn vertrek bij het KNGF in 2016, diverse keren heeft uitgenodigd om naar zijn stulpje in Egmond te komen kijken, is dat er nimmer van gekomen en hebben we elkaar na 2016 nooit meer gezien of gesproken.
En dan krijg ik jaren later, via een voormalige collega, het bericht van zijn plotselinge overlijden. De boodschapper heeft mij destijds ook nog laten weten dat er een herdenkingsbijeenkomst in het witte kerkje in Heiloo zou komen.
Ik ben daar 26 november 2019 naartoe gefietst, maar ergens halverwege tussen Alkmaar en Heiloo ben ik omgekeerd.
Patrick had mij na 2016 zo dikwijls uitgenodigd en ik was er nooit op ingegaan. Het voelde ongepast om nu, zonder uitnodiging, wel op zijn afscheid te verschijnen.
Kort na zijn overlijden ontdekte ik deze website, maar ook daarvan dacht ik vaak dat het niet aan mij was om herinneringen aan Patrick op te halen. Toen ik echter afgelopen weekend de prachtige bijdrage van zijn dochter Evy las realiseerde ik mij dat we hier, al is het maar voor zijn kinderen, de herinnering aan Patrick levend moeten houden.
Een bijzondere vent, zeker geen meneer Doorsnee, aimabel en vrijgevig bovendien.
Toen hij, zoals hij het noemde, zijn droomauto had gekocht (Volvo V50) kwam zijn grijze Volkswagen Vento te koop. Omdat mijn zoon net zijn rijbewijs had behaald informeerde ik bij Patrick naar de vraagprijs. Uiteindelijk vroeg hij driehonderd euro voor de auto en nadat hij diverse malen twijfelachtig had gevraagd of we dat niet een te hoog bedrag vonden, werd de koop voor deze fooi gesloten. Mijn zoon heeft nog vele jaren genoten van deze VW.
